Ο Άγιος Ευδόκιμος

Ο  Άγιος  Ευδόκιμος γεννήθηκε στη  Καππαδοκία  και  έδρασε  κατά  τους χρόνους  του  αυτοκράτορα  Θεοφίλου (829 – 842).

Οι γονείς του Βασίλειος και Ευδοκία ήταν άνθρωποι πλούσιοι και ευσεβείς. Η ορθόδοξη οικογένειά του τον ανέθρεψε σύμφωνα με τις επιταγές  του Ευαγγελίου και γρήγορα ο Ευδόκιμος διακρίθηκε για το ήθος  και  τις  αρετές  του.

Ο  ηθικός  βίος  του  και  η  φιλάνθρωπη  δράση  του  εκτιμήθηκαν  από τον  αυτοκράτορα  Θεόφιλο,  ο  οποίος  τον  διόρισε  στρατοπεδάρχη  της Καππαδοκίας  αρχικά  και  αργότερα  όλης  της  αυτοκρατορίας.  Κατά την  τέλεση  των  καθηκόντων  του  ο  Ευδόκιμος  ήταν  πάντα  δίκαιος και  ταπεινόφρων,  ενώ  δεν  σταμάτησε  στιγμή  να  επιδίδεται  στο φιλάνθρωπο  έργο  του.        
Ενώ  βρισκόταν στο  33^ο  έτος  της  ηλικίας  του  ο  Ευδόκιμος  προσβλήθηκε  από  βαριά  σωματική ασθένεια. Όταν παρέδωσε το πνεύμα  του  στον  Κύριο,  η  Χριστιανική  κοινότητα  βυθίστηκε  σε  θλίψη και  ενταφίασε  το  τίμιο  σώμα  του  ευλαβώς.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἐκ γῆς ὁ καλέσας σε, πρὸς οὐρανίους σκηνάς, τηρεῖ καὶ μετὰ θάνατον, ἀδιαλώβητον, τὸ σῶμά σου Ἅγιε· σὺ γὰρ ἐν σωφροσύνῃ, καὶ σεμνῇ πολιτείᾳ, μάκαρ ἐπολιτεύσω, μὴ μολύνας τὴν σάρκα. Διὸ ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθήναι ἡμᾶς.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.           
Ἡ σεπτή σου σήμερον, ἡμᾶς συνήθροισε μνήμη, ἐν τῇ θείᾳ λάρνακι, τῶν ἱερῶν σου λειψάνων· πάντες οὖν, οἱ προσιόντες καὶ προσκυνοῦντες, ἅπασαν, δαιμόνων βλάβην ἀποσοβοῦνται, καὶ ποικίλων νοσημάτων, λυτροῦνται τάχος μάκαρ Εὐδόκιμε.

Μεγαλυνάριον.
Εὐδόκιμος πέφηνας τῷ Θεῷ, ἐν δικαιοσύνῃ, τὸν σὸν βίον διαδραμών· ὃ λαθὼν γὰρ ἔσχες, ἐγνώσθη μετὰ τέλος, Εὐδόκιμε θεόφρον, πρὸς θείαν αἴνεσιν.

Εγκαίνια Ναού της Θεοτόκου εν Βλαχερναίς και Προεόρτια Προόδου Τιμίου Σταυρού

Ο  Σ. Ευστρατιάδης για το γεγονός αυτό γράφει τα εξής:
«Κατά  την ημέραν  ταύτην εξήγετο  εκ του  σκευοφυλακίου  της  μεγάλης εκκλησίας ο  τίμιος σταυρός, περιήγετο ανά την  πόλιν  και  εξετίθετο  εις διαφόρους  ναούς  προς  προσκύνησιν  και αγιασμόν των πιστών και πάλιν απετίθετο  εις  το  σκευοφυλάκιον. Εις  τους  κώδικας, τας του τιμίου  σταυρού  προεόρτια  αναγράφονται  και  άρχονται  από  της πρώτης Αὐγούστου, η δε κατά την προεόρτιον ταύτην ανάμνησιν υμνογραφία  είναι  πλούσια  και  κείται  ανέκδοτος  εις  πολλούς  Κώδικας και  ίνα μόνον εις τους κατ’ αυτήν συντεθέντας  Κανόνας  περιορισθώ, σημειώ  Κανόνα  του  Θεοφάνους (εν τοις Κωδ. 368 φ. 3636, 1568 φ. 3α Παρισίων  και  Ω 147 Λαύρας), του Γεωργίου  Νικομήδειας (εν τοις Κωδ. 1567 φ. 240 6, 13φ 351α Παρισίων  και  Θ 32 φ. 344α, Δ 12 φ. 273α, 1135 φ. 333α  και  Ω 147  φ. 368α Λαύρας), έτερον  του αυτού Γεωργίου Νικομήδειας φέροντα ακροστιχίδα «Σταυρώ  γεγηθώς  εξάδω θείον  μέλος Γεώργιος» (εν τω Παρισινώ  Κωδ. 13  φ. 352 6  και  τω  της  Λαύρας  Θ 33  φ. 5). Εις τους αυτούς δε Κώδικας και άλλους Στιχηρά  πολλά, Ιδιόμελα, Καθίσματα  κλπ.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικός.
Τὸν Τίμιον Σταυρόν, τὸ σωτήριον ὅπλον, δεξώμεθα πιστοί, καθαρᾷ διανοίᾳ· προέρχεσθαι μέλλει γάρ, θείαν χάριν δωρούμενος, καὶ ἰώμενος, ψυχῶν ὁμοῦ καὶ σωμάτων, τὰ νοσήματα, δι’ ἐνεργείας ἀρρήτου, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.  
Ὡς θεία λαμπάς, προέρχεται τοῖς πέρασι, Χριστοῦ ὁ Σταυρός, δι’ οὗ ζωὴ δεδώρηται· προσέλθωμεν οὖν ἄνθρωποι, καὶ ῥυφθῶμεν τούτου τῇ χάριτι· ὁ γὰρ ἐν τούτῳ προσπαγείς, παρέχει τοῖς πᾶσιν, ἱλασμὸν καὶ ζωήν.

