Ο Όσιος Στέφανος ο Σαββαΐτης

Ανεψιός  του  Ιωάννου Δαμασκηνού  ο Στέφανος, γεννήθηκε στη Δαμασκό το 725 μ.Χ.  Τον πατέρα του τον έλεγαν Θεόδωρο Μανσούρ και ήταν αδελφός του  Ιωάννου Δαμασκηνού.

Σε ηλικία δέκα ετών, ο Στέφανος εισήχθη από τον θείο του στη Λαύρα του  Αγίου Σάββα, όπου για 15 χρόνια εκπαιδεύτηκε πολύ καλά στη μοναχική ζωή. Μετά το θάνατο του θείου του, αποσύρθηκε στην έρημο και εντρυφούσε ακόμα  περισσότερο  στη μελέτη του λόγου του Θεού. Εκεί ασχολήθηκε και με την ποίηση, στην οποία  διακρίθηκε και  αναδείχθηκε  ένας  από  τους  μεγαλύτερους  ποιητές  της  Εκκλησίας  μας.

Ο  Στέφανος, ότι δημιουργούσε με το ταλέντο που  του  έδωσε  ο  Θεός,  το  αφιέρωνε  στη δόξα  του  Θεού  και όχι στο  θαυμασμό των ανθρώπων. Διότι  τον  ενέπνεαν  τα  λόγια  της Αγίας Γραφής, που λένε:  «Παν ότι άν ποιήτε εν λόγω ή εν έργω, πάντα  εν  ονόματι  Κυρίου Ιησού, ευχαριστούντες τω Θεώ και πατρί δι' αυτού». Δηλαδή, κάθε τι που κάνετε  με  λόγο ή με έργο, όλα να τα πράττετε  για να αρέσετε  στον  Κύριο  Ιησού  και  για  την  δόξα  Του, ευχαριστούντες μέσω Αυτού τον Θεό και Πατέρα, που τόσο πολύ μας αγάπησε.
Ο  Στέφανος,  αφού  κόσμησε  την  Εκκλησία με τα ποιήματά του,  πέθανε  ειρηνικά  το  807 μ.Χ.

Απολυτίκιο. Ήχος  δ’.  Ταχύ  προκατάλαβε
Ως  θείον  στεφάνωμα, την  αρετήν  εσχηκώς, λαμπρώς εστεφάνωσας, την Εκκλησίαν Χριστού, εν  λόγοις  και  πράξεσι·  συ  γαρ  ως  Ιεράρχης,  και  σοφός θεηγόρος,  θείων ασμάτων  λύρα,  Πάτερ  Στέφανε  ώφθης·  διο  ταις  σαις  φαιδρότησιν,  ημάς  στεφάνωσον.

           

Κοντάκιον.  Ήχος  γ’.  Η  Παρθένος  σήμερον.       
Ασκητών  ομότροπος, γεγενημένος θεόφρον,  Ιεράρχης  όσιος,  παρά  Θεού  προεβλήθης, άπασαν,  την  Εκκλησίαν  καταφαιδρύνων,  σύριγγι,  της  θεοπνεύστου  σου  Πάτερ γλώσσης·  δια  τούτό  σε  τιμώμεν,  ως  Θεού  μύστην,  Στέφανε  Όσιε.

Μεγαλυνάριον.
Στέφανος  ανθόπλοκος  και  σεπτός, Στέφανε  θεόφρον,  δι’  ασκήσεως  αρετών, τη φωτοστολίστω,  εγένου  Εκκλησία·  τη  ση  γαρ   στεφανούται,  ενθέω  χάριτι.