Ανακομιδή Τιμίων Λειψάνων Αγίου Πρωτομάρτυρα Στεφάνου

Τo  γεγονός  αυτό  συνέβη στα  χρόνια που  οι  μεγάλοι  διωγμοί των  πρώτων Χριστιανῶν είχαν κοπάσει και  αυτοκράτωρ ήταν ο Μέγας Κωνσταντίνος.

Τότε,  ο  Άγιος  Στέφανος  φανερώθηκε  τρεις  φορές  σε  κάποιον  ευσεβή γέροντα  ιερέα,  το  Λουκιανό,  και  του  αποκάλυψε  τον  τόπο,  όπου ήταν κρυμμένο  το  λείψανό  του. Αυτός αμέσως το ανέφερε στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ιωάννη, που με τη σειρά του πήγε στον  υποδεικνυόμενο τόπο  και  πράγματι  βρήκε  το  Ιερό  λείψανο  του  Αγίου  Στεφάνου.  Κατά την  εύρεση  έγινε μεγάλος σεισμός, και  το λείψανο του Αγίου πλημμύρισε  ευωδία  τους  παρευρισκόμενους  στον  τόπο  εκείνο.

Λέγεται  ότι  από  τον  ουρανό  ακούστηκαν  αγγελικές  φωνές,  που έλεγαν  «Δόξα  εν  υψίστοις  Θεώ  και  επί  γης  ειρήνη,  εν  ανθρώποις ευδοκία».  Δηλαδή,  δόξα  άς  είναι  στο  Θεό,  στα  ύψιστα  μέρη  του ουρανού  και  στην  ταραγμένη  από  την  αμαρτία  γη  άς  βασιλεύσει  η θεία  ειρήνη,  διότι  ο  Θεός  φανέρωσε  την  ευαρέσκειά  Του  στους ἀνθρώπους,  με  την  ενανθρώπιση  του  Υιού  Του.

Φανέρωναν,  έτσι,  οι  άγγελοι  περίτρανα  ότι  ο  πρωτομάρτυρας Στέφανος  μαρτύρησε  για  την  αγάπη  και  τη  δόξα  του  Θεού.
Αργότερα,  τα  λείψανα  του  Αγίου  μεταφέρθηκαν  από  την Ιερουσαλήμ  στην  Κωνσταντινούπολη  και  εναποτέθησαν  στον – επ’ονόματι  αυτού – ανεγερθέντα  Ναό  υπό  του  Μ. Κωνσταντίνου.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Βασίλειον διάδημα, ἐστέφθη σὴ κορυφή, ἐξ ἄθλων ὧν ὑπέμεινας, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Μαρτύρων πρωτόαθλε Στέφανε· σὺ γὰρ τὴν Ἰουδαίων, ἀπελέγξας μανίαν, εἶδές σου τὸν Σωτῆρα, τοῦ Πατρὸς δεξιόθεν. Αὐτὸν οὖν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ἀνακομιδῆς. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς πλοῦτος ἀκένωτος, τῆς ἀθανάτου ζωῆς, τὸ θεῖόν σου Λείψανον, ἐκ τῶν λαγόνων τῆς γῆς, τῇ κτίσει ἀνέτειλεν· ὅθεν ἡ Ἐκκλησία, θείαν χάριν τρυγῶσα, Στέφανε Πρωτομάρτυς, κατὰ χρέος τιμᾷ σε· ἣν φύλαττε πρεσβείαις σου, ἐκ πάσης αἱρέσεως.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Αὐτόμελον.
Πρῶτος ἐσπάρης ἐπὶ γῆς, ὑπὸ τοῦ οὐρανίου Γεωργοῦ πανεύφημε· πρῶτος τὸ αἷμα ἐπὶ γῆς, διὰ Χριστὸν ἐξέχεας μακάριε· πρῶτος ὑπ’ αὐτοῦ, τὸν τῆς νίκης στέφανον ἀνεδήσω ἐν οὐρανοῖς, ὡς Ἀθλητῶν προοίμιον, στεφανῖτα, τῶν Μαρτύρων ὁ πρώταθλος.

Μεγαλυνάριον.
Ὅλον διάλαμπον ὑπερφυῶς, αἴγλῃ ἀφθαρσίας, ὡς πολύολβος θησαυρός, ἀπὸ γῆς ἐφάνη, Χριστοῦ τῇ Ἐκκλησίᾳ, Στέφανε Πρωτομάρτυς, τὸ θεῖον σκῆνός σου.