Οι Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος οι Απόστολοι

Οι  Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και  Ανδρόνικος, ήταν πέντε από τους  εβδομήκοντα  μαθητές  του  Κυρίου. Όλοι  υπηρέτησαν  το  Ευαγγέλιο  του  Χριστού.

Ο Σίλας φυλακίστηκε μαζί με τον Παύλο στους Φιλίππους της Μακεδονίας. Μετά από πολλούς μόχθους και μακρά πορεία έγινε επίσκοπος  Κορίνθου.

Ο  Κρήσκης, έγινε επίσκοπος Καρχιδονίας και από  την θέση αυτή μόχθησε  και  υπηρέτησε  το  Θείο  Ευαγγέλιο.

Ο Σιλουανός, από  το  αξίωμα  του  επισκόπου Θεσσαλονίκης, αγωνίσθηκε  και  βασανίστηκε  και  αυτός  για  την  πίστη  του  στον Κύριο.

Με τον ίδιο τρόπο, αγωνίσθηκε και ο  Επαινετός σαν επίσκοπος Καρθαγένης.
Τέλος  και  ο  Άγιος  Ανδρόνικος  αγωνίστηκε  και  βασανίστηκε  για  την πίστη  του  στο  Ευαγγέλιο  του  Κυρίου  μας  Ιησού  Χριστού.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι, ὡς οὐρανοὶ λογικοί, τὴν δόξαν ἀστράψαντες, τοῦ κενωθέντος ἐν γῇ, συμφώνως ὑμνείσθωσαν, Κρήσκης Σιλουανός τε, καὶ ὁ ἔνθεος Σίλας, ἅμα σὺν Ἀνδρονίκῳ, Ἐπαινετὸς ὁ θεόφρων· Χριστὸν γὰρ ἱκετεύουσι, σώζεσθαι ἅπαντας.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Σίλα. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Συνοδίτης τοῦ Παύλου γεγονὼς καὶ συνέκδημος, τὴν Νεάπολιν μάκαρ καὶ Φιλίππους ἐφώτισας, τῆς θείας ἐπιγνώσεως φωτί, Ἀπόστολε Σίλα ἱερέ. Ἀλλὰ φύλαττε καὶ σκέπε πάντας ἡμᾶς, ἐν πίστει ἐκβοῶντάς σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐκπληροῦντι διὰ σοῦ, ἡμῶν τὰ αἰτήματα.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.

Εἰς τὰ τοῦ κόσμου δραμόντες πληρώματα, θεογνωσίας τὸν λόγον ἐσπείρατε· καὶ στάχυν πολύχουν δρεψάμενοι, τῷ Βασιλεῖ τῶν ἁπάντων προσήξατε, Ἀπόστολοι Χριστοῦ παναοίδιμοι.

Ἕτερον Κοντάκιον τοῦ Ἁγίου Σίλα. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἐορτάζει σήμερον ἐν εὐφροσύνῃ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἐκβοᾷ σοι Ἀπόστολε· χαῖρε ὦ Σίλα τοῦ Παύλου συνόμιλε.

Μεγαλυνάριον.

Χαίρετε Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, Ἀνδρόνικε Σίλα, καὶ θεόφρον Σιλουανέ, σὺν Ἐπαινετῷ τε, καὶ Κρήσκεντι τῷ θείῳ, τῆς ἀληθοῦς σοφίας ἐνδιαιτήματα.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον τοῦ Ἁγίου Σίλα.      
Χαίροις εὐσεβείας θεῖος πυρσός, Ἀπόστολε Σίλα, καὶ τῆς χάριτος θησαυρός· χαίροις ὁ τῷ Παύλῳ, πιστῶς διακονήσας, αἰτούμενος δὲ πᾶσιν, ἡμῖν τὰ κρείττονα.

Ο Άγιος Καλλίνικος ο Μάρτυρας

Καταγόταν  από  την  Κιλικία. Με  ιδιαίτερη  ευφράδεια  λόγου, αλλά  και με  πολύ  ζήλο, δίδασκε  το  Ευαγγέλιο.

Όταν  έφθασε  στην  Αίγυπτο,  φανατικοί  ειδωλολάτρες  εξεγέρθηκαν εναντίον  του,  τον  συνέλαβαν  και  τον  οδήγησαν  στον  ηγεμόνα Σακέρδωνα.  Αυτός, υποκρινόμενος, έδειξε  ότι λυπάται, και για να κάμψει το φρόνημα του Καλλινίκου, ανέφερε δήθεν περιστατικά πρώην γενναίων Χριστιανών, που όταν αντίκρισαν τα σκληρά βάσανα, αρνήθηκαν την πίστη τους. Ο Καλλίνικος, αντιλαμβανόμενος την υποκρισία  του  ηγεμόνα, μειδίασε και του είπε: «Μην αναβάλλεις, έπαρχε,  να  λάβεις  πείρα της  δύναμης  με  την  οποία  ο  Χριστός  οπλίζει τους γνήσιους πιστούς Του. Γρήγορα ετοίμασε όλα σου τα κολαστήρια όργανα, φωτιά, ξίφη, τροχούς, μαχαίρια, μαστίγια και  ό,τι άλλο  σκληρό μαρτύριο έχεις. Όλα αυτά και  άλλα περισσότερα και  σκληρότερα βασανιστήρια  ποθώ  για  την  αγάπη  του  Χριστού».

