Οι Άγιοι Κύρος και Ιωάννης οι Θαυματουργοί Ανάργυροι και οι συν αυτοίς Αθανασία, Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία οι Μάρτυρες

Οι Άγιοι Μάρτυρες Κύρος και Ιωάννης άθλησαν κατά την εποχή του αυτοκράτορα  Διοκλητιανού (284 – 305 μ.Χ.). Ο Άγιος  Κύρος  καταγόταν  από την  Αλεξάνδρεια,  ενώ  ο  Άγιος  Ιωάννης  καταγόταν  από την  Έδεσσα  της Μεσοποταμίας.

Όταν  ξέσπασε ο διωγμός του Διοκλητιανού, ο Άγιος Κύρος πήγε σε ένα παραθαλάσσιο τόπο της Αραβίας και, αφού περιεβλήθηκε το μοναχικό σχήμα,  κατοίκησε  στον  τόπο  αυτό.

Ο  Άγιος  Ιωάννης  πήγε  στα  Ιεροσόλυμα  και  εκεί  άκουσε  για τα  θαύματα που επιτελούσε ο  Άγιος  Κύρος.  Στην  συνέχεια  μετέβη  στην  Αλεξάνδρεια. Από  εκεί,  αφού  από   διάφορες  φήμες  έμαθε  που  διέμενε  ο  Άγιος  Κύρος, πήγε και τον βρήκε και έμεινε μαζί του. Τα θαύματα των Αγίων Αναργύρων συνέγραψε ο  Άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων  († 11 Μαρτίου),  διότι  οι  Άγιοι  θεράπευσαν  τα  μάτια  του.

Κατά την περίοδο του διωγμού συνελήφθη και η  Αγία  Αθανασία, που  ήταν χήρα,  καθώς  επίσης  και οι  τρεις  θυγατέρες της  Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία. Η  είδηση  τάραξε  τον  Κύρο  και  τον  Ιωάννη.  Έτσι  οι  Άγιοι,  επειδή φοβήθηκαν μήπως αυτές δειλιάσουν από την σκληρότητα των βασανιστηρίων, εξαιτίας της αδυναμίας της φύσεως της γυναίκας, έσπευσαν κοντά τους και έδιναν σε αυτές θάρρος, ενώ παράλληλα προετοιμάζονταν και οι ίδιοι για το μαρτύριο. Και πράγματι, συνελήφθησαν  και  αυτοί  και οδηγήθηκαν  στον  ηγεμόνα.

Εκεί διακήρυξαν με παρρησία και θάρρος την πίστη τους στον Θεό.  Μάταια ο  ηγεμόνας  ζητούσε  να κάμψει την ανδρεία της μητέρας, δείχνοντας σε αυτή τις θυγατέρες της και επιρρίπτοντάς της την ενοχή. Εκείνη, αφού στράφηκε προς τις θυγατέρες της, τις ενίσχυε λέγουσα ότι η σωματική ωραιότητα  είναι  πρόσκαιρη,  ενώ  στην  αιωνιότητα  διατηρείται  η  ομορφιά της  ψυχής  του  ανθρώπου  αθάνατη.  Αυτές  δε έλεγαν προς   την  μητέρα  τους ότι  αισθάνονταν μεγάλη χαρά,  επειδή  έμελλε  να  φύγουν  από  τον  μάταιο αυτό  κόσμο  μαζί  της  για  την  αγάπη  του  Χριστού  και  να  μην  χωρισθούν ποτέ  από   κοντά της. Ο ηγεμόνας εξαγριώθηκε και διέταξε να τους υποβάλουν σε πολλά και σκληρα βασανιστήρια. Μετά από τα βασανιστήρια αποκεφάλισαν δια ξίφους τον Άγιο Κύρο και τον Άγιο Ιωάννη,  το  έτος  292  μ.Χ..  Έτσι  μαρτύρησαν  και  η  Αγία  Αθανασία με τις τρεις θυγατέρες της. Τον  βίο  και  το  μαρτύριο  αυτών  έγραψε  ο  Σωφρόνιος  ο Σοφιστής.    
Η  Σύναξη  αυτών  ετελείτο  στο  Μαρτύριο  που  είχε  ανεγερθεί  προς  τιμήν τους  και  βρίσκεται  στην  περιοχή   Φωρακίου.

Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ. 

Ως Αθλοφόροι ευκλεείς του Σωτήρος, και ιατήρες των ψυχών και  σωμάτων, Ανάργυροι  εκλάμπετε  εν  πάση  τη γη, νόσων  μεν  ιώμενοι,  ανωδύνως  τα βάρη,  χάριν  δε  πορίζοντες,  τοις  βοώσιν  απαύστως·  χαίρετε  κρήναι  θείων δωρεών,  Κύρε  θεόφρον,  και  Ιωάννη  ένδοξε.

Κοντάκιον. Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον.

Εκ της θείας χάριτος, την δωρεάν των θαυμάτων, ειληφότες Άγιοι, θαυματουργείτε απαύστως, άπαντα, ημών τα πάθη, τη χειρουργία, τέμνοντες,  τη  αοράτω  Κύρε  θεόφρον,  συν  τω  θείω  Ιωάννῃ,  υμείς  γαρ  θείοι ιατροί  υπάρχετε.

Μεγαλυνάριον.

