Ο Άγιος Αντίπας Επίσκοπος Περγάμου

Ο  Άγιος Ιερομάρτυρας Αντίπας έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορος Διομιτιανού  (81 – 96 μ.Χ.). Ήταν σύγχρονος των Αγίων Αποστόλων,  οι  οποίοι  και  τον  χειροτόνησαν Επίσκοπο  της  Εκκλησίας της  Περγάμου, όταν ο Θεολόγος και Ευαγγελιστής Ιωάννης ήταν εξόριστος  στην  Πάτμο.  Στην  Αποκάλυψη  ο  Άγιος  Αντίπας  αποκαλείται από  τον  Απόστολο  Ιωάννη  πιστός  ιερέας  και  μάρτυρας.

Ως  αρχιερέας  της Εκκλησίας της Περγάμου, ποίμανε το λογικό του ποίμνιο  με  κάθε  ευσέβεια  και  αρετή.  Όντας Επίσκοπος Περγάμου και ενώ  ήταν  πολύ γέρος, συνελήφθη από  τους ειδωλολάτρες, όταν οι δαίμονες  παρουσιάσθηκαν σε  αυτούς και  τους  είπαν  ότι  δεν  μπορούν να  κατοικούν  στον  τόπο  εκείνο  εξαιτίας  του  Αντίπα.  Γι’ αυτό  οδηγήθηκε στον ηγεμόνα και  εξαναγκάστηκε με  βία  να  αρνηθεί  τον  Χριστί  και  να θυσιάσει  στα  είδωλα.  Εκείνος  (ο  ηγεμόνας)  κατέβαλε  κάθε  προσπάθεια να  πείσει  τον  Άγιο  να αρνηθεί  τον Χριστό, λέγοντάς του ότι τα παλαιότερα  είναι  πολυτιμότερα,  ενώ   εκείνα που εμφανίζονται πρόσφατα  δεν έχουν καμία αξία. Του  είπε δηλαδή  ότι  η  θρησκεία  των εθνικών, ἡη  ειδωλολατρία,  είναι  παλαιά,  αυξήθηκε δια  μέσου των αιώνων  και  έχει πολλούς  οπαδούς,  γι’ αυτό  και  είναι  πολύ  σπουδαιότερη  από  την πίστη των Χριστιανών, που εμφανίσθηκε τελευταία  και έχει πολύ λίγους πιστούς. Στο επιχείρημα αυτό του ηγεμόνος  ο  Άγιος απάντησε με την ιστορία  του  Κάιν. Είπε  δηλαδή  σε αυτόν,  ότι  η  αδελφοκτονία  του  Κάιν, άν και  αυτός είναι πολύ αρχαιότερος,  προκάλεσε και προκαλεί  τον αποτροπιασμό  σε άπειρα πλήθη  ανθρώπων  και  ουδείς  ευσεβής  άνθρωπος  τη  ζηλεύει. Ο  ηγεμόνας  εξοργίσθηκε πάρα πολύ  από  την  απάντηση του  Αντίπα  και  τότε  έδωσε  εντολή  να  τον  ρίξουν σε  ένα  πυρωμένο  χάλκινο  ομοίωμα  βοδιού, όπου  τελειώθηκε ο  βίος  του,  το έτος  92  μ.Χ.

Το ιερό λείψανό του ενταφιάσθηκε στην Εκκλησία της Περγάμου και αναβλύζει αενάως μύρο και ιάσεις, η δε Σύναξή του ετελείτο  στο  πάνσεπτο Αποστολείο του Αγίου και πανευφήμου Αποστόλου Ιωάννου του Θεολόγου, κοντά στην Μεγάλη Εκκλησία.     
Ναός του Αγίου Αντίπα υπήρχε κατά τον 9^ο αιώνα μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη και έτερος, επίσης, κείμενος μεταξύ των  χωρίων  Αγίου Στεφάνου  και  Ρηγίου (Κιουτσούκ – Τσεκμετζέ).

Απολυτίκιον. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.          
Μυροβλήτην τον θείον και Μαρτύρων τον σύναθλον, τον πανευκλεή Ιεράρχην  και  Περγάμου  τον  πρόεδρον,  τιμήσωμεν  Αντίπαν  οι  πιστοί,  ως τάχιστον  και  μέγαν  ιατρόν,  της  δεινής  οδόντων  νόσου,  και  προς  αυτόν από ψυχής βοήσωμεν· δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω  σε  στεφανώσαντι, δόξα  τω  ενεργούντι  δια  σου,  πάσιν  ιάματα.

Κοντάκιον. Ήχος  πλ. δ’. Τη  υπερμάχω.

Τον  Ιεράρχην  και  κλεινόν  Μεγαλομάρτυρα,

Τον  πολιούχον  της  Περγάμου  τον  πανάριστον

Και  εχθρού  κοινού  αντίπαλον  τον  Αντίπαν

Κατά  χρέος  ευφημήσωμεν  εν  άσμασιν

Ως τους πάσχοντας οδόντας θεραπεύοντα·   
Πόθω  κράζοντες,  χαίροις,  Πάτερ  τρισόλβιε.

Μεγαλυνάριον.
Ο Περγάμου πρόεδρος και φρουρός, και της ευσεβείας, θεορρήμων υφηγητής, ο των Αποστόλων, ομόχρονος και σύμπνους, τιμάσθω μοι Αντίπας, ο ιερόαθλος.