Πράγματι, ο έπαρχος τον μαστίγωσε σκληρά. Έσκισε τις σάρκες του με σιδερένια νύχια και όπως ήταν μισοπεθαμένος, τον έδεσε πίσω από  ένα άγριο άλογο, που τον έσυρε για πολλά χιλιόμετρα. Τόση ήταν η λύσσα του  επάρχου, που πριν  ο  Καλλίνικος  αφήσει  την  τελευταία  του  πνοή, τον έριξε μέσα στη φωτιά.      
Έτσι  ἔνδοξα  πήρε  το  στεφάνι  του  μαρτυρίου.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Κλῆσιν σύνδρομον, ἔχων τῷ βίῳ, νῖκος κάλλιστον, ἦρας ἐν ἄθλοις, καταλλήλως γεγονώς ὃ προκέκλησαι· σὺ γὰρ καλῶς τὸν ἀγῶνα τελέσας σου, ὡς νικητὴς ἐδοξάσθης Καλλίνικε. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.    
Ταῖς ἐπομβρίαις τῶν ἐνθέων σου λόγων, τῆς ἀσεβείας κατασβέσας τὴν φλόγα, μερτυρικοῖς διέλαμψας ἀγῶσι σοφέ· ὅθεν καὶ εἰσέδραμες, τῇ καμίνῳ προθύμως, ἐκβοῶν Καλλίνικε, τῷ ἰσχύν σοι διδόντι· Ἐν τῷ φωτί με ἴθυνον τῷ σῷ, τὸν ἐν πυρί σε, Χριστὲ μεγαλύναντα.

Μεγαλυνάριον.
Ἄνθραξι τῶν λόγων σου τῶν σοφῶν, ὕλην ἀσεβείας, καταφλέξας ἀθλητικῶς, ὡς τερπνὴ θυσία, διὰ πυρὸς προσήχθης, Καλλίνικε παμμάκαρ, τῷ ἀθλοθέτῃ σου.

Η Αγία Θεοδότη η Μάρτυς και τα τρία παιδιά της

Η  Αγία  Θεοδότη  ήταν  από  τη  Νίκαια και  διακρινόταν για τη θερμότητα  της  ευσέβειάς  της.

Έμεινε χήρα και αφοσιώθηκε στην ανατροφή των τριών παιδιών της, χωρίς να δώσει καμιά προσοχή στις προτάσεις δεύτερου γάμου. Με τη φιλόστοργη φροντίδα της, μεγάλωσαν οι γιοί της και αναδείχτηκαν παιδιά πιστά και  με μεγάλη φρόνηση. Τα χρόνια όμως εκείνα, ήταν δύσκολα και  επικίνδυνα. Η εικονομαχία  ήταν  στο  αποκορύφωμά της. Η Αγία  Θεοδότη  με  τους  γιούς  της, ήταν στην πρώτη τάξη των υπερμάχων αθλητών της Ορθοδοξίας. Εκείνη μεταξύ του γυναικείου κόσμου,  αυτοί μεταξύ των συνομηλίκων τους, συμβούλευαν και διήγειραν  κατά  των  ασεβών προσταγμάτων των εικονομάχων βασιλέων. Το  καθήκον  αυτό, έφερε  μητέρα  και  γιούς  στο  μαρτύριο, που το υπέστησαν με αξιοθαύμαστη καρτερία. 
Έτσι όλοι  μαζί, πήραν τα  αθάνατα  στεφάνια, που  παρέχει  στους καλούς  αθλητές  ο  αγωνοθέτης  Θεός. Ναό  στην  Αγία  Θεοδότη  έκτισε ο   αυτοκράτωρ  Ιουστινιανός.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.
Ὡς δῶρον ἐκλεκτόν, Θεοδότη θεόφρον, προσήγαγες Θεῷ, τοὺς ἐνθέους βλαστούς σου· σὺν τούτοις γὰρ ἠγώνισαι, ἱερῶς ἐναθλήσασα, μεθ’ ὧν πρέσβευε, ὑπὲρ ἡμῶν τῷ Κυρίῳ, δοῦναι ἄφεσιν, ἁμαρτιῶν ἡμῖν πᾶσι, καὶ βίου διόρθωσιν.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.   
Ὡς μητέρα βλέποντες εὐφραινομένην, ἐπὶ τέκνοις σήμερον τὴν Θεοδότην τὴν σεμνήν, ταύτης τὴν ἄθλησιν μέλψωμεν, τὸν στεφοδότην Χριστὸν μεγαλύνοντες.

Μεγαλυνάριον.
Δόσιν Θεοδότη πανευπρεπῆ, οὓς ἐτιθηνήσω, εὐσεβείας τῇ ἀπαρχῇ, τῷ Θεῷ προσφέρεις, ἀθλητικοῖς ἀγῶσι, μεθ’ ὧν καὶ δοξασθεῖσα, ἡμῶν μνημόνευε.

Ο Άγιος Ιωάννης ο στρατιώτης

Ο  Άγιος αυτός  υπήρξε  στα  χρόνια  του Ιουλιανού  του  Παραβάτου (361) και  ήταν  στρατιώτης  «εις  τα  νούμερα  των  καλουμένων  Ταϊφάλων».

Αυτός λοιπόν, είχε σταλεί  μαζί με άλλους στρατιώτες να καταδιώξει Χριστιανούς. Φαινομενικά τους  καταδίωκε, ενώ στα κρυφά τους βοηθούσε να διαφύγουν, να αντέχουν τα βασανιστήρια, να έχουν τα στοιχειώδη  για την  αντιμετώπιση  των  ασθενειών  τους  και  άλλα.