Χαίρετε πασχόντων θεραπευταί, Κύρε θεοφόρε, Ιωάννη τε θαυμαστέ· δωρεάν γαρ πάσι, παρέχοντες ιάσεις, ευεργετείτε πάντας, ως χριστομίμητοι.

Ο Όσιος Νικήτας εκ Κιέβου

Ο Όσιος Νικήτας καταγόταν από  την Ρωσία και  ήταν κατά  σάρκα αδελφός του  Οσίου Νίκωνος († 23 Μαρτίου), ηγουμένου της Λαύρας του Κιέβου. Μόνασε στη μονή των Σπηλαίων του Κιέβου, αλλά το ανυπάκουο του χαρακτήρα του τον οδήγησε στο να εγκαταλείψει την κοινοβιακή  ζωή και  τους  Πατέρες  και  να ζήσει, ως μοναχός, απομονωμένος σε ένα κελί που  έφτιαξε  για  τον εαυτό του. Ο  Όσιος Νίκων, που δεν έδωσε την ευλογία του για την απομάκρυνση του μοναχού  Νικήτα είδε με θλίψη την πράξη του και περίμενε με φόβο την τιμωρία της παρακοής του. Πράγματι, η δοκιμασία δεν άργησε να έλθει. Μια μέρα και  ενώ ο Όσιος Νικήτας προσευχόταν, ο διάβολος μεταμορφωμένος σε Άγγελο Κυρίου, παρουσιάσθηκε μπροστά του και του  είπε να μην προσεύχεται πλέον, αλλά  να μελετά τις Αγίες Γραφές. Το  έργο της προσευχής θα αναλάμβανε αντί του Οσίου ο ψευτοάγγελος. Ο Όσιος υπέκυψε στον πειρασμό. Νόμισε ότι κατά θεία παραχώρηση και λόγω των ασκητικών του αγώνων ο Θεός του χάρισε αυτή τη μεγάλη δωρεά. Έτσι σταμάτησε την προσευχή και άρχισε τη μελέτη. Μελέτη όμως του λόγου του Θεού χωρίς προσευχή δεν γίνεται. Έτσι η καρδιά του περιέπεσε σε ακηδία και  πνευματικό  λήθαργο, γι’ αυτό δεν  κατάφερε να τελειώσει ούτε την μελέτη της Αγίας Γραφής.

Ο Όσιος άρχισε ξαφνικά να προφητεύει μόνο τα μέλλοντα κακά: κλοπές, εγκλήματα, κακές ενέργειες και πράξεις, όλα δηλαδή  εκείνα που  κατεργάζεται ο διάβολος, ο  πατέρας του  ψεύδους και   της κακίας. Η φήμη  του  απλώθηκε  παντού  και  όλοι τον θαύμαζαν για την  ακριβή  εκπλήρωση  των προφητικών του λόγων. Οι  Πατέρες της μονής άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι ο  Όσιος Νικήτας είχε πέσει σε πλάνη και είχε οδηγηθεί από τον σατανά σε οδό απωλείας. Έτσι ξεκίνησαν θερμή προσευχή για να φωτισθεί  ο  νους του  Οσίου και  να  σωθεί. Χάρη  στην προσευχή  των συνασκητών του, των Αγίων εκείνων Πατέρων, που από αγάπη για τον άνθρωπο προσεύχονταν και για τον αδελφό τους, ο νους του Οσίου φωτίσθηκε και  άρχισε πάλι να προσεύχεται και να βιώνει τους αληθινούς καρπούς της μοναχικής πολιτείας, της αρετής και της ασκήσεως. Ο  Θεός  όχι μόνο  έκανε  δεκτή  τη μετάνοιά του, αλλά  και  τον αξίωσε του χαρίσματος της θαυματουργίας.         
Λόγω  της  οσιακής  ζωής  του  ο  Άγιος  Νικήτας,  το  έτος 1096,  εξελέγη Επίσκοπος Νόβγκοροντ. Αφού  ποίμανε αξίως  και θεοφιλώς το  ποίμνιό του, κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1109 και  το  ιερό λείψανό του ενταφιάσθηκε στον ιερό ναό των Αγίων και  Δικαίων Θεοπατόρων  Ιωακείμ  και  Άννης  του  Νόβγκοροντ.

Σύναξις Υπεραγίας Θεοτόκου της Κορωνιωτίσσης ή Δακρυρροούσης

Η  εικόνα  της  Παναγίας  της  Κορωνιώτισσας  ή  Δακρυροούσας  φυλάσσεται στην  ομώνυμη  μονή  του  Ληξουρίου  της  νήσου  Κεφαλληνίας.  Η  Παναγία κατά  την  ημέρα  αυτή  διέσωσε  τη  μονή  από  τον  ισχυρό  σεισμό  του  έτους 1867.

Ο Όσιος Αρσένιος ο εν Πάρω

Ο  Όσιος  Αρσένιος  γεννήθηκε  στα  Ιωάννινα  το  έτος  1800  και ονομαζόταν Αθανάσιος. Από  μικρή  ηλικία  έμεινε  ορφανός  και  σε  ηλικία εννέα  ετών  μετέβη  στις  Κυδωνίες  της  Μικράς  Ασίας,  όπου  σπούδασε στην  ονομαστική  σχολή  της  πόλεως  έχοντας  ως  σχολάρχη  τον περίφημο  διδάσκαλο ιερομόναχο Γρηγόριο Σαράφη. Κατά τα τελευταία έτη  της  φοιτήσεώς  του  συνδέθηκε με τον πνευματικό  Γέροντα Δανιήλ από  τη  Ζαγορά  του  Πηλίου,  έναν από  τους  ονομαστούς  πνευματικούς της  εποχής  εκείνης  και  έγινε  υποτακτικός  του.

