Ο Άγιος Δομέτιος ο Μάρτυρας ο Πέρσης και οι δυο μαθητές του

Ο Οσιομάρτυρας Δομέτιος ήταν Πέρσης και έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Διδάχθηκε τη Χριστιανική πίστη από κάποιο Χριστιανό, που  ονομαζόταν  Άβαρος. Όταν  το  έμαθαν  αυτό  οι άνθρωποι του σπιτιού του, εξεγέρθηκαν εναντίον του και  ο  Δομέτιος αναγκάσθηκε  να  τους  εγκαταλείψει.

Κατέφυγε  στην  πόλη  Νίσιβη  στα  βυζαντινά  σύνορα, όπου  κλείστηκε σε κάποια μονή. Αναχώρησε, όμως, κι από κει, για να έλθει στη Θεοδοσιούπολη, στη μονή Σεργίου και Βάκχου, όπου ο Δομέτιος καλλιέργησε σε μεγάλο βαθμό τις αρετές του Ευαγγελίου. Ο προϊστάμενος της μονής Ουρβέλ, βλέποντας την πνευματική ανωτερότητα του Δομετίου, θέλησε να τον κάνει πρεσβύτερο. Αλλά ο αγώνας  του   Δομετίου  δεν  ήταν  πως  θα  αρπάξει  αξιώματα,  αλλά  πως  θα  τα  αποφύγει. Διότι  έμαθε  από  τον  Κύριό  του  Ιησού  Χριστό, να είναι  «ταπεινός   τη  καρδία»  που  σημαίνει, ταπεινός  στο  φρόνημα και  την  εσωτερική  διάθεση.

Γι’ αυτό  και  έφυγε  στα  όρη  και  ζούσε  μέσα  σε  μια  σπηλιά  με δύο μαθητές  του.  Όταν  κάποτε  περνούσε  από  εκεί   ο  Ιουλιανός  ο Παραβάτης,  διέταξε  να  τον  σκοτώσουν.     
Οι  στρατιώτες  του  Ιουλιανού  βρήκαν  τον  Δομέτιο  και  τους  μαθητές του  να  ψάλλουν  μέσα  στη  σπηλιά,  όπου  τους  φόνευσαν  με λιθοβολισμό.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὸν τῆς χάριτος λόγον εἰσποιησάμενος, πυρσολατρῶν τὰς τερθρείας ἀπεποιήσω σοφῶς, τῷ Χριστῷ ἀνατεθεῖς Πάτερ Δομέτιε· καὶ ἐν ἀθλήσει ἀκλινής, ὡς Ὁσίων μιμητής, ἐδείχθης Ὁσιομάρτυς· διὸ σὲ ὕμνοις τιμῶμεν, σὺν φοιτητῶν σου τῇ δυάδι σοφέ.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς.
Ὡς μυηθεὶς, τὴν πρὸς Χριστὸν εὐσέβειαν, ταῖς ἀρεταῖς, περιφανῶς διέπρεψας, ἱερῶς πολιτευσάμενος, θεομακάριστε Δομέτιε· τὴν ἄθλησιν γὰρ Πάτερ ὡς διάδημα, ἐπέθου τοῖς ὁσίοις σου πυκτεύμασι, πρεσβεύων ὑπὲρ τῶν εὐφημούντων σε.

Μεγαλυνάριον.
Σκότος καταλείψας τὸ περσικόν, ἔλαμψας ἐν κόσμῳ, ὥσπερ ἄστρον ἑωθινόν· πόνοις γὰρ ὁσίοις, καὶ ἄθλοις μαρτυρίου,  υἱὸς φωτὸς ἐδείχθης, Πάτερ Δομέτιε.