Ο Άγιος Νικόλαος ο Θαυματουργός Αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας

Ο  Κύριος,  στην επί  του  Όρους  ομιλία  του,  είπε:  «Γίνεσθε  οικτίρμονες,  καθώς  και  ο πατήρ  υμών  οικτίρμων  εστι»  (Λουκά, στ’ 36).  Να  γίνεσθε  δηλαδή,  σπλαγχνικοί  προς τον  πλησίον και  συμπονετικοί  στις δυστυχίες του και  τις  ανάγκες  του,  καθώς  και  ο ουράνιος  Πατέρας  σας είναι ευσπλαχνικός προς  όλους. Μια τέτοια προσωποποίηση της  χριστιανικής  ευσπλαχνίας  υπήρξε  και  ο  Άγιος  Νικόλαος.

Έδρασε την εποχή των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού, Μαξιμιανού και Μεγάλου Κωνσταντίνου.  Στην  αρχή  αφιερώθηκε  στον  ασκητικό  βίο, λόγω όμως της ξεχωριστής αρετής του τιμήθηκε, χωρίς να το επιδιώξει, με το αξίωμα του αρχιεπισκόπου  Μύρων.  Από  την  θέση αυτή  καθοδηγούσε  με  αγάπη  το ποίμνιό  του και  ομολογούσε  με  παρρησία  την  αλήθεια.

Για  τον λόγο αυτό  συνελήφθη  από  τους  τοπικούς  άρχοντες  και  ρίχτηκε  στην φυλακή. Όταν όμως ανήλθε στον αυτοκρατορικό θρόνο ο Μέγας Κωνσταντίνος ελευθερώθηκαν όλοι οι  χριστιανοί  και  έτσι  ο  Νικόλαος  επανήλθε στο αρχιεπισκοπικό  θρόνο. Μάλιστα έλαβε μέρος στην Α’ Οικουμενική  Σύνοδο, όπου ξεχώρισε  για  την  σοφία  και  την  ηθική  του  τελειότητα.

Προικισμένος  με  το  χάρισμα της  θαυματουργίας  έσωσε  πολλούς  ανθρώπους και όσο ήταν εν ζωή αλλά  και  μετά την κοίμησή του. Για παράδειγμα όταν κάποτε κινδύνευσε κάποιος στη θάλασσα – λόγω σφοδρών ανέμων – και  επικαλέστηκε το όνομα  του  Αγίου  σώθηκε και  μάλιστα ενώ  βρισκόταν στην μέση του  πελάγους βρέθηκε  αβλαβής  στο  σπίτι  του.  Το  θαύμα  έγινε  αμέσως  γνωστό  στην  Πόλη  και  ο λαός  προσήλθε αμέσως σε λιτανεία και  αγρυπνία προκειμένου να τιμήσει τον θαυματουργό Άγιο.     
Πέθανε  ειρηνικά  το  έτος  330 μ.Χ.

Απολυτίκιον. Ήχος  δ’.

Κανόνα  πίστεως,  και  εικόνα πραότητας, εγκρατείας διδάσκαλον, ανέδειξέ σε τη ποίμνη  σου, η  των πραγμάτων αλήθεια· δια τούτο εκτήσω τη  ταπεινώσει  τα  υψηλά, τη  πτωχεία  τα πλούσια, Πάτερ  Ιεράρχα  Νικόλαε,  πρέσβευε  Χριστώ  τω  Θεώ, σωθήναι  τας  ψυχάς  ημών.

Έτερον Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.         
Ως κρήνη ακένωτος, των θεϊκών δωρεών, πηγάζεις Νικόλαε, τη οικουμένη αεί, θαυμάτων τα ρεύματα· παύεις των πολυπλόκων, πειρασμών τας εφόδους, σώζεις τους εν  κινδύνοις,  ως  θερμός  αντιλήπτωρ·  διο  σου  την  προστασίαν, πάντες  κηρύττομεν.

Κοντάκιον. Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον.
Εν τοις Μύροις Άγιε, ιερουργός ανεδείχθης· του Χριστού  γαρ Όσιε, το Ευαγγέλιον πληρώσας, έθηκας, την ψυχήν σου υπέρ λαού σου· έσωσας, τους αθώους εκ του θανάτου·  δια  τούτο  ηγιάσθης,  ως  μέγας  μύστης  Θεού  της  χάριτος.

Μεγαλυνάριον.
Ορφανών προστάτην σε και χηρών, πεινώντων τροφέα, πενομένων τε πλουτιστήν, αιχμαλώτων  ρύστην, πλεόντων  τε  σωτήρα,  κεκτήμεθα  παμμάκαρ,  σοφέ  Νικόλαε.