Το  έτος  1815  ο  Άγιος αναχώρησε για το Άγιον Όρος με τον Γέροντα Δανιήλ και  εκεί  εκάρη  μοναχός.   Αργότερα  χειροτονήθηκε Διάκονος παρά  τις  αντιδράσεις  του, καθώς  δεν  θεωρούσε  τον εαυτό  του  άξιο  και μετά  από  εξαετή  παραμονή  στο  Άγιον Όρος ήλθε και  πάλι με τον Γέροντά του, στη μονή  Πεντέλης στην Αθήνα. Όμως και από εδώ αναγκάστηκαν  να  φύγουν, γιατί άρχισε η επανάσταση κατά  των Τούρκων. Στη  συνέχεια μετέβησαν στις Κυκλάδες, όπου ο Όσιος χειροτονήθηκε  το  1817  Πρεσβύτερος.

Ο  Όσιος  Αρσένιος έδρασε κυρίως στην Πάρο  και  τη  Φολέγανδρο,  όπου δίδαξε  από  το  1829  μέχρι  το  1840.

Μετά  την κοίμηση του  Γέροντά του Δανιήλ,  ο  Όσιος  ασκήτεψε  στη  μονή Λογγοβάρδας της Πάρου. Κοιμόταν και  έτρωγε ελάχιστα και συνεχώς αγρυπνούσε,  προσευχόμενος  για  τα  πνευματικά του τέκνα και  τη σωτηρία του κόσμου. Βασική του τροφή ήταν η  ανάγνωση των θείων Γραφών  και  των  συγγραμμάτων  των Αγίων Πατέρων. Γι’ αυτό  και  ο Όσιος θεωρούσε τη  μικρή του βιβλιοθήκη ως κήπο τερπνότατο και ωραιότατο  με  αγλαόκαρπα  δένδρα,  πλήρη  από εύχυμους  καρπούς.

Ο Όσιος αγαπούσε τους πάντες χωρίς διακρίσεις. Περισσότερο όμως αγαπούσε  τους  ασθενείς,  τους  οποίους  διακονούσε  με  μεγάλη προθυμία.

Όταν το 1861, κοιμήθηκε ο ηγούμενος της μονής, ευσεβής ιερομόναχος Ηλίας, οι πατέρες εξέλεξαν ηγούμενο και προϊστάμενό τους τον Όσιο Αρσένιο, ο οποίος τους ποίμανε με θεοφιλή και  θεάρεστο τρόπο. Λίγα χρόνια  αργότερα  παραιτήθηκε,  για να ασχοληθεί απερίσπαστα με το έργο της ιεράς εξομολογήσεως.      
Ο  Όσιος  κοιμήθηκε με ειρήνη το  έτος 1877. Η  ανακομιδή  των  λειψάνων του  έγινε  το  έτος  1938  και  εορτάζεται  στις 10 Αυγούστου. Τα ιερά λείψανά  του φυλάσσονται με ευλάβεια στη Μονή  Μεταμορφώσεως του Σωτήρος  Πάρου.

ομιλία στην εορτή των Τριών Ιεραρχών

Οι Άγιοι Τρεις Ιεράρχες

Η  αιτία   για  την  εισαγωγή  της εορτής των Τριών  Ιεραρχών στην Εκκλησία  είναι  το  εξής  γεγονός:

Κατά  τους  χρόνους  της  βασιλείας  του  Αλεξίου  του  Κομνηνού  (1081 – 1118), ο  οποίος διαδέχθηκε στη  βασιλική  εξουσία τον  Νικηφόρο Γ’ τον Βοτενειάτη (1078 – 1081), έγινε στην Κωνσταντινούπολη φιλονικία ανάμεσα  σε  λόγιους  και  ενάρετους  άνδρες.  Άλλοι  θεωρούσαν  ανώτερο τον Μέγα Βασίλειο, χαρακτηρίζοντάς τον μεγαλοφυΐα και υπέροχη φυσιογνωμία. Άλλοι τοποθετούσαν ψηλά  τον ιερό  Χρυσόστομο και  τον θεωρούσαν  ανώτερο  από  τον  Μέγα  Βασίλειο  και  τον Γρηγόριο  και, τέλος,  άλλοι,  προσκείμενοι  στον  Γρηγόριο τον  Θεολόγο, θεωρούσαν αυτόν  ανώτερο από  τους δύο άλλους, δηλαδή  από  τον  Βασίλειο  και  τον Χρυσόστομο. Η  φιλονικία αυτή  είχε σαν αποτέλεσμα  να  διαιρεθούν  τα πλήθη των Χριστιανών και  άλλοι ονομάζονταν «Ιωαννίτες», άλλοι «Βασιλείτες»  και  άλλοι  «Γρηγορίτες».

