Οι Άγιοι Επτά Παίδες εν Εφέσω

Στα  μέσα  του 3^ου  αιώνα  μ.Χ.,  όταν ο αυτοκράτωρ  Δέκιος  άναψε  το καμίνι των διωγμών και χωρίς καμιά διάκριση βασάνιζε και  σκότωνε νέους και γέρους, τότε και οι επτά παίδες, Μαξιμιλιανός, Εξακουστοδιανός, Ιάμβλιχος, Μαρτινιανός, Διονύσιος, Αντωνίνος και Κωνσταντίνος, για να μην  αρνηθούν  την  πίστη  τους,  αφού διαμοίρασαν  τα υπάρχοντά  τους  στους  φτωχούς,  έφυγαν  από  την πόλη  και  κρύφτηκαν  σε  κάποια  σπηλιά, μέχρι  να  πάψει  ο  διωγμός.

Επειδή, όμως, ο κίνδυνος ολοένα και πλησίαζε στην κρυψώνα τους, προσευχήθηκαν  όλη  τη  νύκτα  να  πάρει  ο  Θεός  τις  ψυχές  τους,  χωρίς να πέσουν στα χέρια του Δεκίου. Ο Θεός  άκουσε  τη  δέησή  τους,  και  το πρωί  κοιμήθηκαν  χωρίς  να  ξυπνήσουν.

Μετά  194  χρόνια, επί  Θεοδοσίου  του  Μικρού, στην Έφεσο  κάποια αίρεση  διακήρυττε  ότι  δεν  υπάρχει  ανάσταση  νεκρών. Εκείνη,  λοιπόν, την εποχή, κάποιο παιδί στην αγορά της Εφέσου ψώνισε ψωμί με το νόμισμα  της εποχής του Δεκίου. Αυτό προκάλεσε έκπληξη. Πήραν, λοιπόν  το  παιδί  και  το  ανέκριναν. Κατόπιν, πήγαν  στη  σπηλιά  και βρήκαν ζωντανά και τα υπόλοιπα παιδιά.          
Τότε όλοι κατάλαβαν ότι είναι θαύμα Θεού, για να αποδειχθεί ότι «ανάστασιν μέλλειν έσεσθαι νεκρών, δικαίων τε και αδίκων». Δηλαδή, ότι μέλλει  να  γίνει  ανάσταση  νεκρών,  και  των  δικαίων  και  των  αδίκων.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείῳ Πνεύματι, ἀφθαρτισθέντες, πολυχρόνιον, ἤνυσαν ὕπνον, οἱ ἐν Ἐφέσῳ ἑπτάριθμοι Μάρτυρες καὶ ἀναστάντες πιστοὺς ἐβεβαίωσαν, τὴν τῶν ἀνθρώπων κοινὴν ἐξανάστασιν· ὅθεν ἅπαντες, συμφώνως τούτους τιμήσωμεν, δοξάζοντες Χριστὸν τὸν πολυέλεον.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.    
Οἱ τὰ τοῦ κόσμου ὡς φθαρτὰ παριδόντες, καὶ τὰς ἀφθάρτους δωρεὰς εἰληφότες, διαφθορᾶς διέμειναν θανόντες παρεκτός· ὅθεν ἐξανίστανται, μετὰ πλείονας χρόνους, ἅπασαν ἐνθάψαντες, δυσμενῶν ἀπιστίαν· οὓς ἐν αἰνέσει σήμερον πιστοί, ἀνευφημοῦντες, Χριστὸν ἀνυμνήσωμεν.

Μεγαλυνάριον.
Δόγμα ἀκυροῦται νεκροποιόν· οἱ γὰρ θεῖοι Παῖδες, ἀναστάντες ἐκ τῶν νεκρῶν, ἐδήλωσαν πᾶσι, τὴν μέλλουσαν γενέσθαι, ἐν τῇ ἐσχάτῃ ὥρᾳ, βροτῶν ἀνάστασιν.