Ο Όσιος Καλλίνικος

Ο Όσιος Καλλίνικος της Τσέρνικα υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες πνευματικές  μορφές  του  19^ου  αιώνος  μ.Χ.

Γεννήθηκε στο Βουκουρέστι, στις 7 Οκτωβρίου του 1787, από γονείς ευσεβείς και φιλόθεους, τον Αντώνιο και την Φλοάερα, και  το  κατά  κόσμον όνομά του ήταν Κωνσταντίνος. Η μητέρα του σε μεγάλη  ηλικία  έγινε μοναχή  και  έλαβε  το  όνομα  Φιλοθέη.  Ο πόθος  του  για  τον  Θεό  και  η  δίψα του  για  προσευχή  οδηγοῦσαν τα  βήματά  του  στη  μονή  της  Τσέρνικα, ενώ ήταν ακόμη μαθητής στο Βουκουρέστι. Τον Μάρτιο του έτους 1807 αποφάσισε  να  εγκαταλείψει  οριστικά  τον  κόσμο  και  να  μονάσει. Στις  12 Νοεμβρίου  του  1808  εκάρη  μοναχός  και  έλαβε  το  όνομα  Καλλίνικος. Τον επόμενο μήνα, ο Βούλγαρος Επίσκοπος της Βράτα, που κατέφυγε στο Βουκουρέστι λόγω των Τούρκων, τον χειροτόνησε διάκονο στο ναό του Αγίου  Νικολάου  της  Τσέρνικα.

Υπό την καθοδήγηση του πνευματικού του πατρός, ο νεαρός  μοναχός άρχισε τους μεγάλους πνευματικούς αγώνες,  την  άσκηση,  την  αδιάλειπτη προσευχή,  τη  νηστεία,  την  εργασία  και  την  μελέτη  της  Αγίας  Γραφής  και των  Αγίων  Πατέρων.

Το έτος 1812 απεστάλη μαζί  με  τον  πνευματικό  του  στη  μονή του  Νεάμτς, προκειμένου  να  ζητήσει  βοήθεια για την  επιδιόρθωση  του  ναού  του  Αγίου Νικολάου  της  Τσέρνικα,  ο  οποίος  είχε  καταστραφεί  από σεισμό.  Με  αυτή την  ευκαιρία  επισκέφθηκε  και  τα  άλλα  μοναστήρια  της  Μολδαβίας.

Το  έτος  1813  χειροτονήθηκε πρεσβύτερος  στο  ναό  Μπάτιστε  από  τον Επίσκοπο  Διονύσιο  Λούπου,  τον  μελλοντικό  Μητροπολίτη  της  χώρας  και το  έτος  1815  διορίσθηκε  οικονόμος  της  μονής.  Το  1817  αναχώρησε  για  το Άγιον  Όρος  με  σκοπό  να  διδαχθεί  την  μοναχική ζωή  των  Αθωνιτών Πατέρων  και να ωφεληθεί πνευματικά  από  την  πνευματική  τους  εμπειρία και  άσκηση.

Μετά την κοίμηση του ηγουμένου της μονής, Δωροθέου, στις 14  Δεκεμβρίου 1818, η μοναστική κοινότητα της Τσέρνικα εξέλεξε ηγούμενο τον Ιερομόναχο Καλλίνικο, χάρη στην ξεχωριστή ασκητική βιοτή του, την αγάπη και την αφοσίωσή του στο μοναχισμό. Ύστερα  από δύο χρόνια έλαβε  και  το  οφφίκιο  του  αρχιμανδρίτου.

Τα τριάντα δύο χρόνια της ηγουμενίας του αποτέλεσαν περίοδο πνευματικής ακμής για τη μονή. Κατασκευάσθηκαν προσκυνητάρια, κελλιά  και  εργαστήρια  για τα εργόχειρα  των μοναχών. Όσοι γνώριζαν γράμματα ασχολούνταν με την αντιγραφή πολύτιμων χειρογράφων και έργων Πατέρων και εκκλησιαστικών συγγραφέων. Ο αριθμός των μοναχών αυξανόταν σημαντικά. Το 1838 εγκαταβιούσαν στη μονή τριακόσιοι  μοναχοί,  ενώ  το  1850  ήσαν  τριακόσιοι  πενήντα.

Ο  ηγούμενος  Καλλίνικος  διακρίθηκε  κυρίως  για  την  ελεημοσύνη  και  την αγάπη  του  προς  τους  φτωχούς και τους πάσχοντες, καθώς και προς τους πρόσφυγες που έβρισκαν στο μοναστήρι καταφύγιο και τροφή. Επίσης ίδρυσε ένα σχολείο για τα παιδιά της περιοχής και  ανέλαβε  την  κατασκευή και  ανακαίνιση  πολλών  ναών  και  προσκυνηταρίων.  Ο  Άγιος  Καλλίνικος ήταν  τόσο  ελεήμων  που,  όταν δεν είχε  τίποτα  να  προσφέρει,  έδινε  τα  δικά του  ενδύματα  και  κλαίγοντας  ικέτευε  τους  συνεργάτες  του  να  μαζέψουν χρήματα, για να έχει να τα  μοιράζει  στους  φτωχούς  και  στους  πάσχοντες.

