Κυριακή του Τυφλού

Το  ευαγγέλιο της Κυριακής του Τυφλού, αποτελεί μία αδιάψευστη απόδειξη  ότι  ο  Χριστός  δεν  ήταν  μόνο τέλειος άνθρωπος  αλλά  και τέλειος  Θεός.

 Όπως  διαβάζουμε  στο  Κατά  Ιωάννη  Ευαγγέλιον (κεφ. θ, 1 – 38), ο Χριστός,  περνώντας  μέσα από την  Ιερουσαλήμ, συναντάει έναν εκ γενετής  τυφλό.  Ο  Κύριος,  έκανε  πυλό,  αφού  έφτυσε  στο  χώμα,  του άλειψε  τα  μάτια  και  τον  έστειλε  στην  κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ο τρόπος αυτός θεραπείας, μας υπενθυμίζει τον τρόπο που ο Θεός δημιούργησε  τον  άνθρωπο, πλάθοντάς τον. Ο  Θεός στην Παλαιὰ Διαθήκη,  πλάθει  τον άνθρωπο από  χώμα, τώρα  ο  Χριστός,  πλάθει  τα μάτια  του  εκ   γενετής  τυφλού  πάλι  από  χώμα.  Ο  ίδιος  Θεός!  Δοκιμάζει την πίστη του τυφλού  και  τον στέλνει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Σέβεται  την  ελευθερία  του  ανθρώπου,  και  ζητάει  τη  δική  του  εκούσια και ελεύθερη συμμετοχή του στο θαύμα. Ο τυφλός όμως με πίστη, υπακούει  στην εντολή  του  Θεού,  πηγαίνει  και  πλένεται  και  επιστρέφει βλέποντας.

 Όμως, η  ζωή του θεραπευμένου τυφλού, δεν  έγινε ευκολότερη. Γίνεται στόχος  της  κακίας  και  του  μίσους των Φαρισαίων, των ανθρώπων εκείνων  που  με  ζήλο  πίστευαν  στο  Θεό  και  στην  τήρηση  του  Νόμου Του.  Ανακρίνουν  τον  τυφλό  και  αντί  να  πιστέψουν και  εκείνοι βλέποντας  ζωντανό  το  θαύμα μπροστά τους, κλείνουν τα μάτια της ψυχής τους. Ο  θρησκευτικός φανατισμός τους, όχι μόνο τους κλείνει τα μάτια  της  ψυχής  και  εξαφανίζει  από  την  ψυχή  τους  τη  διάκριση  αλλά τους  απομακρύνει  τελικά  και  από  το  Θεό.

 Οι  γονείς  του  τυφλού,  φοβούνται  να  ομολογήσουν  το  θαύμα  που  έγινε στο  παιδί  τους, το οποίο  και  γεννήθηκε τυφλό, για να μην γίνουν αποσυνάγωγοι. Τόση  ήταν  η  πίστη τους  και  η  χαρά  τους  που  απέκρυψαν αποφεύγοντας με μαεστρία να ομολογήσουν ένα αληθινό γεγονός.  «Έχει  ηλικία  αυτόν  να ρωτήσετε»! Ίσως ο Χριστός  να  τους χάλασε  τα σχέδια, αφού  ο  εκ γενετής  τυφλός  γιος  τους  ζητιάνευε.  Ίσως τους χάλασε την ησυχία τους αφού έπρεπε να παρουσιαστούν στη συναγωγή   και  να  ανακριθούν  με  τον  κίνδυνο  να  γίνουν  αποσυνάγωγοι. Και  εμείς  οι  χριστιανοί  που  ευεργετούμαστε  καθημερινά από  το  Θεό,  ντρεπόμαστε  ή  φοβόμαστε  να  ομολογήσουμε το  Θεό  από την ολιγοπιστία μας. Βάζουμε τα συμφέροντά μας πάνω από το Θεό, πιστεύοντας ενδόμυχα πως  Εκείνος θα μας καταλάβει! Εκείνος θα μας καταλάβει αλλά  θα δει και την πίστη μας και τις προτεραιότητες που έχουμε  βάλλει  στη  ζωή  μας.  Θα  δει  ποιους  θεούς  έχουμε  βάλλει  στη θέση  Του  και  με  το  δικό  του  τρόπο  δε  θα πάψει να  μας  υπενθυμίζει πως  Εκείνος  είναι  το  φως  του  κόσμου.

Ο  τυφλός,  τελικά  δεν  θεράπευσε μόνο  τα  μάτια  του  σώματός  του,  αλλά και  της  ψυχής  του.  Αναγνωρίζει  και  προσκυνεί  τη θεότητα  του  Ιησού και  δεν  διστάζει να τον ομολογήσει στους  θρησκευτικούς  άρχοντες με θάρρος, που θα το ζήλευαν πολλοί από μας. Δεν αρκεί μόνο η πίστη, χρειάζεται και η ομολογία πίστεως για να γίνουμε γνήσια παιδιά του  Ιησού.  Όταν  ομολογήσουμε  το  Χριστό  μπροστά  στους  ανθρώπους,  θα μας ομολογήσει και  Εκείνος μπροστά στον Πατέρα Του, μας έχει υποσχεθεί  ο  Κύριος.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α’          .
Τον  συνάναρχον  Λόγον  Πατρί  και  Πνεύματι,  τον  εκ  Παρθένου  τεχθέντα  εις  σωτηρία  ημών, ανυμνήσωμεν  πιστοί  και προσκυνήσωμεν· ότι  ηυδόκησε  σαρκί,  ανελθείν  εν τω  Σταυρώ,  και  θάνατον  υπομείναι, και  εγείραι  τους  τεθνεώτας,  εν  τη  ενδόξω  Αναστάσει  αυτού.

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.    
Της  ψυχής  τα  όμματα  πεπηρωμένος, σοι Χριστέ  προσέρχομαι, ως  ο τυφλός  εκ γενετής, εν μετανοία  κραυγάζων  σοι·  Συ  των  εν  σκότει  το φως  το  υπέρλαμπρον.

Μεγαλυνάριον.
Ήνοιξας Σωτήρ μου τους οφθαλμούς, του τυφλού εκ μήτρας, ως φιλάνθρωπος  πλαστουργός,  του  πηλού  τη  χρήσει,  και  Σιλωάμ  τη  νίψει· διο  σε  ωμολόγει,  Θεόν  και  Κύριον.