Οι Άγιοι Αλέξανδρος και Αντωνίνα οι Μάρτυρες

Οι  Άγιοι  Μάρτυρες  Αλέξανδρος  και  Αντωνίνακατάγονταν  από την πόλη των Κοδράμων ή Κροδάμων ή Καρδάμων και είναι άγνωστο  πότε  άθλησαν. Από αυτούς η Αντωνίνη, αφιερωθείσα στον Χριστό, διήγε βίο σώφρονα, λατρεύουσα τον Θεό  καικαταγινομένη  σε  αγαθοεργίες  και  ελεημοσύνες, ελκύοντας δια των έργων και των λόγων τηςειδωλολάτριδες γυναίκες  προς τον Χριστιανισμό. Για τη θεοφιλή αυτή δράση της καταγγέλθηκε στον ηγεμόνα Φήστο και εκλείσθηκε σε οίκο ανοχής προς διαφθορά, επειδή ομολόγησε το  Όνομα του Κυρίου.  Εκεί παρέμεινε επί  τρεις  ημέρες  νηστική και στη συνέχεια οδηγήθηκε εκ νέου ενώπιον του ηγεμόνος. Εμμένουσα όμως στην ομολογία της, αφού εμαστιγώθηκε σκληρά, εκλείσθηκε καιπάλι στο διαφθορείο. Πληροφορηθείς τογεγονός αυτό ο νεαρός Χριστιανός Αλέξανδρος, ο οποίος έτρεφε μεγάλη εκτίμηση προς τηνΑντωνίνη  για  τον όσιο  βίο  και  τα θεία  χαρίσματά  της,  προσήλθε  στο διαφθορείο  και  υπό  το πρόσχημα  ακολάστου δήθεν πράξεως,  ευρήκε  την  Αντωνίνη.  Αμέσως  την έντυσε με τοχιτώνά του, εκάλυψε την κεφαλή της και την  εφυγάδευσε. Μετά από λίγο όμως  προσήλθαν  μεθυσμένοι  στρατιώτες,  που  εστάλησαν από τον ηγεμόνα, για να επιτύχουν βίαια την ατίμωση της  Αντωνίνης.  Αντ’ αυτής  όμως  ευρήκαν  τον  Αλέξανδρο.  Εξοργισθέντες οι στρατιώτες, αφού εκακοποίησαν τον Αλέξανδρο, τον οδήγησαν  δεμένο  ενώπιον  του  Φήστου, προς  τον  οποίο  ο  Μάρτυς  ομολόγησε  τηφυγάδευση της  Αντωνίνης  από αυτόν  και  του  εξήγησε  τους  λόγους  οι  οποίοι τον οδήγησαν στην πράξη  του. Έξαλλος από θυμό ο ηγεμόνας διέταξε τη σκληρή μαστίγωση του Αλεξάνδρου και την πάσηθυσίᾳ ανεύρεση της Αντωνίνης, η οποία συνελήφθη και  οδηγήθηκε ενώπιον τουΦήστου. Ο άρχοντας διέταξε και τους απέκοψαν τα άκρα των χειρών και των ποδών. Στην συνέχεια  άλειψαν τους Μάρτυρες με πίσσα και  έρριψαν  αυτούς μέσα σε λάκκο με φωτιά,  όπου και ευρήκαν μαρτυρικό θάνατο.
Τα λείψανά τους μεταφέρθηκαν αργότερα στην Κωνσταντινούπολη  και κατετέθησαν  στη  μονή Μαξιμίνου,όπου  και  ετελείτο  η  Σύναξις  αυτών.

Απολυτίκιον. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.          
Ξυνωρίς η αγία των Μαρτύρων υμνείσθω  μοι,  συν  τω  ευκλεείΑλεξάνδρω, Αντωνίνα ηπάνσεμνος· αγάπη γαρ και πίστειευσεβεί, εκλάμψαντες  εν άθλοιςιεροίς,  ιαμάτων  εφαπλούσιμαρμαρυγάς, τοις  πόθωανακράζουσι· δόξα  τω  ενισχύσαντι  υμάς, δόξα  τω  στεφανώσαντι, δόξα  τω  ενεργούντιδι’ υμών,  πάσιν  ιάματα.

Κοντάκιον. Ήχος β’. Τους ασφαλείς.
Τους εν Χριστώ, πνευματικούςομαίμονας, και εν οδοίς, της ευσεβείας σύμφρονας, τον θεόφροναΑλέξανδρον, συν  Αντωνίνημακαρίσωμεν·  τους άθλους  γαρ  εκείνων  και  τα  στίγματα,  ως  μύρον  ευωδίας προσεδέξατο,  ο τούτους  δοξάσας  ως  ηυδόκησε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις ω Αλέξανδρε Αθλητά· χαίροιςΑντωνίνα, νύμφη άμωμε του Χριστού· γνώμη γαρ τελεία, εχθρού τας μεθοδείας, αθλητική δυνάμει, κατηδαφίσατε.