Οι Άγιοι Αλέξανδρος και Αντωνίνα οι Μάρτυρες

Οι Άγιοι Μάρτυρες Αλέξανδρος και Αντωνίνα κατάγονταν από την πόλη των Κοδράμων ή  Κροδάμων  ή  Καρδάμων  και  είναι  άγνωστο  πότε  άθλησαν.  Από  αυτούς  η Αντωνίνη, αφιερωθείσα στον Χριστό, διήγε βίο σώφρονα, λατρεύουσα τον  Θεό  και καταγινομένη σε αγαθοεργίες και ελεημοσύνες, ελκύοντας δια των έργων και των λόγων της ειδωλολάτριδες γυναίκες προς τον Χριστιανισμό. Για τη θεοφιλή  αυτή  δράση της καταγγέλθηκε στον ηγεμόνα Φήστο και εκλείσθηκε σε οίκο ανοχής  προς  διαφθορά, επειδή ομολόγησε το  Όνομα του Κυρίου. Εκεί  παρέμεινε  επί  τρεις  ημέρες  νηστική  και στη συνέχεια οδηγήθηκε εκ νέου ενώπιον του ηγεμόνος. Εμμένουσα όμως στην ομολογία της, αφού εμαστιγώθηκε σκληρά, εκλείσθηκε και πάλι στο διαφθορείο. Πληροφορηθείς το γεγονός αυτό ο νεαρός Χριστιανός Αλέξανδρος, ο οποίος έτρεφε μεγάλη εκτίμηση προς την Αντωνίνη για τον όσιο βίο και τα θεία χαρίσματά της, προσήλθε στο διαφθορείο και υπό το πρόσχημα ακολάστου  δήθεν πράξεως,  ευρήκε  την Αντωνίνη. Αμέσως την έντυσε με το χιτώνά του, εκάλυψε την κεφαλή της και την εφυγάδευσε. Μετά από λίγο όμως προσήλθαν μεθυσμένοι στρατιώτες, που  εστάλησαν από  τον  ηγεμόνα,  για  να  επιτύχουν  βίαια  την  ατίμωση  της  Αντωνίνης. Αντ’  αυτής  όμως ευρήκαν τον Αλέξανδρο. Εξοργισθέντες οι στρατιώτες, αφού εκακοποίησαν τον Αλέξανδρο, τον οδήγησαν δεμένο ενώπιον του Φήστου, προς τον οποίο ο Μάρτυς ομολόγησε τη φυγάδευση της Αντωνίνης από αυτόν και του εξήγησε τους λόγους οι οποίοι τον οδήγησαν στην πράξη του. Έξαλλος από θυμό ο ηγεμόνας διέταξε τη  σκληρή μαστίγωση του Αλεξάνδρου και την πάση θυσίᾳ ανεύρεση της Αντωνίνης, η οποία συνελήφθη και οδηγήθηκε ενώπιον του Φήστου. Ο  άρχοντας διέταξε και τους απέκοψαν τα άκρα των χειρών και των ποδών. Στην  συνέχεια  άλειψαν  τους  Μάρτυρες με πίσσα και έρριψαν αυτούς μέσα σε λάκκο με φωτιά, όπου και ευρήκαν μαρτυρικό θάνατο.      
Τα λείψανά τους μεταφέρθηκαν αργότερα στην Κωνσταντινούπολη και κατετέθησαν στη  μονή  Μαξιμίνου,  όπου  και  ετελείτο  η  Σύναξις  αυτών.

Απολυτίκιον. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.          
Ξυνωρίς η αγία  των  Μαρτύρων  υμνείσθω μοι,  συν  τω  ευκλεεί  Αλεξάνδρω,  Αντωνίνα  η πάνσεμνος· αγάπη γαρ και πίστει ευσεβεί, εκλάμψαντες εν άθλοις ιεροίς, ιαμάτων εφαπλούσι μαρμαρυγάς, τοις πόθω ανακράζουσι· δόξα τω  ενισχύσαντι  υμάς, δόξα  τω στεφανώσαντι, δόξα  τω  ενεργούντι  δι’  υμών,  πάσιν  ιάματα.

Κοντάκιον. Ήχος β’. Τους ασφαλείς.
Τους εν Χριστώ, πνευματικούς ομαίμονας, και εν οδοίς, της ευσεβείας σύμφρονας, τον θεόφρονα Αλέξανδρον, συν Αντωνίνη μακαρίσωμεν· τους  άθλους γαρ  εκείνων και τα στίγματα, ως μύρον ευωδίας προσεδέξατο, ο  τούτους δοξάσας  ως  ηυδόκησε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις ω Αλέξανδρε Αθλητά· χαίροις Αντωνίνα, νύμφη  άμωμε του  Χριστού· γνώμη γαρ τελεία,  εχθρού  τας  μεθοδείας,  αθλητική  δυνάμει,  κατηδαφίσατε.