Έτσι  θεάρεστα  αφού πέρασε τη ζωή του  ο Ιωάννης, αναπαύθηκε ειρηνικά και τάφηκε στον Πανδέκτη, τόπο που και  οι ξένοι ενταφιάζονταν.
Η  δε  σύναξή του γινόταν στον πρώτο αποστολικό  ναό του  Αγίου Ιωάννου  του  Θεολόγου.

Οι Άγιοι Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίμων και Παρμενάς οι Απόστολοι και Διάκονοι

«Ός εὰν θέλη εν ημίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος». Όποιος, δηλαδή, θέλει  να γίνει μέγας μεταξύ σας, είπε ο Κύριος, άς είναι υπηρέτης  σας  και  άς  μαθαίνει  να  γίνεται  εξυπηρετικός  στους  άλλους.

Σ’ αυτή  την  κατηγορία  ανθρώπων  ανήκαν  και  οι  απόστολοι – από τους 70 μαθητές του Κυρίου – Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίμων και Παρμένος. Αυτοί  ήταν μεταξύ των επτά εκλεγμένων διακόνων της πρώτης Χριστιανικής  Εκκλησίας  των  Ιεροσολύμων (Πράξ. στ’ 5).

Το  έργο  τους  ήταν  να  υπηρετούν  και  να  επιστατούν  στη  διατροφή των  απόρων  μελών  της  Εκκλησίας,  ιδιαίτερα  των  ορφανών  και  των χηρών.  Αλλά  υπηρετούσαν  και  στη  διάδοση  του  Θείου  Λόγου. Έτσι αργότερα,  ὁ  μεν  Πρόχορος  ακολούθησε  τον  ευαγγελιστή  Ιωάννη στη  Μικρά  Ασία,  όπου  έγινε  επίσκοπος  Νικομήδειας  και αναδείχθηκε  τέλειος  διάκονος  του  επισκοπικού  καθήκοντος.

Ο  δε  Τίμων  υπέστη  μαρτυρικό  θάνατο  στα  Βόστρα  της  Αραβίας, όπου  είχε  σταλεί  να  υπηρετήσει  το  Ευαγγέλιο.

Οι  άλλοι δύο, ο  Νικάνωρ  και  ο  Παρμένος, πέθαναν  στην  Ιερουσαλήμ, εκτελώντας το  διακονικό τους έργο. Κηδεύθηκαν από τους ίδιους τους Αποστόλους, κάτω από το πένθος όλης της Εκκλησίας, την οποία υπηρέτησαν με τόσο ζήλο και επιτυχία.    
Έτσι, ο  καθένας χωριστά, αναδείχθηκε «πιστός διάκονος εν Κυρίω». Δηλαδή  πιστός  διάκονος  στο  έργο  του  Κυρίου.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς θεῖοι συνέκδημοι, τῶν Ἀποστόλων Χριστοῦ, θεόθεν ἐκρίθητε διακονεῖν εὐσεβῶς, τῷ θείῳ πληρώματι, Πρόχορε θεηγόρε, σὺν Νικάνορι ἅμα, Τίμων ὁ θεοκῆρυξ. Παρμενᾶς τε ὁ θεῖος, πρεσβεύοντες τῷ Κυρίῳ, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.         
Διάκονοι σεπτοί, καὶ αὐτόπται τοῦ Λόγου, καὶ σκεύη ἐκλογῆς, ἀνεδείχθητε πίστει, Νικάνος καὶ Πρόχορε, Παρμενᾶ Τίμων ἔνδοξε. Ὅθεν σήμερον, τὴν ἱερὰν ὑμῶν μνήμην, ἑορτάζομεν, ἐν εὐφροσύνῃ καρδίας, ὑμᾶς μακαρίζοντες.

Μεγαλυνάριον.
Ἡ τῶν Ἀποστόλων θεία τετράς, Πρόχορε Νικάνορ, καὶ σὺν Τίμωνι Παρμενᾶς, ὡς τῆς εὐσεβείας διάκονοι καὶ μύσται, μυσταγωγεῖν τὰ κρείττω, ἡμᾶς μὴ παύσησθε.

Ο Άγιος Ακάκιος ο Μάρτυρας

Ο  Άγιος Ακάκιος, καταγόταν από την Απολλωνία και  μαρτύρησε στα χρόνια του βασιλιά Λικινίου. Ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Ευαγγελίου  και  δεινός  κήρυκάς  του.

Λόγω του  έργου του καταγγέλθηκε και  βασανίστηκε. Όμως  με τη  Θεία επέμβαση, βγήκε αλάβωτος  από  τα βασανιστήρια. Έτσι δεν έπαθε τίποτα όταν τον έριξαν μέσα σε καζάνι με βραστό νερό και  διασώθηκε από  την αγριότητα πεινασμένου λιονταριού. Βλέποντας αυτά τα θαύματα  ο  έπαρχος  Τερέντιος,  τον  άφησε  ελεύθερο.

Στη  συνέχεια ο  Άγιος μετέβη στην Μίλητο, όπου και συνέχισε το κήρυγμα  του  Ευαγγελίου  και  της  μιάς  αληθινής  πίστης  του  Κυρίου. Εκεί  ο  Άγιος  συνελήφθη και  οδηγήθηκε  στον  ναό  των  ειδώλων  και  με την απειλή των βασανιστηρίων, θέλησαν οι ειδωλολάτρες να τον κάνουν να θυσιάσει στα είδωλα. Ο  Άγιος Ακάκιος  όμως  με την  δύναμη της προσευχής του και  μόνο, μπόρεσε να συντρίψει τα αγάλματα των ειδώλων.
Γι’ αυτήν του την πράξη αποκεφαλίστηκε. Το άγιο λείψανό του εναποτέθηκε  στην  πόλη  των  Συνάδων.