Στην έριδα αυτή  έθεσε τέλος ο Μητροπολίτης Ευχαΐτων, Ιωάννης ο Μαυρόπους.  Αυτός,  κατά  την  διήγηση  του  Συναξαριστού, είδε σε οπτασία  τους  μέγιστους  αυτούς  τους Ιεράρχες, πρώτα  καθένα  χωριστά και στη συνέχεια και  τους τρεις μαζί. Αυτοί του είπαν: «Εμείς, όπως βλέπεις,  είμαστε  ένα  κοντά  στον  Θεό  και  τίποτε  δεν  υπάρχει  που  να μας  χωρίζει  ή  να  μας  κάνει να αντιδικούμε. Όμως, κάτω από τις ιδιαίτερες  χρονικές  συγκυρίες  και  περιστάσεις  που  βρέθηκε  ο  καθένας μας, κινούμενοι και  καθοδηγούμενοι από  το  Άγιο Πνεύμα, γράψαμε σε συγγράμματα  και  με τον  τρόπο  του  ο  καθένας,  διδασκαλίες που βοηθούν τους  ανθρώπους  να  βρουν  τον  δρόμο  της  σωτηρίας. Επίσης,  τις  βαθύτερες  θείες  αλήθειες,  στις  οποίες μπορέσαμε να διεισδύσουμε με  το  φωτισμό  του  Αγίου Πνεύματος, τις συμπεριλάβαμε σε συγγράμματα  που  εκδώσαμε.  Και  ανάμεσά  μας δεν υπάρχει ούτε πρώτος,  ούτε  δεύτερος, αλλά, άν πεις  τον  ένα,  συμπορεύονται  δίπλα  του και  οι  δυο  άλλοι.  Σήκω,  λοιπόν,  και δώσε  εντολή  στους  φιλονικούντες να  σταματήσουν τις  έριδες  και  να  πάψουν  να  χωρίζονται  για  εμάς. Γιατί  εμείς, και  στην επίγεια ζωή  που είμασταν και  στην ουράνια που μεταβήκαμε,  φροντίζαμε και φροντίζουμε να ειρηνεύουμε και να οδηγούμε  σε  ομόνοια  τον  κόσμο.  Και  όρισε  μία ημέρα να  εορτάζεται από  κοινού  η  μνήμη μας και  καθώς είναι χρέος σου, να  ενεργήσεις  να εισαχθεί  η  εορτή  στην Εκκλησία και  να συνταχθεί  η  ιερή  ακολουθία. Ακόμη  ένα χρέος σου, να  παραδόσεις  στις  μελλοντικές  γενιές  ότι  εμείς είμαστε ένα για τον Θεό. Βεβαίως και  εμείς θα συμπράξουμε για τη σωτηρία  εκείνων  που  θα  εορτάζουν  την μνήμη μας, γιατί έχουμε και εμείς  παρρησία  ενώπιον  του  Θεού».

Έτσι ο  Επίσκοπος Ευχαΐτων Ιωάννης ανέλαβε τη συμφιλίωση των διαμαχόμενων μερίδων, συνέστησε την εορτή της 30^ης Ιανουαρίου και συνέγραψε  και  κοινή  Ακολουθία,  αντάξια  των  τριών  Μεγάλων Πατέρων.

Η  εορτή  αυτής  της  Συνάξεως  του  Μεγάλου Βασιλείου, του  Γρηγορίου του  Θεολόγου και  του Ιωάννου του  Χρυσοστόμου, αποτελεί το ορατό σύμβολο της ισότητας και της ενότητας των Μεγάλων Διδασκάλων, οι οποίοι δίδαξαν με τον άγιο βίο τους το Ευαγγέλιο του Χριστού. Είναι εκείνοι,  οι  οποίοι  εξ’  αιτίας  της  ταπεινώσεώς τους μπροστά στην αλήθεια,  έχουν  λάβει  το  χάρισμα  να  εκφράζουν  την καθολική συνείδηση της Εκκλησίας και  ό,τι  διδάσκουν δεν  είναι απλώς  δική  τους σκέψη ή προσωπική τους πεποίθηση, αλλά είναι επιπλέον η ίδια η μαρτυρία της Εκκλησίας, γιατί μιλούν  από  το  βάθος  της  καθολικής  της πληρότητας.
Περί τις αρχές του 14^ου αιώνα μ.Χ. ανεγέρθη  ναός  των  Τριών  Ιεραρχών κοντά  στην  Αγία  Σοφία  Κωνσταντινουπόλεως, δίπλα  σχεδόν  στη  μονή της  Παναχράντου.

Απολυτίκιον. Ήχος α’.    
Τους τρεις μέγιστους φωστήρας της τρισηλίου Θεότητος, τους την οικουμένην ακτίσι, δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τους μελιρρύτους ποταμούς της σοφίας, τους την κτίσιν πάσαν, θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας,  Βασίλειον  τον  Μέγαν,  και  τον  Θεολόγον  Γρηγόριον, συν  τω κλεινώ  Ιωάννη, τω την γλώτταν  χρυσορρήμονι, πάντες  οι  των λόγων  αυτών ερασταί, συνελθόντες ύμνοις τιμήσωμεν· αυτοί γαρ τη Τριάδι,  υπέρ  ημών  αεί  πρεσβεύουσι.

