Ο Άγιος Νεκτάριος Μητροπολίτης Πενταπόλεως Αιγύπτου

Γεννήθηκε  την  1^η  Οκτωβρίου  του  1846  στη  Σηλυβρία  της  Θράκης  από  τον  Δήμο και  την  Βασιλική  Κεφάλα  και  ήταν  το  πέμπτο  από  τα  έξι  παιδιά  τους.  Το  κοσμικό  του  όνομα  ήταν  Αναστάσιος.

Μικρός, 14 ετών, πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάστηκε ως υπάλληλος  και κατόπιν  ως  παιδονόμος  στο  σχολείο  του  Μετοχίου  του  Παναγίου  Τάφου.  Κατόπιν πήγε  στην  Χίο,  όπου,  από  το  1866 μέχρι  το  1876  χρημάτισε  δημοδιδάσκαλος  στο χωριό  Λίθειο.  Το  1876  εκάρη  μοναχός  στη  Νέα  Μονή  Χίου  με  το  όνομα  Λάζαρος και  στις  15  Ιανουαρίου  1877  χειροτονήθηκε  διάκονος,  ονομασθείς  Νεκτάριος,  από τον Μητροπολίτη Χίου, Γρηγόριο (1860 – 1877), και ανέλαβε την Γραμματεία της Μητροπόλεως.

Το  1881  ήλθε  στην  Αθήνα,  όπου  με  έξοδα  του  Πατριάρχη  Αλεξανδρείας  Σωφρονίου  Δ’ (1870 – 1899),  σπούδασε Θεολογία και  πήρε το πτυχίο του το 1885. Έπειτα,  ο  ίδιος  προαναφερόμενος  Πατριάρχης,  τον  χειροτόνησε  το  1886  πρεσβύτερο και  του έδωσε τα καθήκοντα του γραμματέα και  Ιεροκήρυκα του Πατριαρχείου  Αλεξανδρείας.  Διετέλεσε  επίσης  πατριαρχικός  επίτροπος  στο  Κάιρο.

Στις  15  Ιανουαρίου  1889,  χειροτονήθηκε  Μητροπολίτης  Πενταπόλεως.  Η  δράση  του ως  Μητροπολίτου  ήταν  καταπληκτική  και  ένεκα  αυτού  ήταν  βασικός  υποψήφιος του  πατριαρχικού  θρόνου  Αλεξανδρείας.  Λόγω  όμως φθονερών εισηγήσεων (αισχρών  συκοφαντιών), προς  τον Πατριάρχη Σωφρόνιο, ο  ταπεινόφρων  Νεκτάριος, για  να  μη  λυπήσει  τον  γέροντα  Πατριάρχη,  επέστρεψε  στην  Ελλάδα  (1889).

Διετέλεσε  Ιεροκήρυκας  (Ευβοίας) (1891 – 1893), Φθιώτιδος  και  Φωκίδας (1893 – 1894) και  διευθυντής  της  Ριζαρείου  Εκκλησιαστικής  Σχολής  στην  Αθήνα (1894 – 1904).

Μετά  τον  θάνατο  του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρονίου (1899), ο Νεκτάριος εκλήθη να τον διαδεχθεί,  αλλά  ο  Άγιος  αρνήθηκε.  Στα  κηρύγματά  του,  πλήθος λαού  μαζευόταν, για να «ρουφήξει» το  νέκταρ των ιερών λόγων του. Το  1904  ίδρυσε γυναικεία Μονὴ στην Αίγινα, της οποίας ανέλαβε προσωπικά την διοίκηση, αφού εγκαταβίωσε  εκεί  το  1908,  μετά  την  παραίτησή  του  από  τη  Ριζάρειο  Σχολή.

Έγραψε αρκετά συγγράμματα, κυρίως βοηθητικά  του θείου κηρύγματος. Η ταπεινοφροσύνη  του  και  η  φιλανθρωπία  του  υπήρξαν  παροιμιώδεις.

Πέθανε το απόγευμα της 8ης Νοεμβρίου 1920. Τόση δε ήταν η αγιότητά του, ώστε επετέλεσε  πολλά  θαύματα,  πριν  αλλά και  μετά  τον  θάνατό του.  Ενταφιάστηκε στην Ι. Μονή Αγίας Τριάδος στην Αίγινα.         
Η  ανακομιδή  των Ιερών λειψάνων του έγινε στις 3  Σεπτεμβρίου  του  1953  και  στις  20 Απριλίου  του  1961  με  Πράξη του Οικουμενικού  Πατριαρχείου,  διακηρύχθηκε  Άγιος της  Ορθόδοξης  Εκκλησίας.

Απολυτίκιον. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.          
Σηλυβρίας τον γόνον και  Αιγίνης τον έφορον, τον εσχάτοις  χρόνοις  φανέντα,  αρετής φίλον  γνήσιον,  Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ως  ένθεον θεράποντα Χριστού· αναβλύζει γαρ  ιάσεις  παντοδαπάς,  τοις  ευλαβώς  κραυγάζουσι·  δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια  σου, πάσιν ιάματα.

Κοντάκιον. Ήχος  πλ. δ’. Τη  υπερμάχω.

Ορθοδοξίας  τον  αστέρα  τον  νεόφωτον

Και  Εκκλησίας  το  νεόδμητον  προτείχισμα

Ανυμνήσωμεν  καρδίας  εν  ευφροσύνη.

Δοξασθείς  γαρ  ενεργεία  τη  του  Πνεύματος

Ιαμάτων αναβλύζει χάριν άφθονον     
Τοις  κραυγάζουσι,  χαίροις  Πάτερ  Νεκτάριε.

Μεγαλυνάριον.
Ώφθης Εκκλησίας νέος αστήρ, εν εσχάτοις χρόνοις, τη οσία σου βιοτή· όθεν καταυγάζεις,  πιστών  τας  διανοίας,  ταις  νοηταίς  ακτίσι,  Πάτερ  Νεκτάριε.