Η Οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου

Υπήρξε  στα  χρόνια της βασίλισσας Θεοδώρας, που αναστήλωσε τις άγιες  εικόνες.

Η Ειρήνη  καταγόταν  από  την  Καππαδοκία  και  διακρινόταν  όχι  μόνο για την ευσέβειά της, αλλά  και για την σωματική  ωραιότητά  της  και  για την ευγενή ανατροφή της. Είχε ζητηθεί λοιπόν σε γάμο, από διακεκριμένο άνδρα του παλατιού και ξεκίνησε για το Βυζάντιο. Στη διαδρομή  όμως, πέρασε από τη Μονή του  Χρυσοβαλάντου και  τόσο ελκύστηκε από  τη συναναστροφή  των καλογριών, ώστε  πήρε  τη  μεγάλη απόφαση να παραμείνει μαζί τους. Έτσι απέρριψε τις κοσμικές δόξες, γύρισε  στην πατρίδα της, πούλησε τα υπάρχοντά της, βοηθώντας πολλούς  φτωχούς  και  τα  υπόλοιπα  χρήματα  τα  εναπόθεσε  στη  Μονή.

Έγινε μοναχή  και  η  ζωή  της μέσα  στο  μοναστήρι υπήρξε πολύ ασκητική  και  αγία. Όταν πέθανε η ηγουμένη, η Ειρήνη, παρά την άρνησή της, ορίστηκε διάδοχός της. Από  τη νέα της θέση, επετέλεσε τα καθήκοντά της άριστα. Ο Θεός μάλιστα, την προίκισε  με το προφητικό και θαυματουργικό χάρισμα. Έτσι δια της προσευχής της, απάλλαξε πολλούς από τα δαιμόνια.        
Προαισθάνθηκε  τον  θάνατό  της  και  απεβίωσε  ειρηνικά,  γεμάτη  χαρά για  το  ευχάριστο  ουράνιο  ταξίδι  της.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Δόξαν ῥέουσαν, ὑπεριδοῦσα, νύμφη ἄμωμος, ὤφθης Κυρίου, δι’ ἀσκήσεως Ὀσία ἐκλάμψασα· ὡς οὖν Εἰρήνη τυχοῦσα τοῦ πόθου σου, ἐν ὁμονοίᾳ ἡμᾶς διαφύλαττε, ἀξιάγαστε, Χριστῷ τῷ Θεῷ πρεσβεύουσα, δωρήσασθε ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.           
Τὴν τοῦ κόσμου εὔκλειαν, καταλιποῦσα Ὁσία, τῷ Χριστῷ νενύμφευσαι, τῷ Βασιλεῖ τῷ ἀφθάρτῳ, κάλλεσι, τῆς παρθενίας λελαμπρυσμένη, σκάμμασι, τῆς ἐγκρατείας πεποικιλμένη· διὰ τοῦτό σε Εἰρήνη, ὁ σὸς Νυμφίος λαμπρῶς ἐδόξασε.

Μεγαλυνάριον.
Τῆς Καππαδοκίας τὴν καλλονήν, καὶ Χρυσοβαλάντου, ὀδηγίαν τὴν ἀσφαλῆ, τὴν πηγὴν θαυμάτων, πηγάζουσαν τῷ κόσμῳ, Εἰρήνην τὴν Ὁσίαν, ὕμνοις τιμήσωμεν.

Ο Όσιος Παύλος ο Ξηροποταμηνός

Σύμφωνα με  τον Σ. Ευστρατιάδη η  βιογραφία του  Οσίου  Παύλου, που βρίσκεται  στο  Νέον Εκλόγιον, είναι  τελείως  φανταστική.

Σ’ αυτό  φέρεται  σαν  γιος  του  Βασιλιά Μιχαήλ  Α’ του  Ραγκαβέ  (811 – 813) και  της θυγατέρας του  αυτοκράτορα Νικηφόρου του Γενικού. Ευνουχίστηκε  σε  παιδική  ηλικία  και  έφτασε σε μεγάλα ύψη φιλοσοφίας. Απαρνήθηκε τον κόσμο και πήγε στο  Άγιον Όρος, όπου έκτισε τη Μονή Ξηροποτάμου, της οποίας και έγινε ηγούμενος. Η αγιορείτικη παράδοση όμως, τον θέλει σύγχρονο του Αγίου Αθανασίου, ιδρυτή της Λαύρας.     
Του  Οσίου  αυτού  Παύλου, σώζονται στη Μονή Ξηροποτάμου έξι Κανόνες  στους  Αγίους  40 μάρτυρες, Κανόνας ιαμβικός στον τίμιο σταυρό  και  λόγος  στα  Εισόδια  της  Θεοτόκου.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Βασιλείου ἀξίας ἀνταλλαξάμενος, τὸν θεοΰφαντον τρίβωνα τῆς ὁσίας ζωῆς, ὡς ἀστὴρ ἑωθινὸς ἐν Ἄθῳ ἔλαμψας, καὶ ὁδηγεῖς φωτιστικῶς, Μοναζόντων τοὺς χορούς, πρὸς κτῆσιν τὴν τῶν κρειττόνων, Παῦλε Πατέρων ἀκρότης, καὶ πρεσβευτὰ ἡμῶν πρὸς Κύριον.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.   
Ὡς ἀνάκτων βλάστημα, Παῦλε θεόφρον, κληρονόμος ἄξιος, καὶ υἱὸς ὤφθης εὐκλεής, τοῦ οὐρανίου Παντάνακτος, δι’ ἰσαγγέλου ζωῆς Πάτερ Ὅσιε.