Κοντάκιον. Ήχος β’. Τους ασφαλείς.
Τους  ιερούς, και  θεοφθόγγους  κήρυκας, την  κορυφήν, των  Διδασκάλων Κύριε, προσελάβου  εις  απόλαυσιν, των  αγαθών  σου  και  ανάπαυσιν·  τους πόνους γαρ εκείνων και  τον κάματον, εδέξω υπέρ πάσαν ολοκάρπωσιν,  ο  μόνος  δοξάζων  τους  Αγίους  σου.

Μεγαλυνάριον.
Ρήτορες σοφίας θεοειδείς, στύλοι Εκκλησίας, ουρανίων μυσταγωγοί, Βασίλειε  Πάτερ,  Γρηγόριε  θεόφρον,  και  θείε  Ιωάννη,  κόσμω  εδείχθητε.

Ο Άγιος Ιππόλυτος ο Ιερομάρτυρας και οι συν αυτώ Μάρτυρες

Οι  Άγιοι  Μάρτυρες  άθλησαν  επί της  βασιλείας του Κλαυδίου Β’ (268 – 269 μ.Χ.) και  ηγεμονίας  Βικαρίου  του  Ουλπίου  Ρωμύλου.

Ο Άγιος Κενσουρίνος κατείχε το αξίωμα του  μαγίστρου  και  του  πρώτου της συγκλήτου. Μετά από διαβολές, συνελήφθη και κλείσθηκε στη φυλακή. Παρά τα βασανιστήρια εκείνος ομολογούσε με επιμονή την πίστη του στον Χριστό. Από τα θαύματα που επιτέλεσε ο Άγιος Κενσουρίνος στη  φυλακή, είκοσι  στρατιώτες  πίστεψαν  στον  Χριστό  και αποκεφαλίσθηκαν  μαζί  με  τον  Άγιο.

Η Αγία Χρυσή  υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια  και  στο  τέλος  την έριξαν στη  θάλασσα. Τον  υπηρέτη  της  Μάρτυρος Χρυσής, Άγιο Σαβαΐνο, τον  κτύπησαν  με βαριές  σφαίρες  στον  αυχένα, τον  κρέμασαν σε ξύλο  και  του  κατέκαψαν τα σπλάγχνα. Έτσι  παρέδωσε  την  αγία  του ψυχή στον Κύριο.       
Όταν άκουσε για τα γενόμενα ο Άγιος Ιππόλυτος, Επίσκοπος Ρώμης, παρουσιάσθηκε στον  ηγεμόνα  και  διαμαρτυρόμενος  τον έλεγξε. Εκείνος  αμέσως  έδωσε  εντολή  και  συνέλαβαν  τον  Άγιο  Ιππόλυτο  μαζί  με την ακολουθία του. Μετά  από  τα ραπίσματα  και  τις  κακώσεις, τους έδεσαν τα χέρια και τα πόδια και  τους  έριξαν στη  θάλασσα. Έτσι τελειώθησαν  οι  Άγιοι  και  έλαβαν το  στέφανο  του  μαρτυρίου  της δόξης  του  Θεού.

Απολυτίκιον. Ήχος  δ’.   
Ως των Αποστόλων ομότροποι, και της οικουμένης Διδάσκαλοι, τω Δεσπότη  των  όλων  πρεσβεύσατε, ειρήνην  τη  οικουμένη  δωρήσασθαι, και  ταις   ψυχαίς   ημών  το  μέγα  έλεος.

Ο Άγιος Θεόφιλος ο Νέος

Πολλά παραδείγματα αδελφικών σχέσεων, στενής συνεργασίας και υπέροχης  αυτοθυσίας  συναντάμε στην  ιστορία  και  ζωή διαφόρων λαών.

Αυτά  όμως που βρίσκουμε στην πορεία του λαού  της Ελλάδος  και  της Κύπρου  ξεπερνούν  κάθε  δυνατή  φαντασία  και  περιγραφή.

Από  τα πανάρχαια χρόνια  η  ομοφροσύνη  και αλληλεγγύη των κατοίκων των δυο αυτών τμημάτων του Ελληνισμού  υπήρξε  ενιαία  και ζηλευτή.

Κοινή παρουσιάζεται η τύχη τους. Κοινή και η ιστορία και ο πολιτισμός τους. Και  δικαιολογημένα.

Ο  ίδιος λαός  είναι  που κατοικεί και στα δύο αυτά μέρη. Αυτή την αλήθεια  μαρτυρεί  και  διακηρύττει τόσον η γλώσσα  και  Θρησκεία, και ζωή  των  κατοίκων τους, όσον  και  οι  περιπέτειές τους.

Ένα περιστατικό, εξαιρετικά  συγκινητικό  μεταξύ  τόσων  άλλων είναι και  τούτο, που συνέβη στα μεσοβυζαντινά χρόνια (642 – 1071 μ.Χ.) με ήρωα, μάρτυρα  και  ομολογητή  τον  Άγιο  Θεόφιλο  τον Νέο. Γι’ αυτόν και  οι  γραμμές  που  ακολουθούν.

Ο ομολογητής Θεόφιλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πάλαι ποτέ βασιλίδα των πόλεων και πρωτεύουσα της Βυζαντινής μας Αυτοκρατορίας, την  Κωνσταντινούπολη. Οι γονείς του πιστοί και ενάρετοι  χριστιανοί φρόντισαν να δώσουν στο παιδί τους από την βρεφική του ηλικία την ανάλογη χριστιανική μόρφωση και ανατροφή. Οδηγό τους και σε τούτο το σημείο έβαλαν οι πιστοί γονείς του θείου αποστόλου  τα  θεόπνευστα  λόγια. «Οι πατέρες εκτρέφετε τα τέκνα υμών, εν  παιδείᾳ  και  νουθεσία  Κυρίου’. (Εφεσ. στ’ 4).

