Ακάθιστος Ύμνος – Β’ Στάσις

Ήκουσαν  oι  ποιμένες,
των  Αγγέλων  υμνούντων,
την  ένσαρκον  Χριστού  παρουσίαν·
και  δραμόντες  ως  προς  ποιμένα,
θεωρούσι  τούτον  ως  αμνόν  άμωμον,
εν  γαστρί  της  Μαρίας  βοσκηθέντα,
ήν  υμνούντες  είπον·
Χαίρε,  Αμνού  και  Ποιμένος  Μήτερ,
χαίρε,  αυλή  λογικών  προβάτων.
Χαίρε,  αοράτων  εχθρών  αμυντήριον,
χαίρε, Παραδείσου  θυρών  ανοικτήριον.
Χαίρε, ότι  τα  ουράνια  συναγάλλεται  τη  γη,
χαίρε,  ότι  τα  επίγεια  συγχορεύει  ουρανοίς.
Χαίρε,  των  Αποστόλων  το  ασίγητον  στόμα,
χαίρε,  των  Αθλοφόρων  το  ανίκητον  θάρσος.
Χαίρε,  στερρόν  της  πίστεως  έρεισμα,
χαίρε,  λαμπρόν  της  Χάριτος γνώρισμα.
Χαίρε,  δι'  ής  εγυμνώθη  ο  Άδης,
χαίρε,  δι'  ής  ενεδύθημεν  δόξαν.
Χαίρε,  Νύμφη  ανύμφευτε.

Θεοδρόμον  αστέρα,
θεωρήσαντες  Μάγοι,
τη  τούτου  ηκολούθησαν  αίγλη·
και  ως  λύχνον  κρατούντες  αυτόν,
δι'  αυτού  ηρεύνων  κραταιόν  Άνακτα,
και  φθάσαντες  τον  άφθαστον,

εχάρησαν  αυτώ  βοώντες·
Αλληλούια.

Ίδον  παίδες  Χαλδαίων,
εν  χερσί  της  Παρθένου,
τον  πλάσαντα  χειρί  τους  ανθρώπους·
και  Δεσπότην  νοούντες  αυτόν,
ει  και  δούλου  μορφήν  έλαβεν,
έσπευσαν  τοις  δώροις  θεραπεύσαι,
και  βοήσαι  τη  Ευλογημένῃ·
Χαίρε,  αστέρος  αδύτου  Μήτηρ,
χαίρε,  αυγή  μυστικής  ημέρας.
Χαίρε,  της  απάτης  την  κάμινον  σβέσασα,
χαίρε,  της  Τριάδος  τους  μύστας  φωτίζουσα.
Χαίρε, τύραννον  απάνθρωπον  εκβαλούσα  της  αρχής,
χαίρε,  Κύριον  φιλάνθρωπον  επιδείξασα  Χριστόν.
Χαίρε,  η  της  βαρβάρου  λυτρουμένη  θρησκείας,
χαίρε, η  του  βορβόρου  ρυομένη  των  έργων.
Χαίρε  πυρός  προσκύνησιν  παύσασα,
χαίρε,  φλογός  παθών  απαλλάττουσα.
Χαίρε,  πιστών  οδηγέ  σωφροσύνης,
χαίρε,  πασών  γενεών  ευφροσύνη.
Χαίρε, Νύμφη  ανύμφευτε.

Κήρυκες θεοφόροι,
γεγονότες  οι   Μάγοι,
υπέστρεψαν    εις  την  Βαβυλώνα,
εκτελέσαντές  σου  τον  χρησμόν,
και  κηρύξαντές  σε  τον  Χριστόν  άπασιν,
αφέντες  τον  Ηρώδην  ως  ληρώδη,
μη  ειδότα  ψάλλειν·
Αλληλούια.

Λάμψας  εν  τη  Αιγύπτω,
φωτισμόν  αληθείας  εδίωξας,
του  ψεύδους  το  σκότος·
τα  γαρ  είδωλα  ταύτης  Σωτήρ,
μη  ενέγκαντά  σου  την  ισχύν  πέπτωκεν,
οι  τούτων  δε  ρυσθέντες,
εβόων  προς  την  Θεοτόκον·
Χαίρε,  ανόρθωσις  των  ανθρώπων,
χαίρε,  κατάπτωσις  των  δαιμόνων.
Χαίρε,  την  απάτης  την  πλάνην  πατήσασα,
χαίρε,  των  ειδώλων  την  δόξαν  ελέγξασα.
Χαίρε,  θάλασσα  ποντίσασα  Φαραώ  τον  νοητόν,
χαίρε, πέτρα  η  ποτίσασα  τους  διψώντας  την  ζωήν.
Χαίρε, πύρινε  στύλε  οδηγών  τους  εν  σκότει,
χαίρε,  σκέπη  του  κόσμου  πλατυτέρα  νεφέλης.
Χαίρε,  τροφή  του  μάνα  διάδοχε,
χαίρε,  τρυφής  αγίας  διάκονε.
Χαίρε,  η  γη  της  επαγγελίας,
χαίρε, εξ  ής  ρέει  μέλι  και  γάλα.
Χαίρε, Νύμφη  ανύμφευτε.

Μέλλοντος  Συμεώνος,
του  παρόντος  αιώνος,
μεθίστασθαι  του  απατεώνος,
επεδόθης  ως  βρέφος  αυτώ,
αλλ'  εγνώσθης τούτω  και  Θεός  τέλειος·
διόπερ  εξεπλάγη  σου  την  άρρητον  σοφίαν,
κράζων·
Αλληλούια.