Η Αγία Ξένη

Η  Αγία Ξένη καταγόταν από τη Ρώμη και από γενιά τιμημένη και εύπορη. Οι γονείς της επιθυμούσαν να την νυμφεύσουν. Ενώ όμως είχαν τα πάντα ετοιμασθεί για τον γάμο, εκείνη εγκατέλειψε τη νυφική παστάδα, παίρνοντας μαζί της και δύο πιστές της θεραπαινίδες  και  δια θαλάσσης έφθασε στην πόλη των  Μυλασών. Στα Μύλασα  μάλλον  πήγε και εγκαταστάθηκε, ύστερα από συμβουλή του μακαρίου μοναχού Παύλου, ο οποίος  εμφανίστηκε στην  Οσία μετά  από  θείο  φωτισμό, όταν εκείνη πέρασε από την Αλεξάνδρεια  και έγινε ο πνευματικός της καθοδηγητής.

Στην πόλη των Μυλασών, η Οσία Ξένη έκτισε  ιερό ναό προς τιμήν  του Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Εκεί κτίσθηκαν και κελιά όπου διέμεναν η Ξένη, οι δυο θεραπαινίδες και λίγες άλλες παρθένες.    
Η  Οσία Ξένη, αφού  διήλθε  την  ζωή  της  θεοφιλώς  και  οσίως, κοιμήθηκε με ειρήνη. Όταν παρέδωσε την αγία της ψυχή  στον  Θεό, ενώ ο ήλιος φώτιζε την γη, φάνηκε στον ουρανό  Σταυρός, που τον  σχημάτιζαν αστέρες. Τον ουράνιο αυτό Σταυρό τον περιέκλειε  χορός  αστέρων, σαν να ήταν, καθώς φαίνεται, στεφάνι της Οσίας Ξένης, με το οποίο την επιβράβευε ο Θεός για τις νηστείες της, τις αγρυπνίες της και την αγνότητα  του  σώματος  και  της  ψυχής.

Απολυτίκιον. Ήχος  γ’. Θείας  πίστεως.

Ξένην ήνυσας, ζωήν εν κόσμω, ξένην έσχηκας, προσηγορίαν, υπεμφαίνουσαν  τη  κλήσει τον τρόπον σου· συ γαρ  νυμφίον  λιπούσα  τον πρόσκαιρον,  τω  αθανάτω  οσίως  νενύμφευσαι. Ξένη  ένδοξε,  Χριστόν  τον Θεόν  ικέτευε,  δωρήσασθαι  ημίν  το  μέγα  έλεος.

Έτερον  Απολυτίκιον. Ήχος  πλ. δ’.    
Εν σοι  Μήτερ ακριβώς διεσώθη το κατ’  εικόνα,  λαβούσα  γαρ  τον  σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττουσα εδίδασκες,  υπεροράν  μεν  σαρκός, παρέρχεται γαρ, επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτoυ, διο και μετά  Αγγέλων  συναγάλλεται,  Οσία  Ξένη  το  Πνεύμά  σου.

Κοντάκιον. Ήχος  β’. Τοις  των  αιμάτων  σου.      
Το  σον  ξενότροπον  Ξένη  μνημόσυνον,  επιτελούντες  οι  πόθω  τιμώντές  σε, υμνούμεν Χριστόν τον εν άπασι, σοι παρέχοντα ισχύν των ιάσεων· όν πάντοτε  δυσώπει,  υπέρ  πάντων  ημών.

Μεγαλυνάριον.
Θάλαμον λιπούσα τον νυμφικόν, ξενοτρόπως Μἠτερ, ηκολούθησας τω Χριστώ,  ώ  και  νυμφευθείσα,  τη  ξένη  βιωτή  σου,  ω  Ξένη  πανολβίω,  ημών μνημόνευε.