Ο Άγιος Λουκιανός ο Ιερομάρτυρας Πρεσβύτερος της Εκκλησίας της Αντιοχείας

Γεννήθηκε στα Σαμόσατα της Συρίας από γονείς ευσεβείς, και με ανάλογο  τρόπο  ανατράφηκε.

Μετά τον θάνατο των γονέων του, διαμοίρασε στους φτωχούς την πατρική του περιουσία και αφοσιώθηκε στην  μελέτη  των  θείων  Γραφών, διότι στην σκέψη του επικρατούσαν τα λόγια του Απ. Παύλου:  «Πάσα γραφή θεόπνευστος και  ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς παιδείαν την εν δικαιοσύνῃ». Δηλαδή, όλη η  Γραφή  έχει εμπνευσθεί από τον Θεό. Γι’ αυτό είναι ωφέλιμη για να διδάσκει την αλήθεια, να  ελέγχει  τις  πλάνες, να  διορθώνει  αυτούς  που  αμαρτάνουν  και να  παιδαγωγεί  στην  αρετή.

Κατόρθωσε, λοιπόν, και ο Λουκιανός να  γίνει  βαθύς  γνώστης  της  Αγίας Γραφής  και  χειροτονήθηκε  πρεσβύτερος  στην  Αντιόχεια.  Εκεί  δίδασκε  με θάρρος  και  ακρίβεια  το  θείο  λόγο, ενθαρρύνοντας  τους  χριστιανούς  στο μαρτύριο. Στην Αντιόχεια, μάλιστα, ίδρυσε σχολή, όπου φοίτησαν  αρκετοί μαθητές, καταρτιζόμενοι  στα  χριστιανικά  δόγματα  και  στην  άσκηση  της αρετής.

Όταν ο Λουκιανός έμαθε ότι  στη  Νικομήδεια  ο  Διοκλητιανός  καταδίωκε και θανάτωνε τους χριστιανούς, άφησε την Αντιόχεια και πήγε στη Νικομήδεια για να στηρίξει και να ενισχύσει τους Χριστιανούς στο μαρτύριο.
Συνελήφθη, όμως, από τον Διοκλητιανό  και κλείστηκε στην  φυλακή, όπου και  πέθανε  από  πείνα.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείῳ Πνεύματι, λελαμπρυσμένος, γνῶσιν ἔνθεον, ἐταμιεύσω, καὶ τῆς πίστεως τὸν λόγον ἐτράνωσας· ὅθεν Μαρτύρων ἀλείπτης γενόμενος, Λουκιανὲ ἐν ἀθλήσει ἠρίστευσας. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὡς ἐρμηνεὺς τῶν ζωηφόρων ῥημάτων, καὶ ἱερεὺς τῶν τοῦ Θεοῦ μυστηρίων, Λουκιανὲ θεόληπτε ἐνήθλησας στερρῶς· ὅθεν τὸ ἐσώτερον, καταπέτασμα Μάρτυς, χαίρων διελήλυθας, καὶ Χριστοῦ τῷ προσώπῳ, ἐνεφανίσθης πάντοτε ἡμῖν, τοῖς σὲ τιμῶσιν, αὐτὸν ἱλεούμενος.

Ἕτερον Κοντάκιοv. Ἦχος β’. Τὴν ἐv πρεσβείαις.   
Τὸv ἐν ἀσκήσει τὸ πρότεροv λαμπρυνθέντα, καὶ ἐν ἀθλήσει τὸ δεύτερον φαιδρυvθέντα, πάντες ὡς φωστήρα σὲ φαιδρότατον, Λουκιανὲ τοῖς ὕμvοις, ἐνδόξως σὲ γεραίρομεν. Πρεσβεύων μὴ παύση ὑπὲρ πάντων ἡμῶv.

Μεγαλυνάριον.
Ἄρτῳ διαθρέψας πνευματικῷ, πιστῶν τὰς καρδίας, ὡς τοῦ λόγου διανομεύς, λιμῷ καταισχύνεις, τὸν λιχνοβόρον ὄφιν, Λουκιανὲ ἀθλήσας, καθάπερ ἄσαρκος.