Ο Όσιος Ποιμήν

Μαζί  με  τα  άλλα  αδέλφια του  έκαναν μικρή  μοναχική  αδελφότητα  σε μία μικρή  σκήτη  στην  Αίγυπτο. Ηγούμενος  αυτής της  αδελφότητας ήταν  ο  Ποιμήν, που είχε όλα τα προσόντα πραγματικού ποιμένας ψυχών. Η φήμη του είχε φθάσει σε μακρινές περιοχές  και  πολύς  κόσμος ερχόταν  να τον  δει  και  να τον συμβουλευθεί. Αυτός, όμως, δεχόταν μόνο τους μικρούς και  ταπεινούς. Όσοι  έρχονταν από  περιέργεια, δεν τους  δεχόταν, έστω  και  άν  ήταν  άρχοντες.

Κάποτε  ένας  απ' αυτούς  θύμωσε  που  δεν  τον  δέχθηκε. Και  επειδή ήταν  δικαστής, συνέλαβε τον μοναχογιό  της  αδελφής του Οσίου, με   την ιδέα  ότι τώρα θα ερχόταν ο ίδιος ο Ποιμήν σε αυτόν. Ο Όσιος, όμως, έγραψε προς  αυτόν: «Εξέτασον τον ανεψιόν μου κατά τους νόμους. Είναι ένοχος; Τιμώρησέ τον. Εάν όμως δεν είναι, κάμε  όπως θέλεις». Ο δικαστής θαύμασε τα γραφόμενα του Οσίου και αμέσως απέλυσε τον ανεψιό του.  
Όλα  αυτά βέβαια, τα  κατάφερνε ο  Ποιμήν, διότι καλλιεργούσε  το θεμέλιο των αρετών, την ταπεινοφροσύνη. Συχνά μάλιστα έλεγε: «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από την ταπείνωσιν, όσην από τον αέρα τον οποίον εισπνέει. Η ταπεινοφροσύνη του πνεύματος είναι η ζωή  της ψυχής». Ο Όσιος Ποιμήν πέθανε ειρηνικά, προκύπτοντας σε όλες τις χριστιανικές  αρετές.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείων ἔργων σου, τῇ δᾳδουχίᾳ, λαμπρυνόμενος, τῇ διανοίᾳ, διακρίσεως φωστὴρ ὤφθης ἄδυτος, διασκεδάζων παθῶν τὴν σκοτόμαιναν, καὶ καταυγάζων ἡμῶν τὰ νοήματα. Ποιμὴν Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Τῶν λαμπρῶν ἀγώνων σου Ὅσιε Πάτερ, ἡ ἁγία σήμερον, μνήμη ἐπέστη τὰς ψυχάς, τῶν εὐσεβῶν κατευφραίνουσα, Ποιμὴν θεόφρον, Ὁσίων ἀγλάϊσμα.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τῶν Ἀγγέλλων ὀ μιμητής, καὶ τῶν Μοναζόντων, παιδοτρίβης καὶ παιδευτής· χαίροις θεωρίας, καὶ πράξεως ὁ λύχνος, Ποιμὴν Πατέρων δόξα, Αἰγύπτου βλάστημα.