Μεγαλυνάριον.
Ὤφθης βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ὡς ἀνάκτων γόνος, κληρονόμος δι’ ἀρετῶν· σὺ γὰρ Πάτερ Παῦλε, ἀγγελικῶς βιώσας, τῆς ὑπὲρ νοῦν εὐκλείας, λαμπρῶς ἠξίωσαι.

ομιλία στην εορτή του Αγίου Παντελεήμον. που έγινε στο Αμμοχώρι

Ο Άγιος Παντελεήμων ο Μεγαλομάρτυρας και Ιαματικός

Τον καιρό που τα μαύρα σύννεφα της ειδωλολατρείας σκέπαζαν απειλητικά όλη την οικουμένη, στα τέλη δηλαδή του  τρίτου αιώνα  μετά Χριστόν, γεννήθηκε στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας ο Άγιος μεγαλομάρτυρας Παντελεήμων. Την εποχή εκείνη αυτοκράτορας της Ρώμης  ήταν  ο   φοβερός  διώκτης  των  Χριστιανών, ο  Μαξιμιανός.

Ο πατέρας του λεγόταν Ευστόργιος και ήταν ειδωλολάτρης αξιωματούχος, μέλος  της  συγκλήτου. Η μητέρα του λεγόταν Ευβούλη και ήταν θερμή  Χριστιανή. Το όνομα που  έδωσαν  στο  παιδί τους  ήταν Παντολέον.

Ο Παντολέον ήταν πολύ έξυπνος, ευγενικός, επιμελής, ταπεινός και πράος, γεμάτος  αρετή, παρ’ όλο που ακόμη δεν είχε βαπτιστεί Χριστιανός. Όταν μεγάλωσε, ο πατέρας του τον παρέδωσε σ’ ένα φημισμένο γιατρό, τον Ευφρόσυνο, για να του διδάξει την ιατρική επιστήμη. Σε λίγο  καιρό  ο Παντολέον ξεπέρασε όλους τους συνομήλικούς  του  στην  μόρφωση  και  όλοι  μιλούσαν  με  θαυμασμό  για το χαρακτήρα του. Ο ίδιος ο  αυτοκράτορας, μαθαίνοντας για την αρετή και  την εξυπνάδα του, τον προόριζε για να γίνει γιατρός στο παλάτι,  ο  γιατρός  των  ανακτόρων.

Τον  ίδιο  καιρό  ο  γέροντας ιερέας της Νικομήδειας Ερμόλαος, φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα κάλεσε στο σπίτι που κρυβόταν τον Παντολέοντα για να τον γνωρίσει. Αφού  συνομίλησαν  για πολλή  ώρα,  ο  Ερμόλαος  κατενθουσιάστηκε  από τις αρετές  που  κοσμούσαν  το  νέο και  αποφάσισε  να  του γνωρίσει την πίστη στο Χριστό. Έτσι αναπτύχθηκε  ανάμεσά  τους μια άριστη πνευματική σχέση. Ο  Παντολέον επισκεπτόταν καθημερινά τον Άγιο Ερμόλαο  και απολάμβανε τους  Χριστιανικούς του λόγους. Στερεωνόταν  έτσι, σιγά- σιγά,  στην  αληθινή  πίστη.

Ένα  εντυπωσιακό  γεγονός  κάνει  τον  Παντολέοντα  να πάρει τη σοβαρή  και γενναία απόφαση να δεχθεί το Άγιο Βάπτισμα, να γίνει Χριστιανός. Ενώ περπατούσε στον δρόμο συνάντησε ένα παιδί  που  το δάγκωσε μία οχιά και πέθανε. Λέει λοιπόν στον εαυτό του: Θα προσευχηθώ  στο  Χριστό  να  αναστήσει  αυτό  το  παιδί  και  άν  πράγματι  το  παιδί  αναστηθεί, εγά  πια  δεν υπάρχει λόγος να καθυστερώ την βάπτισή μου, θα γίνω Χριστιανός, θα πιστέψω ότι ο Χριστός  είναι  ο  Θεός  ο αληθινός, ο Σωτήρας του κόσμου. Αυτά σκέφτηκε και προσευχήθηκε θερμά στον Κύριο. Αμέσως το παιδί ζωντάνεψε  και  το  φίδι  πέθανε.

Γεμάτος  χαρά  ο  Παντολέον  τρέχει  στο  γέροντα  Ερμόλαο,  του διηγείται  το  θαύμα  και  του ζητά να τον βαπτίσει. Και ο Ερμόλαος, επειδή γνώριζε ποιος οδηγείται στην τελειότητα, γεμάτος συγκίνηση οδήγησε  στο  φωτισμό  του  Θείου  Βαπτίσματος  τον  Παντολέοντα.

Από τότε  ο  Παντολέον  έγινε  ανάργυρος  ιατρός. Θεράπευε με τη δύναμη του Ιησού Χριστού τους ασθενείς, χωρίς να παίρνει καθόλου χρήματα. Ακόμη, όταν εύρισκε φτωχούς τους βοηθούσε ποικιλότροπα, δίνοντάς τους χρήματα και  άλλα αναγκαία είδη. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά θαύματα του Αγίου ήταν η θεραπεία ενός τυφλού, με τη δύναμη  και  πάλι  του  παντοδύναμου  Θεού  μας, του  Χριστού.

Οι θαυμαστές θεραπείες του Αγίου προκάλεσαν το θαυμασμό των κατοίκων της Νικομήδειας, αλλά  και  το μίσος  και  το  φθόνο  των  άλλων ιατρών της πόλης. Οι τελευταίοι κατάγγειλαν τον Παντολέοντα στον αυτοκράτορα Μαξιμιανό, τον φοβερό αυτό διώκτη του Χριστιανισμού.

