Οι Άγιοι Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίμων και Παρμενάς οι Απόστολοι και Διάκονοι

«Ός εὰν θέλη εν ημίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος». Όποιος, δηλαδή, θέλει  να γίνει μέγας μεταξύ σας, είπε ο Κύριος, άς είναι υπηρέτης  σας  και  άς  μαθαίνει  να  γίνεται  εξυπηρετικός  στους  άλλους.

Σ’ αυτή  την  κατηγορία  ανθρώπων  ανήκαν  και  οι  απόστολοι – από τους 70 μαθητές του Κυρίου – Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίμων και Παρμένος. Αυτοί  ήταν μεταξύ των επτά εκλεγμένων διακόνων της πρώτης Χριστιανικής  Εκκλησίας  των  Ιεροσολύμων (Πράξ. στ’ 5).

Το  έργο  τους  ήταν  να  υπηρετούν  και  να  επιστατούν  στη  διατροφή των  απόρων  μελών  της  Εκκλησίας,  ιδιαίτερα  των  ορφανών  και  των χηρών.  Αλλά  υπηρετούσαν  και  στη  διάδοση  του  Θείου  Λόγου. Έτσι αργότερα,  ὁ  μεν  Πρόχορος  ακολούθησε  τον  ευαγγελιστή  Ιωάννη στη  Μικρά  Ασία,  όπου  έγινε  επίσκοπος  Νικομήδειας  και αναδείχθηκε  τέλειος  διάκονος  του  επισκοπικού  καθήκοντος.

Ο  δε  Τίμων  υπέστη  μαρτυρικό  θάνατο  στα  Βόστρα  της  Αραβίας, όπου  είχε  σταλεί  να  υπηρετήσει  το  Ευαγγέλιο.

Οι  άλλοι δύο, ο  Νικάνωρ  και  ο  Παρμένος, πέθαναν  στην  Ιερουσαλήμ, εκτελώντας το  διακονικό τους έργο. Κηδεύθηκαν από τους ίδιους τους Αποστόλους, κάτω από το πένθος όλης της Εκκλησίας, την οποία υπηρέτησαν με τόσο ζήλο και επιτυχία.    
Έτσι, ο  καθένας χωριστά, αναδείχθηκε «πιστός διάκονος εν Κυρίω». Δηλαδή  πιστός  διάκονος  στο  έργο  του  Κυρίου.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς θεῖοι συνέκδημοι, τῶν Ἀποστόλων Χριστοῦ, θεόθεν ἐκρίθητε διακονεῖν εὐσεβῶς, τῷ θείῳ πληρώματι, Πρόχορε θεηγόρε, σὺν Νικάνορι ἅμα, Τίμων ὁ θεοκῆρυξ. Παρμενᾶς τε ὁ θεῖος, πρεσβεύοντες τῷ Κυρίῳ, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.         
Διάκονοι σεπτοί, καὶ αὐτόπται τοῦ Λόγου, καὶ σκεύη ἐκλογῆς, ἀνεδείχθητε πίστει, Νικάνος καὶ Πρόχορε, Παρμενᾶ Τίμων ἔνδοξε. Ὅθεν σήμερον, τὴν ἱερὰν ὑμῶν μνήμην, ἑορτάζομεν, ἐν εὐφροσύνῃ καρδίας, ὑμᾶς μακαρίζοντες.

Μεγαλυνάριον.
Ἡ τῶν Ἀποστόλων θεία τετράς, Πρόχορε Νικάνορ, καὶ σὺν Τίμωνι Παρμενᾶς, ὡς τῆς εὐσεβείας διάκονοι καὶ μύσται, μυσταγωγεῖν τὰ κρείττω, ἡμᾶς μὴ παύσησθε.