Ο Όσιος Δανιήλ ο Στυλίτης

Γεννήθηκε  το  410  μ.Χ.,  στο  χωριό  Μαρουθά  της  περιφερείας  Σαμοσάτων.

Οι  ευσεβείς γονείς του ονομάζονταν Ηλίας και  Μάρθα. Ο  Δανιήλ  γεννήθηκε ενώ  η μητέρα του ήταν στείρα. Γι’ αυτό και  οι γονείς του υποσχέθηκαν να τον αφιερώσουν στην υπηρεσία του Θεού. Τον ανέθρεψαν με πολλή επιμέλεια, και  οι  κόποι τους δεν πήγαν  χαμένοι.  Ο  Δανιήλ  απέδωσε  καρπούς.

Νεαρός  ακόμα, πήγαινε στις γειτονικές πόλεις και  εξηγούσε το  Ευαγγέλιο. Έπειτα πήγε  σε  κοινόβια  Μονή,  όπου επιδόθηκε σε  ευσεβείς  ασκήσεις,  θεολογικές  μελέτες και  καλλιέργεια  της  ταπεινοφροσύνης.

Κάποτε,  σ’ ένα ταξίδι  με  τον  ηγούμενο  της  Μονής, συνάντησε το Συμεών τον Στυλίτη  και πήρε την ευλογία του.  Όταν πέθανε ο ηγούμενος της  Μονής,  ο  Δανιήλ ξαναπήγε  στον  Συμεών  και  ζήτησε την συμβουλή του που να πάει. Ο  Συμεών  τον συμβούλευσε να πάει στην Κωνσταντινούπολη, πράγμα που  ο Δανιήλ  έπραξε. Εκεί εγκαταστάθηκε  στον  περίβολο του ναού του Αρχιστρατήγου Μιχαήλ στην Προποντίδα.

Μετά  από  λίγο  καιρό,  είδε  όραμα  τον  Συμεών να τον καλεί.  Ο  Δανιήλ, ερμηνεύοντας  αυτό  το  όραμα, έκτισε  υψηλό  στύλο και  εγκαταστάθηκε πάνω  σ’ αυτόν. Σκοπός της εγκατάστασής του πάνω στον στύλο, ήταν ο αγώνας για την εξάλειψη των παθών και η απόκτηση περισσότερων αρετών.
Έλαβε  το προορατικό χάρισμα, έκανε πολλά θαύματα και ήταν σημαντική η συμμετοχή του στην Σύνοδο της Χαλκηδόνας. Πέθανε 80 χρονών, πλήρης  «καρπών δικαιοσύνης των δια Ιησού  Χριστού».  Δηλαδή  γεμάτος από καρπούς, που  παράγει  η αρετή   και  που  κατορθώνονται  δια  του  Ιησού  Χριστού.

Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Υψώσας το σώμα  σου,  επί  του  στύλου  σοφέ, τον  νουν  σου  επτέρωσας, προς τον Θεόν  ακλινώς, βιώσας ως άγγελος· όθεν σε στήλην ζώσαν, ευσεβείας ειδότες, κράζοντές  σοι  βοώμεν,  Δανιήλ  θεοφόρε·  παντοίων  ημάς κινδύνων, πρέσβευε ρύεσθαι.

Κοντάκιον  Ήχος πλ. δ’. Ως απαρχάς της φύσεως.          
Ώσπερ  αστήρ  πολύφωτoς, συ  αναβάς  μακάριε,  επί του  στύλου  τον  κόσμον εφώτισας, εν τοις οσίοις  έργοις  σου,  και  το  σκότος  της  πλάνης,  απεδιώξας  Πάτερ· διο  δεόμεθα, και  νυν,  επίλαμψον,  εν  ταις  καρδίαις των δούλων σου, το  άδυτον  φως της  γνώσεως.

Μεγαλυνάριον.
Έλαμψας εν στύλω οία πυρσός, ταις φωτοβολίαις, των οσίων σου αρετών, και καταπυρσεύεις, μαρμαρυγαίς  αΰλοις, ω Δανιήλ  θεόφρον,  τους  σε  γεραίροντες.