Ο Μαξιμιανός κάλεσε τον  Άγιο  στα  ανάκτορα  για να ζητήσει εξηγήσεις. Ο Άγιος ομολόγησε με θάρρος ότι είναι Χριστιανός. Ο αυτοκράτορας στην αρχή προσπάθησε να τον πείσει με διάφορες κολακείες και υποσχέσεις να αρνηθεί το Χριστό και  να  θυσιάσει  στα είδωλα. Ο  Παντολέον  όμως  έμεινε  πιστός και ακλόνητος. Δεν αρνήθηκε.  Δεν  πρόδωσε  το  Χριστό.

Ο αυτοκράτορας εξαγριωμένος, διέταξε φοβερά βασανιστήρια, για να κλονίσει  τον  Άγιο  και  να  τον  εξαναγκάσει  να  θυσιάσει  στα  είδωλα.

Οι στρατιώτες του αυτοκράτορα, άρχισαν να του ξέουν τη σάρκα με μαχαίρια  και  να  καίνε  τις  πληγές  με  λαμπάδες. Ο  Χριστός, όμως, ήλθε  σε  βοήθεια  του  Αγίου  και  του  θεράπευσε  τις πληγές, φωτίζοντάς τον με αστραπές. Στη συνέχεια έβαλαν τον Παντολέοντα μέσα  σε  ένα  καζάνι  που  έβραζε.  Με τη  βοήθεια  όμως  και  πάλι  του Θεού  ο Άγιος έμεινε σώος και  αβλαβής  και  η φωτιά  θαυματουργικά έσβησε. Ακολούθως βύθισαν τον Άγιο στα βάθη της θάλασσας, αφού έδεσαν στο  λαιμό του μια τεράστια πέτρα. Ο Χριστός, όμως, έκανε  την πέτρα  πιο  ελαφριά  από  φύλλο  και  έδωσε  στον  Παντολέων την δύναμη  να  περπατά  πάνω  στα  νερά. Έτσι  σώος  και  αβλαβής,  βγήκε στη  στεριά. Στη  συνέχεια  έρριξαν  τον  Άγιο  σε πεινασμένα άγρια θηρία. Όμως τα ζώα, αντί  να τον κατασπαράξουν, έγλειφαν  ήρεμα  και ειρηνικά  με  τη  γλώσσα  τους  τα  πόδια  του,  κουνόντας  τις  ουρές τους.

Έκπληκτος αλλά και εξαγριωμένος ο ηγέμονας, διατάσσει τον αποκεφαλισμό  του Αγίου. Θαυματουργικός το ξίφος λυγίζει και αντί αίμα τρέχει γάλα. Λίγο πριν από το μαρτυρικό δια αποκεφαλισμού θάνατο του  Αγίου, ακούσθηκε φωνή  απ’ τον ουρανό. Ήταν  η  φωνή  του Θεού  που  του  έδωσε  το  όνομα  Παντελεήμων, που  σημαίνει  τον  Άγιο που  όλους  τους  βοηθά  και  τους  ελεεί  ακόμη  και  τους  εχθρούς  του.

 
Το Τίμιο Σώμα του Αγίου τάφηκε με τιμές από τους Χριστιανούς. Η εκκλησία  μας  τιμά  την  μνήμη  του  την  27^η  Ιουλίου.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’.
Ἀθλοφόρε Ἅγιε καὶ ἰαματικὲ Παντελεῆμον, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

 

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Χάριν ἔνθεον εἰσδεδεγμένος, ῥῶσιν ἄφθονον ἀεὶ παρέχεις, καὶ ψυχῶν τε καὶ σωμάτων τὴν ἴασιν, τοῖς τῷ ἁγίῳ ναῷ σου προστρέχουσι, Παντελεῆμον ἐλέους θησαύρισμα. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. α’. Αὐτόμελον.
Μιμητὴς ὑπάρχων τοῦ ἐλεήμονος, καὶ ἰαμάτων τὴν χάριν παρ’ αὐτοῦ κομισάμενος, Ἀθλοφόρε καὶ Μάρτυς Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, ταῖς εὐχαῖς σου, τὰς ψυχικὰς ἠμῶν νόσους θεράπευσον, ἀπελαύνων τοῦ ἀεὶ πολεμίου τὰ σκάνδαλα, ἐκ τῶν βοώντων ἀπαύστως· Σῶσον ἡμᾶς Κύριε.

Μεγαλυνάριον.
Ρεῖθρα ἰαμάτων ὡς ἐκ πηγῆς, χάριτι θαυμάτων, βλύζει χρήζουσι δωρεάν, ὁ Παντελεήμων, ὁ πάνσοφος ἀκέστωρ· οἱ ῥώσεως διψῶντες, δεῦτε ἀρύσασθε.

ομιλία στη Θ Λειτουργ. στη μνήμη της Αγ.Παρασκευής, που έγινε στο χωριό...

Η Αγία Παρασκευή η Οσιομάρτυς

Η  Αγία  Οσιομάρτυς  Παρασκευή, καταγόταν  από  την  Ρώμη, οι δε γονείς  της  Αγάθων  και  Πολιτεία  ήταν  Χριστιανοί.

Επειδή  όμως  ήταν  άτεκνοι  παρακαλούσαν  τον  Θεό  να  τους  χαρίσει ένα  παιδί. Πράγματι ο  Θεός  τους  άκουσε  και  τους χάρισε ένα παιδί. Και  επειδή όταν γεννήθηκε ήταν η έκτη ημέρα της εβδομάδος, την ονόμασαν Παρασκευή και από μικρή την αφιέρωσαν στον Θεό. Η Παρασκευή, έλαβε την Χριστιανική μόρφωση από την μητέρα της και μάλιστα μελετούσε συνέχεια τα ιερά γράμματα και προσευχόταν πολλές ώρες  στην  εκκλησία.

