Η Οσία Φωτεινή ή Φώτου η Κυπρία

Eκείνο  ποὺ  πραγματικά  αναδεικνύει  τον  άνθρωπο  και  τον  εξυψώνει και  σε τούτη τη ζωή μα και στην αιωνιότητα, δεν είναι η υψηλή καταγωγή, ούτε τα γράμματα, ούτε τα πλούτη, αλλά  η πίστη η Χριστιανική κι  η  αρετή.

 Απόδειξη  τρανή  της  αλήθειας  αυτής  είναι  και  η  Αγία Φωτεινή  η Κυπρία, η γνωστή σε  όλο το νησί με το όνομα Αγία Φώτου η θαυματουργός.

 Πότε έζησε ακριβώς η Οσία και ποιά ήταν η καταγωγή της, δεν γνωρίζουμε.

Η παράδοσή μας  λέει  πως  γεννήθηκε  στο  Ριζοκάρπασο  από  απλοϊκούς, αλλά  ευλαβείς γονείς. Από  μικρούλα  η  Φωτού  ξεχώριζε  από  τις συνομήλικές της για την καλοσύνη της, το φέρσιμό της, την προθυμία της να εξυπηρετήσει τους άλλους, την αρετή της. Τα μεγάλα της φωτεινά μάτια καθρέφτιζαν τον πλούτο της καρδιάς της και σκόρπιζαν παντού την  εμπιστοσύνη, την  χαρά. Στο  σχολείο  του  χωρίου της  έμαθε  η  Φωτού  τα  πρώτα  γράμματα. Σαν  έμαθε  να  διαβάζει πήρε κι άρχισε να αποστηθίζει διάφορους ψαλμούς και ύμνους της Εκκλησίας μας. Κάθε Κυριακή και  γιορτή  σαν  άκουγε το  σήμαντρο  να χτυπά  η  αγνή  ψυχή  της  σκιρτούσε  από  χαρά  κι  έσπευδε  πρώτη  αυτή μαζί  με  τους  ευσεβείς  γονείς  της  να  πάνε στην  εκκλησία! Εκεί, ακίνητη  σαν κολώνα  δωρική  παρακολουθούσε  μ’ ευλάβεια  και προσοχή τις διάφορες τελετές και τη Θεία και Ιερή μυσταγωγία. Και δοξολογούσε  τον  Θεό  με  την  καρδιά  της.

 Πόση ευλογημένη στ’ αλήθεια είναι η οικογένεια, όταν μέσα σ’ αυτήν κατοικεί ο Χριστός και όταν το άγιο θέλημά του κατευθύνει και τις σκέψεις  και  τα  λόγια  και  τις  πράξεις  των  μελών  της!

 Τέτοια ευτυχισμένη  κι ευλογημένη οικογένεια  ήταν  η  οικογένεια της Φωτούς. Με την ομόνοια, την αγάπη, την ανοχή, την ειρήνη περνούσε κάθε  μέρα  η  ζωή. Κι  όταν  έπεφτε  το  δειλινό  και  το  σούρουπο  άρχιζε ν’ απλώνεται στη γη, γονείς και κορούλα μαζευόντουσαν σε κάποια γωνιά, και  απ' την  καρδιά  ανέπεμπαν θερμή  προσευχή  μπροστά  στις εικόνες  κάποιων  αγίων μορφών, που το ιλαρό φως  ενός  καντηλιού φώτιζε  απαλά.

 Σαν διάβηκαν τα παιδικά χρόνια κι η Φωτού μπήκε στην εφηβεία η μανούλα  της  δειλά – δειλά  ἀρχισε  στην  κοροῦλα  της  να  μιλά  για γάμο και  οικογένεια. Η αγνή παρθένα στην αρχή κοκκίνιζε και δεν έβγαζε μιλιά. Κάποια μέρα όμως  τόλμησε  να  μιλήσει  κι  είπε  λίγα λόγια  και  απλά.

