Οι Άγιοι Βονιφάτιος και Αγλαΐα η Ρωμαία

Έζησαν  τον  3^ο  μ.Χ. αιώνα.  Η  Αγλαΐα  ανήκε  στην  τάξη  των  ευγενών  και  πλούσιων Ρωμαίων γυναικών και  ήταν πάντα πρόθυμη στις ελεημοσύνες και  στις διάφορες αγαθοεργίες.

Ο  δε  Βονιφάτιος  ήταν γραμματέας της περιουσίας της Αγλαΐας και  επόπτης  των κτημάτων της. Όπως η κυρία του, ήταν και αυτός εύσπλαχνος και  φιλάνθρωπος. Διαχειριζόταν την περιουσία της Αγλαΐας με πολλή τιμιότητα, και  απέναντι  στους υπηρέτες  ήταν  ευγενέστατος.

Αλλά  η  ανεξέλεγκτη καλοζωία  έπνιξε  την  πνευματικότητα  του  Βονιφατίου  και  της Αγλαΐας. Άναψε την εύφλεκτη νεότητά τους και παρασύρθηκαν από τις ένοχες σαρκικές  ηδονές. Ευτυχώς  όμως, ο  έλεγχος των συνειδήσεών τους ήταν αυτός  που τελικά  επικράτησε.  Αμάρτησαν. Έκλαψαν  και  οι  δυο  πικρά.  Θα  τους  δεχόταν  άραγε και  πάλι  ο  Θεός  σαν  ζωντανά  μέλη  της  Εκκλησίας  του;  Γιατί  όχι;  Άλλωστε, ο  Ίδιος είπε:  «Χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι».  Δηλαδή, χαρά  γίνεται  στους  ουρανούς,  με  την  παρουσία  αγγέλων  του  Θεού,  που  συμμετέχουν  στη  χαρά  αυτή,  για  έναν  αμαρτωλό  που  μετανοεί.

Με πολλή συντριβή λοιπόν, οι δυο μετανοούντες εξομολογήθηκαν το ηθικό τους ολίσθημα  σε  πνευματικό ιερέα και η  ηθική τους  επιστροφή  και  αναγέννηση  ήταν πλέον γεγονός.     
Έτσι  αργότερα  ο  μεν Βονιφάτιος  πέθανε  μαρτυρικά  για  την  πίστη  στην  Ταρσό  της Κιλικίας,  η  δε  Αγλαΐα,  αφού  πούλησε  τα  υπάρχοντά  της,  αφιέρωσε  την  ζωή  της στην  ανακούφιση  των  φτωχών  και  των  πασχόντων.

Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Μαρτύρων την εύκλειαν, ιχνηλατήσας θερμώς, Χριστόν ωμολόγησας, επί απίστων στερρώς,  σοφέ  Βονιφάτιε·  όθεν  καθάπερ  πλούτον,  αδαπάνητον  Μάρτυς,  δέδωκας σου  το  σώμα,  τη  σεμνή   Αγλαΐα·  εξ  ού  τω  κόσμω  πηγάζει,  ρώσις  και  έλεος.

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.    
Ιερείον  άμωμον,  εθελουσίως,  σεαυτόν  προσήγαγες,  τω  εκ  Παρθένου δια  σε, τεχθήναι  μέλλοντι  Άγιε,  στεφανηφόρε  σοφέ  Βονιφάτιε.

Μεγαλυνάριον.
Άθλοις  απαθείας  καταυγασθείς,  παθών  της  δουλείας,  απεσείσω  τον  σκοτασμόν, και  ανδραγαθήσας,  υιός  φωτός  εδείχθης,  ως  Αθλητής  του  Λόγου,  ω  Βονιφάτιε.