Ο Όσιος Τίτος ο Θαυματουργός

Ο Όσιος Τίτος ο Θαυματουργός είχε ένθεο ζήλο προς την μοναχική πολιτεία από νεαρή  ηλικία. Έτσι προσήλθε σε κοινόβιο και  επιδόθηκε  στην άσκηση, στην οποία διέπρεψε μεταξύ των συνασκητών του για την εγκράτεια, την καθαρότητα του βίου και τις αρετές  του,  που  τον  ανέδειξαν και  ηγούμενο  της  μονής.  Αξιώθηκε δε να λάβει από τον  Θεό  και  το  χάρισμα της θαυματουργίας.     
Έτσι αφού  έζησε ο Όσιος Τίτος και διέλαμψε στην ενάρετη πολιτεία, κοιμήθηκε  με  ειρήνη.

Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ. 
Ανατεθείς  από  παιδός  τω  Κυρίω,  αγγελικώς  επολιτεύσω εν κόσμω,  και  των θαυμάτων είληφας την χάριν εκ Θεού· όθεν εχρημάτισας, Μοναζόντων αλείπτης, Τίτε παμμακάριστε, και σοφός οικονόμος· αλλά μη  παύση  Πάτερ εκτενώς,  υπέρ  του  κόσμου,  Θεόν  ιλεούμενος.

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.    
Εγκρατείας άνθραξι, σαυτόν καθάρας, αρετών εξήστραψας, φωτοειδείς μαρμαρυγάς,  καταφαιδρύνων τους ψάλλοντας· χαίροις ω Τίτε, Πατέρων αγλάϊσμα.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις των  Πατέρων  υπογραμμός,  και  των Μοναζόντων, προμηθέστατος οδηγός· χαίροις ευσεβείας, εδραίωμα και στύλος, θαυματοφόρε Τίτε, Τριάδος  τέμενος.