 - Μανούλα! Γιατί  μου  μιλάς  για  γάμο;  Εγώ  έχω  ήδη  βρεί  τον  καλό μου. Όμοιός  του  δεν  είναι   άλλος  στὸν  κόσμο  κανείς...

 Η καλή μάνα τρόμαξε. Η καρδιά της πήγε να σπάσει. Για μία στιγμή νόμισε πως η κόρη της με κάποιο είχε συνδεθεί κι ετοιμάστηκε να τη μαλώσει. Κι  η  κόρη  που  κατάλαβε τους φόβους της έσπευσε να εξηγήσει.

 - Μανούλα! Μη φοβάσαι. Η κόρη σας δεν πρόκειται ποτές να σας ντροπιάσει. Προσεύχου  μονάχα  να με  κρατάει  ο  Θεός  στον  δρόμο  του. Ο καλός μου δεν είναι  άλλος  από τον Χριστό μου, τον Σωτήρα  και Λυτρωτή  μου...

 Η  καλή  μάνα   στα  λόγια  τούτα  δεν  θέλησε  ν’ απαντήσει.

«Έλα, της είπε. Ο πατέρας περιμένει στο  διπλανό  χωράφι. Πάω  να  τον βοηθήσω. Συ  κάτσε  στο   σπίτι  και  κοίταξε  την  δουλειά  σου».

Και   βγήκε.

Όμως  της  Φωτεινής  τα  λόγια  την  είχαν  κυριολεκτικά  συνταράξει:

«Εγώ  βρήκα τον καλό μου. Δεν είναι άλλος  από τον Χριστό μου, τον Σωτἠρα καὶ Λυτρωτή μου».

 Μια  νύχτα η μητέρα της ξύπνησε. Άδικα πάσχισε να ξανακοιμηθεί. Χάθηκε  ο  ύπνος της. Γι’ αυτό  σηκώθηκε  και  πήγε  στο  διπλανό δωμάτιο, που  έμενε  η κόρη της κάτι να πάρει. Τι  είδε όμως εκεί; Αλοίμονο!  Το  στρώμα  αδειανό  κι  ανέγγιχτο. Έλειπε  η  Φωτού.

 Η  καημένη  η  μάνα  τρομαγμένη  έτρεξε  και  ξύπνησε  τον  σύζυγό  της. Και  μαζί  του  άρχισε  να  ψάχνει  στο  σπίτι,  στον  δρόμο  κι  έξω  απ’ το χωριό  για  να βρούν την  κορούλα  τους. Τα χαράματα εκεί  που  με  τα μάτια  ολοκόκκινα  απ’ το  κλάμα  και  την  καρδιά  σπασμένη  απ' τον φόβο  γύριζαν στο σπίτι, κάτι  βλέπουν. Τι; Την κορούλα  τους! Τη  Φωτού να  γυρίζει  μονάχη!

 - Κόρη μας! είπαν  κι οι  δυο μ’ ένα στόμα. Κόρη  μας  αγαπημένη! Που ήσουνα;  Που  πέρασες  τη  νύχτα;

 Κι η κόρη με γλυκύτητα και  στενοχώρια για την  ανησυχία  και  τον  φόβο που  τους  πότισε, απήντησε:

 - Γονείς  μου αγαπημένοι! Συγχωρέστε με που  σας  στενοχώρησα. Δεν  το ήθελα. Δεν  ήμουνα σε κανένα κακό  τόπο. Ήμουνα  στο  ασκητήριό  μου. Πήγα εκεί  από  νωρίς για αγρυπνία και  προσευχή. Μέρες τώρα κάθε βράδυ πηγαίνω εκεί  και  μένω με τον Νυμφίο μου Χριστό. Μένω  και προσεύχομαι για σας, για τους  δικούς μας, την πατρίδα μας, για μένα. Συνήθως επιστρέφω πολύ πρωί, όταν ακόμη κοιμάστε. Σήμερα όμως παρασύρθηκα  στην  προσευχή  και  ξεχάστηκα. Έτσι άργησα. Συγχωρέστε με, είπε ξανά, που σας λύπησα και  σας έκαμα ν’ ανησυχήσετε...