Μετά τον θάνατο των δικών της μοίρασε όλα της τα υπάρχοντα στους φτωχούς  και  έγινε μοναχή. Έμεινε εκεί αρκετό χρονικό διάστημα και μετά λαμβάνοντας την ευχή της ηγουμένης βγήκε έξω στον κόσμο και κήρυττε  τον  Χριστό  προσελκύοντας  πολύ  κόσμο  στον  Χριστιανισμό.

Για όλα αυτά οδηγήθηκε στον βασιλιά Αντωνίνο ο  οποίος  θαμπωμένος από  την ομορφιά της  και  την σύνεσή  της  προσπάθησε  να  την πείσει να θυσιάσει στα είδωλα και θα της έδινε ό,τι ήθελε.
Η Αγία όμως αρνήθηκε και  τότε διέταξε να  αρχίσουν  τα  βασανιστήρια. Μάλιστα  την  έβαλαν  μέσα σε ένα θερμασμένο λέβητα γεμάτο πίσσα και  λάδι. Μόλις έγινε αυτό  η  Αγία φαινόταν να  δροσίζεται  μέσα  σ’ αυτό  και ο Αντωνίνος εξοργισμένος έδωσε εντολή να θανατωθεί, περνώντας  και  αυτή  στην  μεγάλη  χορεία  των  μαρτύρων της εκκλησίας  μας.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος α’.
Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον, ἐργασάμενη φερώνυμε, τὴν ὁμώνυμόν σου πίστιν, εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευὴ Ἀθληφόρε· ὅθεν προχέεις ἰάματα, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κοντάκιον  Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Τῇ Ἀθληφόρῳ οἱ πιστοὶ τὸν ὑμνητήριον

Παρασκευῇ δεῦτε συμφώνως ἀναμέλψωμεν·

Ἀπαστράπτει γὰρ τοῖς θαύμασιν ἐν τῷ κόσμῳ

Ἀπελαύνουσα τῆς πλάνης τὴν σκοτόμαιναν

Καὶ παρέχουσα πιστοῖς τὴν χάριν ἄφθονον
Τοῖς κραυγάζουσι, χαίροι Μάρτυς πολύαθλε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις Ἐκκλησίας ἡ λαμπηδών, καὶ τῶν ἰαμάτων, πολυχεύμων ὄντως κρουνός· χαίροις προστασία, καὶ σεπτὴ οὐρανία, Παρασκευὴ θεόφρον, τῶν εὐφημούντων σε.

Οι Άγιοι Ερμόλαος, Έρμιππος και Ερμοκράτης οι Μάρτυρες

Ανήκαν  και  οι  τρεις  στον Ιερό  κλήρο  της  εκκλησίας, στη  Νικομήδεια.

Όταν ο Άγιος Παντελεήμων ανακρινόταν, και ρωτήθηκε από ποιον διδάχτηκε την Χριστιανική πίστη, απάντησε, από τον ιερέα Ερμόλαο. Αυτό  ήταν  αρκετό, για να σταλούν αμέσως στρατιώτες και να συλλάβουν τον Ερμόλαο. Με την θέλησή τους, ακολούθησαν αυτόν μπροστά  στπν  κριτή  της Νικομήδειας, οι φίλοι και συνεργάτες του ιερείς, Έρμιππος  και  Ερμοκράτης.

Ο  δικαστής, αφού εξέτασε πρώτα τον Ερμόλαο, ρώτησε έπειτα τους άλλους δύο τι ζητούσαν και ήλθαν σ’ αυτόν. Εκείνοι  αποκρίθηκαν, ότι ήταν  στρατιώτες του  Ερμολάου  κάτω  από  την  σημαία  του  Χριστού, και  ότι  τον  παρακαλούσαν  να  έχουν  όλοι  κοινό  θάνατο, όπως  είχαν και  κοινή  αδελφική ζωή. Η  απάντηση αυτή, αντὶ να κινήσει το θαυμασμό του δικαστή, άναψε περισσότερο τον θυμό του. Καταδίκασε λοιπόν και τους τρεις σε θάνατο.       
Έτσι  με  την  θυσία των  κεφαλών τους, κέρδισαν τα αθάνατα βραβεία των  αθλητών  της  πίστης  και  της  αγάπης  του  Χριστού.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Ἱερατεύσαντες, γνησίως Ἅγιοι, τῷ πρυτανεύσαντι, ὑμῖν τὰ κρείττονα, τοῦ μαρτυρίου τὴν ὁδόν, ἠνύσατε γηθοσύνως, ἱερὲ Ἑρμόλαε, σὺν Ἑρμίππῳ Ἑρμόκρατες, τρίστυλον ἑδραίωμα, Ἐκκλησίας γενόμενοι· διὸ ἐκδυσωπεῖτε ἀπαύστως, σώζεσθαι πάντας πάσης βλάβης.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἱερεῖς θεόφρονες, ὡς ἀληθῶς δεδειγμένοι, ἱερεῖα ἔμψυχα, προσήχθητε τῇ Τριάδι, ῥεύμασι, τοῖς τῶν αἱμάτων πεφοινιγμένοι, στίγμασι, τοῖς ζωηφόροις πεποικιλμένοι, Ἑρμόλαε θεοφόρε, σὺν τῷ Ἑρμίππῳ καὶ Ἑρμοκράτει ὁμοῦ.

Μεγαλυνάριο.
Ἱερομαρτύρων τριὰς σεπτή, Ἑρμόλαε πάτερ, σὺν Ἑρμίππῳ τῷ ἱερῷ, καὶ τῷ Ἑρμοκράτει, Τριάδι τῇ Ἁγίᾳ, ὑπὲρ ἡμῶν ἐντεύξεις, ἀεὶ προσφέρετε.