Μνήμη Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου εν Βλαχερνώ

Διαβάζουμε: «Τη αυτή  ημέρᾳ  την  ανάμνησιν  ποιούμεθα  της Αγίας Σκέπης  της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας  ήτοι του  ιερού  αυτής Μαφορίου, του εν τω σορώ του  Ιερού  Ναού των Βλαχερνών, ότε ο Όσιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός κατείδεν εφηπλωμένην  αυτήν  άνωθεν  και  πάντας  τους  ευσεβείς  περισκέπουσαν».

Λόγω των πολλών θαυμάτων από την Παναγία, που ανέφεραν οι Έλληνες  στρατιώτες  στον  Ελληνοϊταλικό πόλεμο το 1940, η Ιερά Σύνοδος  της  Εκκλησίας  της  Ελλάδος με απόφασή της το 1952, καθιέρωσε να εορτάζεται η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου αντί για την 1^η  Οκτωβρίου, στις 28  Οκτωβρίου. 
Η  εορτή της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου η οποία τελούνταν από παλαιότατων  χρόνων  την  1^η  Οκτωβρίου, ήταν  ανάμνηση  του  θαύματος το οποίο είδε ο Όσιος Ανδρέας. Κατά τη διάρκεια μιάς αγρυπνίας  στο  παρεκκλήσι  της  «Αγίας Σορού» του ναού των Βλαχερνών  στην  Κωνσταντινούπολη, ο  Όσιος  Ανδρέας είδε την Θεοτόκο να προχωράει από τις βασιλικές πύλες προς το θυσιαστήριο ανάμεσα  σε λευκοφορους  αγίους, από  τους  οποίους  ξεχώριζαν  ο  Άγιος Ιωάννης  ο  Πρόδρομος  και  ο  Άγιος  Ιωάννης  ο  Θεολόγος. Όταν  έφθασε στο  θυσιαστήριο  γονάτισε  και  προσευχόταν  για πολλή ώρα, κλαίγοντας  και  παρακαλώντας  τον  Υιό της για την σωτηρία του κόσμου. Όταν  ολοκλήρωσε  την  δέησή  της,  έβγαλε  από  το  κεφάλι  της το αστραφτερό  μαφόριο, που  φορούσε  και  με μία  κίνηση  το  άπλωσε σαν  σκεπή  επάνω  από  το  εκκλησίασμα. Έτσι  απλωμένο  το  έβλεπε για αρκετή  ώρα ο Όσιος Ανδρέας μαζί με τον Επιφάνιο, που τον συνόδευε. Όσο  φαινόταν  εκεί  η  Θεοτόκος, φαινόταν  και  η  ιερή  εσθήτα να σκορπίζει τη Χάρη της. Όταν  εκείνη άρχισε να ανεβαίνει προς τον ουρανό, άρχισε και η Θεία Σκέπη να συστέλλεται και σιγά – σιγά να χάνεται. Το  ιερό  αυτό  μαφόριο που  φυλασσόταν εκεί συμβόλιζε την Χάρη  και  την  προστασία  που  παρέχει  η  Παναγία  στους  πιστούς.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.         
Τῆς Σκέπης σου Παρθένε ἀνυμνοῦμεν τὰς χάριτας, ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔννοιαν, καὶ σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς· σὲ γὰρ σκέπην καὶ προστάτιν καὶ βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντές σοι· δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ σκέπῃ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου προμηθείᾳ Ἄχραντε.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Ὥσπερ νεφέλη ἀγλαὼς ἐπισκιάζουσα

Τῆς Ἐκκλησίας τὰ πληρώματα Πανάχραντε,

Ἐν τῇ πόλει πάλαι ὤφθης τῇ βασιλίδι.

Ἀλλ’ ὡς σκέπη τοῦ λαοῦ σου καὶ ὑπέρμαχος

Περισκέπασον ἡμᾶς ἐκ πάσης θλίψεως          
Τοὺς κραυγάζοντας, χαῖρε Σκέπη ὁλόφωτε.

Μεγαλυνάριον.
Σκέπης σου τρυγῶντες τὰς δωρεάς, καὶ τὰς καθ’ ἑκάστην, Θεονύμφευτε παροχάς, ὑμνοῦμεν Παρθένε, τὴν σὴν μεγαλωσύνην, τὴν πρὸς ἡμᾶς σου πρόνοιαν, μεγαλύνοντες.