Και  τα  μάτια  της  γιόμισαν  δάκρυα.

 Η ειλικρίνεια, η αθῳότητα  της  μορφής της, τα  μάτια της  τα  δακρυσμένα καθησύχασαν τους καλούς γονείς,  που  δεν  τόλμησαν  να  την  μαλώσουν περισσότερο, ούτε και σκέφτηκαν να την περιορίσουν και να της ανακόψουν  την  ιερή  απόφασή  της  να  ζήσει  για  τον  Χριστό.

Την άλλη μέρα οι γονείς της  Φωτούλας συνόδεψαν την κόρη τους στο ασκητήριό της. Ήταν μία σπηλιά έξω από το χωριό, με λίγο φως, αλλά καθαρή. Σ' αυτήν η Αγία κάποια μέρα με τίς ευχές των γονιών της, κι αφού  αποχαιρέτησε  τις  φίλες της, κατέφυγε να ζήσει, όπως  ποθούσε  την ζωή της. Σε λίγο καιρό όμως το ταπεινό και  φτωχικό  κατάλυμά  της  έγινε τόπος πολυσύχναστος, τόπος επισκέψεων και προσκυνήματος, τόπος καταφυγής και παρηγοριάς, μα  και  διδασκαλίας  και  καθοδηγήσεως  των κατοίκων  όλων  των  γύρω  χωριών.

 Στο  σπήλαιο  αυτό  η  αγνή  και  η  ηρωική  κόρη πέρασε  όλη  της  τη  ζωή. Μια ζωή εγκαρτέρησης και προσευχής, ζωή εγκράτειας και αφιέρωσης ολοκληρωτικής  στον  Ουράνιο  Νυμφίο  Χριστό.

 Είπαμε  τη  ζωή  αυτή  ηρωική. Κι είναι στ’ αλήθεια  ηρωική. Γιατί ο   βίος  του  πιστού, μέσα στη μαρτυρία Ιησού Χριστού «είτε δια ζωής είτε δια θανάτου», είναι μία πορεία ένδοξη προς αιώνιο τέρμα. Είναι ανάγκη ο πιστός κάθε ημέρα να  δίνει  τη  μαρτυρία  της  πίστεώς του. Ένας  αγώνας είναι  τούτος  και μία μάχη για την κατάκτηση της τελειότητας. Το  τέλος δεν είναι πάντα ειρηνικό και  ανώδυνο. ο σκοπός όμως είναι πάντα ο   ίδιος, η σωτηρία, η δόξα του  Θεού μέσα στο μυστήριο  της  σωτηρίας  μας. Και  το μέσο  και  κείνο  είναι  ένα,  η  προσφορά  του  εαυτού  μας  ολόκληρου  σε  μία θυσία ζωντανή κι ευπρόσδεκτη στον Κύριο, «είτε δια ζωής είτε δια θανάτου». Επισκόπου Διονυσίου Ψαριανού, Μαρτυρία  Ιησού Χριστού, σελ. 252.  Με  αίμα  και  με  δάκρυ  «μεγαλυνθήσεται  εν  ημίν  ο   Χριστός».

Ναι! μεγαλυνθήσεται εν ημίν ο Χριστός. Αυτό έγινε και με την ἁγνή  κόρη, την  Φωτού.  Εδώ  ζωντανή  την δόξασε ο Κύριος.

Θαύματα πολλά, πολλά θαύματα έκαμε η Αγία σε πονεμένους και δυστυχισμένους, όταν ακόμη βρισκόταν στη ζωή. Εδώ και πεθαμένη την τίμησε. Το άγιο λείψανό της που τάφηκε κι ευρέθηκε στη σπηλιά γύρω στα 1718 – 1732 με τη σκαλιστή επιγραφή  από  πάνω  «Φωτεινή  Παρθένος Νύμφη Χριστού», εξακολουθεί και σήμερα να προσφέρει τη θεραπεία στους αρρώστους, στους τυφλούς το φως, στους πονεμένους το ψυχικό ξεκούρασμα  και  τη  χαρά.

