Ο Άγιος Αθανάσιος Αρχιεπίσκοπος Χριστιανουπόλεως

Ο  Άγιος  Αθανάσιος γεννήθηκε στην Καρύταινα της Γορτυνίας περί  το  1640 και το κοσμικό του όνομα ήταν Αναστάσιος Κορφηνός. Οι γονείς του ονομάζονταν Ανδρέας και Ευφροσύνη και είχαν ακόμη τρία τέκνα. Υποθέτουμε  πως  τα  πρώτα  γράμματα  τα  έμαθε  στην γενέτειρά  του  και στην συνέχεια μάλλον φοίτησε στην περίφημη σχολή της μονής Φιλοσόφου  και  αργότερα,  ως  κληρικός,  στην  Κωνσταντινούπολη.

Όταν  ο  Αναστάσιος  βρισκόταν σε ηλικία γάμου, οι γονείς του παρά την επιθυμία του να ακολουθήσει τη μοναχική πολιτεία, επέμεναν να τον νυμφεύσουν. Ο πατέρας του μάλιστα, χωρίς κάν να έχει την σύμφωνη γνώμη  του  υιού του, τον  αρραβώνιασε  στην  Πάτρα  με  την  θυγατέρα  ενός πλούσιου άρχοντος και στην συνέχεια τον έστειλε στο Ναύπλιο να προμηθευθεί τα γαμήλια πράγματα. Ο Αναστάσιος υπάκουσε στην πατρική  εντολή  και  ξεκίνησε  για  το  Ναύπλιο.  Στον  δρόμο του  πέρασε  και από  το  εκκλησάκι  της  Παναγίας  στο  Βιδόνι,  κοντά  στο  χωριό  Σύρνα  και ζήτησε  την  θεία  φώτιση.

Στο Ναύπλιο, αφού αγόρασε ότι έπρεπε, πήρε την μεγάλη απόφαση. Αναφέρεται πως την προηγούμενη νύχτα της προγραμματισμένης αναχωρήσεώς του για την Καρύταινα, ενώ βασανιζόταν από τους λογισμούς  τους  να  πράξει,  είδε  στον  ύπνο  του  την  Παναγία  μαζί  με  τον Τίμιο  Πρόδρομο,  η  οποία  αποκαλώντας  τον  με το  όνομα  που  επρόκειτο  να λάβει αργότερα ως μοναχός, του είπε, σύμφωνα με τα γραφόμενα του πρώτου βιογράφου του: «Σκεύος εκλογής και υπηρέτην του Υιού μου επιθυμώ να γίνεις, Αθανάσιε. Απέστειλε, λοιπόν, τους δούλους σου με τα νυμφικά ιμάτια προς τον πατέρα σου και  η  κόρη  άς  συζευχθεί  άλλον  άνδρα. Εσύ  δε  να  πορευθείς  στην  Κωνσταντινούπολη,  για  να  λάβεις  ότι  ο  Υιός  και Θεός μου ευδόκησε». Έτσι κι  έγινε.  Ο Αθανάσιος απέστειλε πίσω τους δούλους και αναχώρησε για την Κωνσταντινούπολη, όπου, αφού έγινε μοναχός με το όνομα Αθανάσιος, χειροτονήθηκε κατόπιν διάκονος και πρεσβύτερος.

Επί  της  πρώτης  πατριαρχίας  του  Οικουμενικού  Πατριάρχου  Ιακώβου,  ο Άγιος Αθανάσιος χειροτονείται Μητροπολίτης Χριστιανουπόλεως, υπέρτιμος και έξαρχος πάσης Αρκαδίας, σε διαδοχή του Μητροπολίτου Ευγενίου, που μ βάση σωζόμενα έγγραφα αρχιεράτευσε στην εκκλησιαστική αυτή επαρχία από το 1645 έως το 1673  τουλάχιστον. Ως χρόνο  της  χειροτονίας  του  πρέπει  να  υποθέσουμε  το  αργότερο  τα  τέλη  του 1680  ή  τις  αρχές  του  1681, γιατί  για  πρώτη  φορά  απαντάται  τον  Απρίλιο αυτού του έτους, όταν υπογράφει ως μέλος της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην  Κωνσταντινούπολη  αφοριστικό  γράμμα προς  τον  Μητροπολίτη  Ευρίπου  και  Επίτροπο  Μελενίκου.

Ως προς την έδρα της  Μητροπόλεως,  ο  τίτλος  «Χριστιανουπόλεως»  οδηγεί στην  Χριστιανούπολη, το σημερινό   χωριό  Χριστιάνοι. Ουσιαστική όμως έδρα  της Μητροπόλεως πρέπει  να  θεωρήσουμε  με  ασφάλεια  την  πόλη  της Κυπαρισσίας.

Η  κατάσταση  της  επαρχίας  του  Αγίου  ήταν οικονομικά,  εκκλησιαστικά  και ηθικά απελπιστική. Όσο υπήρχε στην Πελοπόννησο η Τουρκική κατάσταση,  η  θέση  των  Χριστιανών  από  οικονομική πλευρά  ήταν  δεινή.  Η θρησκευτική κατάσταση, παρά την ευεργετική δράση των μοναχών του Λουσίου και της σχολής της μονής Φιλοσόφου και όποιων άλλων, δεν διέφερε και πολύ, τα δύσκολα εκείνα χρόνια, από την κατάσταση της υπόδουλης  χώρας.