Το έτος 1850,  ύστερα από σαράντα τρία χρόνια στο μοναστήρι,  ο  ηγούμενος Καλλίνικος κλήθηκε να αποδεχθεί το αρχιερατικό αξίωμα. Αφού προηγουμένως είχε αρνηθεί, τελικά υπέκυψε στις παρακλήσεις του βοεβόδα  Μπάρμπου – Στίρμπεϊ, και στις   15  Σεπτεμβρίου  του  1850  εξελέγη Επίσκοπος  της  πόλεως  Ρίμνικ – Βίλτσεα.  Η  χειροτονία του  σε  Επίσκοπο έγινε στις 26 Οκτωβρίου του 1850 στο μητροπολιτικό ναο του Βουκουρεστίου.  Επειδή  η  επισκοπική  έδρα  του  Ρίμνικ  είχε  καταστραφεί από  πυρκαγιά,  η  ενθρόνιση  έγινε  στις  26  Νοεμβρίου  στην  Κραϊόβα.

Σε  αυτή την επισκοπή  η  κατάσταση  ήταν  πολύ  δύσκολη.  Για  δέκα  χρόνια  η Μητρόπολη  διευθυνόταν  από  τοποτηρητές,  η  έδρα  και  ο  καθεδρικός  ναός είχαν καταστραφεί, οι ιερείς ήσαν ελάχιστοι και αμόρφωτοι, ενώ  το εκκλησιαστικό  σχολείο  είχε  κλείσει  λόγω  της  επαναστάσεως  το  1848.

Ο  νέος  Επίσκοπος  αφοσιώθηκε  αμέσως με αυταπάρνηση  και  δύναμη  στην αποστολή του. Χειροτόνησε καλούς και ευλαβείς κληρικούς, το 1851 επανίδρυσε το εκκλησιαστικό σχολείο της Κραϊόβα και το  1854  το  μετέφερε στο Ρίμνικ, ενώ παράλληλα ίδρυσε σχολές  για  την  κατάρτιση  ιεροψαλτών.

Το έτος 1854, αφού η έδρα της επισκοπής μεταφέρθηκε στο Ρίμνικ,  ξεκίνησε την  ανοικοδόμηση  ενός  νέου  ναού.  Μεταξύ  των  ετών  1859 – 1864  έκτισε  με δικές  του  δαπάνες  ένα  νέο  ναό  στη  σκήτη  Φρασινέι,  όπου  εισήγαγε  τους κανόνες της  μοναχικής  πολιτείας  του  Αγίου  Όρους.

Φιλότεχνος και φιλομαθής ο Άγιος ίδρυσε, το 1860,  τυπογραφείο,  στο  οποίο εκδίδονταν εκκλησιαστικά και διδακτικά  βιβλία  και  το  οποίο  παρεχώρησε στην  πόλη  Ρίμνικ  με  τον  όρο  το  ήμισυ  των  εισοδημάτων  να  διατίθεται  για την  συντήρηση  των  σχολείων  και  των  φτωχών μαθητών  καθώς και της σκήτης  Φρασινέι.

Ο  Επίσκοπος  Καλλίνικος  υπήρξε  και  γνήσιος πατριώτης. Ως  Επίσκοπος έλαβε μέρος στις διεργασίες της Δημόσιας Συνελεύσεως της χώρας και διαδραμάτισε σημαντικό  ρόλο  στην  ένωση  της  Μολδαβίας  και  της  Τσόρα Ρομανεάσκα.  Την  άνοιξη  του  έτους  1857  απέστειλε  εγκύκλιο  προς  όλους τους  ηγουμένους και ιερείς, δια της οποίας ζητούσε  να  τελεσθούν  σε  όλους τους ναούς, Ακολουθίες και προσευχές για την ένωση του Ρουμανικού λαού.

Ο  Άγιος Θεός τον ευλόγησε και με το  χάρισμα  της  θαυματουργίας. Πολλοί ασθενείς,  που επικαλούνταν  τις  προσευχές  του  Αγίου,  θεραπεύονταν.

Σε  μεγάλη  ηλικία  και  ενώ  ήταν  ασθενής,  ο Όσιος αποσύρθηκε στη  μονή της Τσέρνικα, τον Μάιο του 1867, αναθέτοντας την προσωρινή  διοίκηση  της Επισκοπής  στον  αρχιμανδρίτη  Γρηγόριο.  Η  τότε  κυβέρνηση,  ως  έκφραση εκτιμήσεως και σεβασμού προς το πρόσωπο του Αγίου, αρνήθηκε  την αποχώρησή του  από  τον  επισκοπικό  θρόνο.  Έτσι  ο  Αγιος  παρέμεινε  μέχρι τέλους της  ζωής  του,  πατέρας  και  πνευματικος  οδηγός  του  ποιμνίου  του.           
Ο  Όσιος Καλλίνικος  κοιμήθηκε  με ειρήνη  το  έτος  1868  και  ενταφιάσθηκε στο ναό του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, τον οποίο ο ίδιος ο Όσιος είχε χτίσει.