 Το  ασκητήριο της  αγίας  Φωτεινής  υπάρχει  και  σήμερα.

Βρίσκεται  στο  χωριό  Άγιος  Ανδρόνικος.

Σ’ αυτό μπαίνει ένας από μία στενή είσοδο και καταβαίνει από μία  σκάλα φτιαγμένη από εγχώριες πέτρες και που έχει  23  σκαλοπάτια. Το  σπήλαιο μοιάζει με κατακόμβη, σαν κι εκείνες που χρησιμοποιούσαν οι πρώτοι Χριστιανοί. Στο βάθος του σπηλαίου είναι  το  αγίασμα. Από  το  νερό  αυτό παίρνουν οι άρρωστοι και πλένουν τα αρρωστημένα μέλη τους για να θεραπευτούν.

Ιδιαίτερα  η  Αγία  πιστεύεται,  πως  θεραπεύει  τα  οφθαλμικά  νοσήματα.

 Στα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς το σπήλαιο της Οσίας χρησιμοποιήθηκε και ως ναός. Μέσα σ' αυτόν λιγογράμματοι, μα πιστοί ιερείς θέριεψαν την αποσταμένη ελπίδα με τα απλά, αλλά και  μαγικά λόγια  του  ποιητή:

Μη  σκιάζεστε στα  σκότη

κι   η  λευτεριά  σαν  της αυγής  το  φεγγοβόλο  αστέρι

της  νύχτας  το  ξημέρωμα  θα  φέρει.

Η Αγία Φωτεινή είναι πολύ σεβαστή στην Κύπρο. Σεβαστή για τα θαύματά της τα πολλά, που πετυχαίνουν όλοι  εκείνοι που μ’ ευλάβεια  και πίστη καταφεύγουν στο ναό  της. Υπάρχει επίσης παράδοση που λέει,  πως στο  Ριζοκάρπασο  υπάρχουν  και  σήμερα  συγγενείς  από  τη  γενιά της.

 Την ημέρα της γιορτής της  χιλιάδες πιστών  απ’ όλη  την   Καρπασία  κι  από διάφορα μέρη της Κύπρου πηγαίνουν στον Άγιο  Ανδρόνικο που είναι το ασκητήριό της για να τιμήσουν την Αγία και να παρακολουθήσουν με προσοχή  τη  θεία  Μυσταγωγία.

Τη  στιγμή  αυτή  άς  πάμε  νοερά  ως  εκεί, μια  και οι         ορδές του  Αττίλα  δεν μας αφήνουν να πάμε τώρα και σωματικά, κι αφού γονατίσουμε μπροστά στον  τάφο που  έκλεισε το  άγιο  σκήνωμά  της,  ας  πούμε  ευλαβικά:

Οσία  Φωτεινή  πανένδοξε,

τας  ουρανίους  μονάς, επαξίως  οικήσασα,

συν  παρθένων  τάγμασι, και οσίων  στρατεύμασι,

τους  εκτελούντας πίστει  την μνήμην  σου,

και  προσιόντας  πιστώς  τη   σκέπη  σου,

σώζε  πρεσβείαις  σου,

και  πταισμάτων  άφεσιν παρά Θεού,
αίτησαι  και  λύτρωσιν, και  μέγα  έλεος.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος α’.

Καρηασέων τὸ κλέος καὶ Κυπρίων ἀγλάϊσμα, καὶ τῶν ἀσθενούντων ἡ ῥῶσις, τῶν πεπηρωμένων ἀνάβλεψις, τῶν πρὸς σὲ πιστῶς προστρεχόντων ἐν τῷ θείῳ ναῷ σου, πανένδοξε, τὰς ἰάσεις παράσχου τοῖς δούλοις σου πάντοτε, ἵνα εὐχαρίστως κράζωμεν· Φωτεινὴ Ὁσία νύμφη Χριστοῦ καλλιπάρθενε. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.