Ο Όσιος Αβέρκιος ο Ισαπόστολος και Θαυματουργός

Έζησε  στα τέλη του  2^ου  αιώνα μ.Χ. Η άμεπτη ζωή του και  η καρποφορία της διδασκαλίας του, παρακίνησαν το ποίμνιο να τον αναγκάσει να γίνει επίσκοπος Ιεραπόλεως  στην  Φρυγία. Το αξίωμα δε μείωσε τον ζήλο του Αβερκίου. Έλεγε, μάλιστα, ότι  δεν  αρκεί  κάποιος  να  φαίνεται  άρχων,  αλλά  και  να  είναι  πραγματικά. Δηλαδή  να αυξάνει την διακονία και  τους  κόπους  του. Διότι  κατά  το Ευαγγέλιο,  «ει τις  θέλει  πρώτος  είναι, έσται  πάντων  έσχατος  και  πάντων  διάκονος», που  σημαίνει, άν  κανείς θέλει να είναι πρώτος κατά την τιμή, οφείλει με την ταπείνωσή του απέναντι  στους  άλλους, να γίνει  τελευταίος  από  όλους  και  υπηρέτης όλων  με  την  άσκηση  της  αγάπης.

Και ο Αβέρκιος  την εντολή  αυτή  έκανε  πράξη  στη  ζωή  του. Γι’ αυτό  και  ο  Θεός  του έδωσε το χάρισμα να κάνει πολλά θαύματα. Θεράπευσε την κόρη του βασιλιά της Ρώμης, από πονηρό δαιμόνιο. Θερμά νερά από την γη εξέβαλε και άλλα πολλά θαύματα  έκανε.

Επίσης, ο  Αβέρκιος  κήρυξε  σε  όλες  τις  πόλεις  της  Συρίας  και  Μεσοποταμίας. Έπειτα  πήγε στη  Λυκαονία, την Πισιδία  και  στην  επαρχία  των  Φρυγών. Ονομάστηκε ισαπόστολος, διότι περιόδευσε και κήρυξε όπως  οι  κορυφαίοι  Απόστολοι του Χριστού.    
Πέθανε  ειρηνικά, 72 χρονών.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.       
Ἀποστόλων τὸν ζῆλον ἐκμιμησάμενος, τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐκλάμπεις ὡς ἑωσφόρος ἀστήρ, τὴν θεόσδοτον ἰσχὺν φαίνων τοῖς ἔργοις σου· σὺ γὰρ θαυμάτων ἱερῶν, τὰς δυνάμεις ἐνεργῶν, Ἀβέρκιε Ἱεράρχα, πρὸς εὐσεβείας εἰσόδους, τοὺς πλανωμένους καθωδήγησας.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως.          
Ὡς Ἱερέα μέγιστον, καὶ Ἀποστόλωv σύσκηνον, ἡ Ἐκκλησία γεραίρει σε ἅπασα, ἡ τῶν πιστῶν Ἀβέρκιε· ἣv ταῖς σαῖς ἱκεσίαις, περιφύλαττε μάκαρ ἀκαταγώνιστον, ἐξ αἱρέσεως πάσης, καὶ ἄσειστον παναοίδιμε.

Μεγαλυνάριον.
Βίῳ διαπρέπων θεοειδεῖ, τῆς τῶν Ἀποστόλων, κατετρύφησας δωρεᾶς, ἔργοις παραδόξοις, Ἀβέρκιε πιστώσας, πρὸς ἀληθείας δόξαν, τοὺς δεξαμένους σε.