Και το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους Θαυμαστό. Μεγαλωμένος ο Θεόφιλος με του Χριστού τα λόγια και με πρότυπο την όλη ζωή των γονιών του ξεχωρίζει από τους συνομήλικές του από τα παιδικά του χρόνια. Αυτό γίνεται συχνά. Το παράδειγμα των γονιών παίζει πάντα βασικό  ρόλο  στην  ανατροφή  των  παιδιών.

Τι ευλογία θα ήταν, άν την αλήθεια αυτή είχαν συνέχεια μπροστά στα μάτια τους οι γονείς. Ειδικά σήμερα που οι ποικίλοι πειρασμοί έχουν αυξηθεί υπερβολικά, η προσεκτική  ζωή  των  γονιών  πολλά  κακά  θα είχε  προλάβει.

Πολλοί  φυσικά  και τότε οι  πειρασμοί  και  του  πονηρού  οι  παγίδες. Με τα  όπλα  όμως  της προσοχής και προσευχής το παιδί μεγάλωνε ανάλογα, ώστε από πολύ νωρίς να αξιωθεί  να  ανέλθει  και  στο  αξίωμα του μέλους της συγκλήτου και  να είναι από όλους πρόσωπο σεβαστό. Αυτό  έγινε  την  εποχή  που  στον αυτοκρατορικό  θρόνο  της  βασιλίδος των πόλεων βρισκόντουσαν οι ορθόδοξοι βασιλείς Κωνσταντίνος και Ειρήνη, η δε Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν διηρημένη διοικητικά  σε επαρχίες που ονομαζόντουσαν Θέματα. Μια τέτοια Επαρχία – Θέμα, ήταν και η Επαρχία των Κιβυρραιωτών από την πόλη της Καρίας, τα Κίβυρρα. Οι κάτοικοι του θέματος αυτού ήταν περίφημοι ναυτικοί κάτω από τις διαταγές και την καθοδήγηση των βυζαντινών αυτοκρατόρων. Γι’ αυτό και  εις  τον  στόλο των  Κιθυρραιωτών είχε  ανατεθεί τότε η επιτήρηση και  φύλαξη των θαλασσών  της  Μεσογείου  και  ιδιαίτερα  της θαλάσσιας  οδού  που  διέρχεται  μεταξύ  Κιλικίας  και  Κύπρου. Οι Άραβες – Σαρακηνοί και το Ισλάμ  τούτο τον καιρό αλώνιζαν κυριολεκτικά  αυτά  τα μέρη. Ως στρατηγός των Κιβυρραιωτών είχε ορισθεί  την  εποχή αυτή ο Θεόφιλος που διακρινόταν για τον πατριωτισμό  και  την  γενναιότητά  του.

Το  έτος 800 μ.Χ. όπως  αναφέρει στη  χρονογραφία του ο Άγιος  Θεοφάνης που  ήταν  ηγούμενος  της  μονής  του Μεγάλου Αγρού – η μονή βρισκόταν στην περιοχή  Κωνσταντινουπόλεως – η αυτοκράτειρα  Ειρήνη στον Θεόφιλο είχε αναθέσει την ευθύνη να παρακολουθεί τον αραβικό στόλο που έγινε ο κακός δαίμων της Κύπρου. Ο Θεόφιλος είχε μαζί του ακόμη δύο στρατηγούς για να τον βοηθούν. Και  αυτοί είχαν δώσει τον λόγο τους, ότι ποτέ δεν θα εγκατέλειπαν τον αρχηγό, αλλά μαζί του θα  ήταν  έτοιμοι και να συναποθάνουν. Πόσο εύκολα μερικές φορές  οι   άνθρωποι  δίνουμε υποσχέσεις. Αλλα  και, πόσο  ευκολότερα  τις  ξεχνούμε.

Ένα πράγμα αξίζει εδώ πολύ να προσεχθεί. Η χειρονομία της Αυτοκράτειρας Ειρήνης. Σαν υπεύθυνη αρχόντισσα της μητέρας αυτοκρατορίας φροντίζει με κάθε τρόπο για  την  ασφάλεια  της  θυγατρός Κύπρου, ενός πολύτιμου τμήματος της Βυζαντινής μας αυτοκρατορίας που κινδύνευε κάθε στιγμή και  ώρα από τις επιδρομές των βαρβάρων Σαρακηνών.

