Ο Όσιος Πατάπιος

Γεννήθηκε  στην  Αίγυπτο  και από μικρό παιδί είχε «πνεύμα αγάπης και σωφρονισμού».  Δηλαδή, πνεύμα  αγάπης και  πνεύμα  που  σωφρονίζει,  ώστε  φρόνιμα και  συνετά  να κυβερνά  τον εαυτό του, αποφεύγοντας κάθε ηθική  παρεκτροπή, διατηρώντας  την  αγνότητα,  αλλά  συγχρόνως παραδειγμάτιζε και τους συνανθρώπους  του.

Και  αυτό  το  απέδειξε ακόμα περισσότερο, όταν  μεγάλωσε.  Αφού  διαμοίρασε την κληρονομιά  του  στους  φτωχούς,  αποσύρθηκε  στην  έρημο.  Εκεί  γέμιζε  τον χρόνο του  με προσευχή, μελέτη και αγαθοεργίες. Σε κάθε κουρασμένο οδοιπόρο που περνούσε  από το κελί του, πρόσφερε ανάπαυση και  φιλοξενία. Αλλά εκμεταλλευόμενος  την  ευκαιρία  του  παρείχε  με  διάκριση  και  πνευματικές  οδηγίες και  συμβουλές,  χρήσιμες  για  την  σωτηρία  της  ψυχής  του. Έτσι, η  φήμη  του Παταπίου  εξαπλώθηκε γρήγορα και  κάθε  μέρα  πολλοί  έφθαναν  στο  κελί  του  για να ακούσουν από τα χείλη του επωφελή διδασκαλία.  
Μετά  από  καιρό,  ο  Πατάπιος  πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί,  θέλοντας  να μείνει άγνωστος, εξέλεξε ένα ησυχαστήριο στις Βλαχερνές. Όμως, η  ταπεινή  και καθαρή  ζωή  του  Παταπίου,  τον αξίωσε να θαυματουργεί. Έτσι και  πάλι έγινε γνωστός  και  πέθανε  θεραπεύοντας  αρρώστους.

Απολυτίκιον. Ήχος  γ’. Θείας  πίστεως.

Θείας κλήσεως, ιχνηλατήσας, εκ νεότητος, τας επιδόσεις, δι’ ασκήσεως τω κόσμω εξέλαμψας· και δοξασθείς απαθείας ταις χάρισι, πάθη ποικίλα ιάσαι Πατάπιε. Πάτερ Όσιε,  Χριστόν  τον  Θεόν  ικέτευε,  δωρήσασθαι  ημίν  το  μέγα  έλεος.

Έτερον Απολυτίκιον. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.       
Λουτρακίου το κλέος, Κορινθίας το καύχημα, και  των αρετών το  δοχείον,  θεοφόρον Πατάπιον, τιμήσωμεν εν ύμνοις ιεροίς· ιάσεις γαρ παρέχει δαψιλείς, τοις τη θήκῃ του λειψάνου αυτού  πιστώς, προστρέχουσι  και  κράζουσι· δόξα τω σε δοξάσαντι  Χριστώ, δόξα  τω  σε  θαυμαστώσαντι,  δόξα  τω  ενεργούντι  δια  σου, πάσιν  ιάματα.

Κοντάκιον. Ήχος  γ’. Η  Παρθένος  σήμερον.

Τον  ναόν  σου Άγιε, πνευματικόν ιατρείον, οι λαοί ευράμενοι, μετά σπουδής προσιόντες, ίασιν, των νοσημάτων λαβείν αιτούνται, λύσιν τε των εν τω βίω πλημμελημάτων· συ  γαρ πάντων  των  εν  ανάγκαις, προστάτης  ώφθης,  Πατάπιε Όσιε.

Έτερον  Κοντάκιον. Ήχος  πλ. δ’. Τη  υπερμάχω.

Του  Παρακλήτου  δοξασθείς  τη  θεία  χάριτι

Των  ιαμάτων  αναβλύζεις  τα  δωρήματα

Τοις  τω  θείω  σου  λειψάνω  προσερχομένοις.

Αλλ’ ως πάντων  τα  αιτήματα  δωρούμενος

Πάσης θλίψεως και νόσου απολύτρωσαι       
Τους  βοώντας  σοι, χαίροις  Πάτερ  Πατάπιε.

Μεγαλυνάριον.
Βίον  θεοτύπωτον  εκ  παιδός,  Πάτερ  αγαπήσας,  εξενώθης των γεηρών· όθεν ωκειώθης,  τω  ξένοις  θαυμασίοις,  Πατάπιε  πλουσίως  σε  μεγαλύναντι.