Ο Όσιος Μωϋσής ο Αιθίοπας

Ο  Όσιος  Μωυσής  έζησε  στην  Αίγυπτο  και  στην  αρχή  ήταν  ληστής. Αλλά  το  φως  της  γνώσης  και  της  μετανοίας  δεν  άργησε  να  φωτίσει τον δρόμο του. Η μεγάλη επιείκεια που έδειξε προς αυτόν κάποιος χριστιανός, ενώ αυτός τον είχε βλάψει, επέφερε στον Μωυσή ψυχική ανακαίνιση.

Πίστεψε, έγινε χριστιανός και  κατόπιν μοναχός. Αγωνίστηκε σκληρά μέσα  στην  έρημο  και  απέκτησε  μεγάλη  πνευματική  σύνεση  και αρετή. Η φήμη του έφερνε  στο  ερημητήριό του  πολλούς  χριστιανούς, που  άκουγαν με δέος τη  διδασκαλία του  κατά  της  υπερηφάνειας  και της  κατάκρισης.

«Είμαι», έλεγε, «ο χειρότερος των αμαρτωλών. Τα περασμένα μας αμαρτήματα πρέπει να τα έχουμε πάντα μπροστά μας και να λυπούμαστε γι’ αυτά. Αυτό  είναι  η  καλύτερη  μέθοδος για να φυλάξουμε τον εαυτό μας, με την βοήθεια του Θεού, ασφαλή. Άν νομίσουμε ότι  είμαστε  πνευματικά  όρθιοι, τότε  ακριβώς  είναι ο μεγάλος κίνδυνος μήπως πέσουμε. Για να μη φοβόμαστε τον Θεό, οφείλουμε  να  φοβόμαστε  πολύ  τον  εαυτό μας, δηλαδή  τις  αδυναμίες και τα πάθη μας».           
Με τέτοια αγία ζωή, ο Μωϋσής έφθασε στο 75^ο  έτος της ηλικίας του. Ώσπου  ξαφνικά, ειδωλολάτρες  ληστές  εισέβαλαν στο  σπήλαιό  του και τον  σκότωσαν με μαχαίρια. (Σύμφωνα όμως  με  την  Συναξαριακή  πηγή του   Αγιου  Νικοδήμου, ο  Άγιος  Μωϋσής  απεβίωσε  ειρηνικά).

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τῶν παθῶν καταλείψας Πάτερ τὴν Αἴγυπτον, τῶν ἀρετῶν ἐν τῷ ὄρει ἀνῆλθες πίστει θερμῇ, τὸν Σταυρὸν τὸν τοῦ Χριστοῦ ἄρας ἐπ’ ὤμων σου· καὶ δοξασθεὶς περιφανῶς, τύπος ὤφθης Μοναστῶν, Μωσῆ Πατέρων ἀκρότης· μεθ’ ὧν ἀπαύστως δυσώπει, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Αἰθιόπων πρόσωπα, ἀπορραπίσας, νοητῶν ἀνέλαμψας, καθάπερ ἥλιος φαιδρός, φωταγωγῶν τὰς ψυχὰς ἡμῶν, τῶν σὲ τιμώντων, Μωσῆ παμμακάριστε.

Μεγαλυνάριον.
Ἔργοις διαλάμψας ἀσκητικοῖς, ἐχθρῶν νοουμένων, ἀπημαύρωσας τὴν ἰσχύν, καὶ τῆς ἄνω δόξης ἐδείχθης κληρονόμος, συνὼν τοῖς Ἀσωμάτοις, Μωσῆ μακάριε.