Όταν το Βυζαντινό ναυτικό με αρχηγό τον Θεόφιλο έφθασε στα Μύρα  της Λυκίας, όλοι  οι στρατηγοί παρέκαμψαν το  ακρωτήριο  των  Χελιδονιών  και προχώρησαν να εισέλθουν  στον  κόλπο  της  Αττάλειας. Οι  Άραβες, αφού ξεκίνησαν από την Κύπρο, εκμεταλλευόμενοι τον καλό καιρό και την υπάρχουσα γαλήνη περιφέρονταν  ήσυχοι  στο  πέλαγος μεταξύ  Κύπρου και  Μ. Ασίας. Κάποια στιγμή που οι στρατηγοί των Βυζαντινών τους  είδαν να κινούνται  ήσυχοι  και  ανενόχλητοι  παρετάχθησαν  και  ετοιμάσθηκαν να τους αντιμετωπίσουν. Ο αρχηγός μάλιστα των Κιβυρραιωτών Θεόφιλος, άνδρας ρωμαλέος και πολύ ικανός, στο αντίκρισμα των Σαρακηνών, έλαβε το θάρρος και προχώρησε με το πλοίο του μπροστά από τον στόλο και με όλη τη δύναμη κτύπησε τον  εχθρό. Η  επίθεση  στην αρχή  είχε  μεγάλη  επιτυχία. Οι  εχθροί  κτυπημένοι από  όλες τις πλευρές  τα έχασαν και ετοιμάζονταν  να παραδοθούν. Όταν όμως οι  στρατηγοί  είδαν την ανδρεία του  Θεόφιλου  και  αντιλήφθησαν τις διαθέσεις των  Αράβων, ζήλευσαν τη δόξα του και αφού τον εγκατέλειψαν έφυγαν από τη ναυμαχία. Ο Θεόφιλος όμως αλύγιστος συνέχισε τον αγώνα για πολύ χρόνο και όταν ακόμη έμεινε μόνος με τους ναύτες που ήταν στον δρόμωνά του. Δυστυχώς επειδή τα πλοία των Σαρακηνών ήταν πολύ περισσότερα, περικυκλώθηκε από αυτά και στο τέλος συνελήφθηκε αιχμάλωτος.

Τι μεγάλο κακό αλήθεια η ζήλια! «Φθόνος ουκ είδε προτιμάν το συμφέρον» λέγει και  ο Μέγας  Βασίλειος. Ο γενναίος  Θεόφιλος  μετά  τη σύλληψή του με τα χέρια δεμένα  πισθάγκωνα  οδηγήθηκε  μπροστά  στον αρχηγό των Σαρακηνών, τον τρομερό Χαλίφη της Βαγδάτης Αρούν αλ Ρασίντ. Ο τρομερός χαλίφης στο αντίκρισμα του  παλικαριού  θαύμασε  τη λεβεντιά που έβλεπε στην προσωπικότητά του και αμέσως  σκέφθηκε πως, άν με τον τρόπο του κατόρθωνε να πείσει το παλικάρι να τον ακολουθήσει θα πετύχαινε την πιο  μεγάλη  νίκη. Με  προσποιητή   λοιπόν ευγένεια, όταν ο Θεόφιλος πλησίασε άρχισε να του κάνει διάφορες προτάσεις, με την υπόσχεση να του χαρίσει διάφορες δωρεές. Σ' όλες αυτές τις προτάσεις του Βάρβαρου χαλίφη ο πιστός και άκαμπτος χριστιανός  επέδειξε  όλο  το  μεγαλείο  του  χαρακτήρα  του.

Στην πρόταση  εξαναγκασμού να εγκαταλείψει τη θρησκεία του και να ασπασθεί τον μωαμεθανισμό ο πιστός Θεόφιλος όχι μόνο αρνήθηκε  αλλά και έφτυσε στο πρόσωπο των ανθρώπων του Ρασὶντ λέγοντας: «Η χριστιανική θρησκεία είναι η  αποκάλυψη  Αυτού  του  Θεού  που  έγινε  δια του  Ιησού Χριστού  και  με  την  οποία ο κάθε πιστός επιτυγχάνει  όχι μόνο την ευτυχία  αλλά και την αιώνια  σωτηρία του». Στην  επιμονή  του  Αρούν αλ Ρασίντ, ότι  ο μωαμεθανισμός είναι η θρησκεία που  απεκάλυψε  ο  Θεός στον άνθρωπο δια του προφήτου του Μωάμεθ, ο Θεόφιλος δεν δυσκολεύθηκε να χλευάσει την άθεη πίστη και να ειρωνευτεί τους κρατούντες  και  υβριστές του.

Την άρνησή του ο ομολογητής πλήρωσε με ένα σωρό ύβρεις και εξευτελισμούς και παραμονή  σε  σκοτεινή  και  πολύ  ανθυγιεινή  φυλακή επί  τετραετία  ολόκληρο. Κατά  το μακρύ αυτό διάστημα παρά τα συχνά και ανείπωτα βασανιστήρια των κρατούντων ο πιστός χριστιανός και αλύγιστος ομολογητής έμεινε σταθερός και άκαμπτος. Μπροστά στα μάτια του έχει πάντα τα λόγια Αυτού του  Κυρίου μας. «Μη  φοβηθείτε  από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχή μη δυναμένων αποκτείναι» (Ματθ. γ’ 28). Αλλά και τα άλλα του μεγάλου Αποστόλου. «Ουκ άξια τα παθήματα  του  νυν  καιρού  προς  την  μέλλουσαν δόξαν  αποκαλυφθήναι, εις  ημάς» (Ρωμ. η’ 18). Δηλαδή  μη  φοβηθείτε από εκείνους που θανατώνουν το σώμα, δεν έχουν όμως τη δύναμη να θανατώσουν την ψυχή. Αυτά που  υποφέρουμε σ’ αυτή  την  ζωή  δεν  είναι τίποτε  άν τα  συγκρίνουμε προς τη δόξα που  μέλλει  να μας  φανερωθεί  και να δοθεί  κάποια μέρα  σε  μας. Με οδηγό  τούτα  τα  λόγια  και  συντροφιά  την προσευχή  και  τη  βαθιά του  πίστη  περνάει  τις  ημέρες  και  τις  ώρες του  στη φυλακή με το μυαλό του δοσμένο στην άπειρη αγάπη του Σωτήρα Χριστού που υπόσχεται και λέγει: «Τέκνον ου μη σε άνω ου μη σε εγκαταλείπω». Παιδί μου, δεν θα σε αφήσω, ποτέ δεν  θα  σε εγκαταλείψω. Μείνε μόνο κοντά μου. Κοντά μου και «πιστός μέχρι θανάτου». Πιστός μέχρι θανάτου περνάει και ο Θεόφιλος τις ημέρες του στη βρώμικη φυλακή  του  βάρβαρου  Σαρακηνού.

