Ο Όσιος Φαντίνος ο Θαυματουργός

Καταγόταν από την Καλαβρία της Ιταλίας. Ο πατέρας του ονομαζόταν Γεώργιος, η δε μητέρα του Βρυαίνη. Από μικρός αφοσιώθηκε στην υπηρεσία της πίστης και ήταν τόσο ενάρετος και μορφωμένος, ώστε να τον παρακολουθούν  και  πολλοί μαθητές, που τους δίδασκε την έμπρακτη  ευσέβεια.

Σε  ηλικία  60  χρονών, αφού  πήρε  δύο  από τους μαθητές του, τον Βιτάλιο  και τον Νικηφόρο, πήγε στην Πελοπόννησο, όπου εγκαταστάθηκε για λίγο καιρό  στην  Κόρινθο και  έφερε πολλές  ψυχές στη Σωτηρία.          
Κατόπιν επισκέφθηκε την Αθήνα, όπου προσκύνησε στο ναό της Θεοτόκου. Έπειτα  πήγε  στη  Λάρισα  και  από  κει  στη Θεσσαλονίκη. Εδώ  έμεινε οκτώ ολόκληρα χρόνια υπηρετώντας το Ευαγγέλιο και απεβίωσε  ειρηνικά  υπέργηρος  το  έτος  974.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.           
Ταῖς θείαις λαμπρότησι, καταυγασθεὶς τὴν ψυχήν, τὰ σκάματα ἤνυσας, τῆς ἐναρέτου ζωῆς, Φαντῖνε μακάριε· ὅθεν τὴν τῶν θαυμάτων, κομισάμενος χάριν, λύεις τῶν παθημάτων, χαλεπὰς ἀμαυρώσεις, πρεσβεύων θεοφόρε, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν. 
Τῷ θείῳ φωτί, Φαντῖνε αὐγαζόμενος, παθῶν τὴν ἀχλύν, διέλυσας τοῖς πόνοις σου, καὶ θαυμάτων εἴληφας, οὐρανόθεν τὴν θείαν ἐνέργειαν· διὰ τοῦτο βοῶμέν σοι· Μὴ παύσῃ πρεσβεύων, ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις ὦ Φαντῖνε Πάτερ σοφέ, ἐναρέτου βίου, ὑποτύπωσις ἀληθής· χαίροις ὁ μεσίτης, καὶ πρέσβυς θεοφόρε, πρὸς τὸν Χριστὸν τῶν πίστει, ἀνευφημούντων σε.