Ο Άγιος Αθανάσιος άρχισε αμέσως τον αγώνα προκειμένου να αντιμετωπίσει  τα  διάφορα προβλήματα και να  βελτιώσει  την  κατάσταση. Πρώτο  μέλημά  του  ήταν  η εξεύρεση  κατάλληλων νέων  για τους ιερατικό αξίωμα.  Προκειμένου να πετύχει  τον  στόχο του ο Άγιος σύστησε σχολεία για  την  στοιχειώδη  λειτουργική  και  λοιπή  εκπαίδευση  των  υποψηφίων  και παράλληλα παραιτήθηκε από κάθε συνηθισμένη τότε οικονομική προσφορά, που δινόταν εκ μέρους  τους  στον  Αρχιερέα  για  την  συντήρηση του ιδίου και της Επισκοπής. Πιστεύοντας ο Άγιος πως η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ο ιερός θεσμός, που διατηρεί την γνήσια  πίστη  στον  Χριστό και ο συνεκτικός κρίκος, που ενώνει τους υπόδουλους Έλληνες και συντηρεί την ἐθνική συνείδηση και ακόμα πως οι εκκλησίες είναι  το  κέντρο αναφοράς και το σημείο συναντήσεως και κοινωνίας των δύστυχων Ελλήνων, φρόντισε για την επισκευή και συντήρησή τους, όσο  βέβαια  αυτό ήταν  εφικτό  και  από  οικονομικής  πλευράς και  από πλευρας χορηγήσεως αδείας από τους Τούρκους. Ο  Άγιος  ενδιαφέρθηκε  και  για  τα  μοναστήρια, τις ιερές αυτές εστίες της σωτηρίας, τα κέντρα φωτισμού και φιλανθρωπίας, που πρωτοστάτησαν στον αγώνα για την ελευθερία  του υπόδουλου  Γένους.

Προς  το  ποίμνιό  του  ο  Άγιος  Αθανάσιος  στάθηκε  αληθινός  Επίσκοπος  και μιμητής του Χριστού, που ενδιαφέρθηκε όχι μόνο για τους τόπους  λατρείας, αλλά και για την διακονία του λαού  του,  προκειμένου  να  τον  ανακουφίσει από  τα  καθημερινά  δεινά  της  ζωής  και  της  δουλειάς.  Η  αγάπη του  προς  τα ορφανά, τις χήρες, τους ανήμπορους γέροντες, τους διωκόμενους και αδικούμενους ήταν μοναδική.        
Ο  Τριαδικός  Θεός  παρέσχε  στον  Άγιο «μισθό»  και  τον  αξίωσε  ήδη  από  την επίγεια  ζωή  του  αλλά  και  μετά  την  κοίμησή  του  να  επιτελεί  σημεία  και θαύματα.  Αναφέρεται πως, όταν ο  Άγιος λειτουργούσε, την στιγμή που έβγαινε  στην  Ωραία Πύλη να πει  το  «Κύριε, Κύριε, επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε…», οι πιστοί  έβλεπαν μπροστά στο στόμα του ένα φεγγοβόλο αστέρι.

Έτσι,  αφού  ποίμανε  θεοφιλώς  το  ποίμνιό  του  και  διακόνησε  την  Εκκλησία του  Χριστού,  ο  Άγιος  Αθανάσιος  κοιμήθηκε  μετά  από  ολιγοήμερη ασθένεια  το  1707  ή  το  1708.  Λίγα  χρόνια  αργότερα,  μεταξύ  των  ετών  1710 – 1713  έγινε  η  εκταφή  του  και  το  ιερό  λείψανο  βρέθηκε  στο  μεγαλύτερο μέρος  του  αδιάλυτο  και  μυροβόλο. 

Απολυτίκιον. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.          
Τους τελούντας την μνήμην,  και  τιμώντας  το  σώμά  σου,  και  πανευλαβώς προσκυνούντας την μυρίπνοον Κάραν σου, ως έχων παρρησίαν  προς  Θεόν, ικέτευε Χριστόν τον αγαθόν, και ταις σαις θερμαίς πρεσβείαις, των κινδύνων σώζε, ω άγιε Αθανάσιε.  Έχων δε  και  συμπρεσβευτήν,  τον  μέγαν Κυρίου  Πρόδρομον,  έσο  αοράτως  της  Μονής,  φρουρός  και  προπύργιον.

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.     
Ο δοξασθείς  παρά  Θεού  θαυμασίως,  δι’  ευωδίας  και  θαυμάτων ποικίλων, εν τοις εσχάτοις χρόνοις, Αθανάσιε, φάνηθι ταχύτατος, και θερμός αντιλήπτωρ,  των  δεινών  λυτρούμενος·  τους  πιστώς  σε  τιμώντας,  και  τους τα  λείψανα  κατέχοντας  τα  σα,  προς  μετανοίας  οδόν  χειραγώγησον.