Τέσσερα χρόνια μαρτυρικής ζωής πέρασε ο αλύγιστος χριστιανός αγωνιστής. Μια μέρα που οι βάρβαροι είχαν το μπαϊράμι τους έφεραν  στη γιορτή τους και τον πιστό Θεόφιλο κι άρχισαν ένας – ένας να τον προτρέπουν  να απαρνηθεί  την πίστη του, να  ασπασθεί τη  θρησκεία  τους και να γιορτάσει  μαζί τους. Ο Θεόφιλος σε όλες τις  προτάσεις  τους  αυτές έδινε μία  απάντηση.

- Γεννήθηκα  χριστιανός. Μεγάλωσα  χριστιανός. Θα  πεθάνω  χριστιανός.

Στην απάντησή του αυτή ύβρεις και κτυπήματα δεχόταν από των βαρβάρων τα πλήθη. Κάποια στιγμή που οι αρχηγοί των βαρβάρων άρχισαν να υβρίζουν και να βλασφημούν το άγιο όνομα του Λυτρωτή  μας, ο Θεόφιλος δεν  κρατήθηκε  αλλά  σνταπέδωσε  την  ύβρη για τη  θρησκεία τους και τα πιστεύω τους. Η  θαρραλέα του Θεόφιλου στάση και απάντηση είχε σαν αποτέλεσμα να οδηγηθεί αυτός στη μέση του διασκεδάζοντος πλήθους και να δεχθεί τον δια ξίφους θάνατο. Έτσι έκλεισε η ζωή του αδούλωτου χριστιανού. Τούτο σημειώνει ο Άγιος Θεοφάνης:  «Την δια ξίφους τιμωρίαν υπομείνας, μάρτυς άριστος ανεδείχθη».

Το λείψανο του γενναίου ομολογητού και νέου μάρτυρος Θεοφίλου οι κατοικούντες εκεί χριστιανοί το παρέλαβαν με βαθύ σεβασμό και το κήδεψαν με κάθε τιμή  και ευλάβεια. Η μνήμη του  ακλόνητου  χριστιανού τιμάται  από μεν  την  Ανατολική  Εκκλησία την 30^η Ιανουαρίου, από δε τη Δυτική  την  22^α  Ιουλίου.

Με μία  άρνηση της πίστης ο Θεόφιλος θα μπορούσε να  γλυτώσει  την ζωή του. Ο αλύγιστος  όμως αγωνιστής προτίμησε να εφαρμόσει του θείου Διδασκάλου τα λόγια που σημειώνει ο ιερός Ευαγγελιστής της Αποκαλύψεως. «Γίνου πιστός άχρι θανάτου και  δώσω σοι  τον στέφανον  της ζωής». (Αποκάλυψη β’ 10). Κι έμεινε πιστός μέχρι  θανάτου.

Τι ευλογία τα λόγια αυτά να γινόντουσαν και γιὰ  μας και τη  σημερινή νεολαία  σύνθημα  ζωής!

Άγιε Θεόφιλε, πρέσβευε  υπέρ  ημών.

Απολυτίκιον. Ήχος  γ’. Θείας  πίστεως.        
Την  φιλότητα  προς  τον  Δεσπότην, καθυπέγραψας, τω  αίματί σου, και  την πλάνην εναπέπνιξας,  άγιε , ημισελήνου  γενναίω  φρονήματι,  ανακηρύξας Χριστού την θεότητα· όθεν  είληφας, Θεόφιλε παμμακάριστε, το  στέφος  των μαρτύρων  εκ  Κυρίου  σου.

Κοντάκιον. Ήχος  α’. Τον  τάφον  σου  Σωτήρ.     
Θαλάσσης νοητής, διαπλεύσας το  κύτος,  λιμένα  ουρανού,  εις  κατάπαυσιν εύρες,  Θεόφιλε  ένδοξε,  ως  περ  ναύς  χριστοσφράγιστος,  πλάνην  Άγαρ  δε, εκμυκτηρίσας εμφρόνως, ωμολόγησας, την του Δεσπότου σου πίστιν, μαρτύρων  αγλάϊσμα.

Ο Άγιος Πέτρος Βασιλέας των Βουλγάρων

Ο  Άγιος  Πέτρος  ήταν  τσάρος  της  Βουλγαρίας  (927 – 967 μ.Χ.)  και  υιός  του βασιλέως  Συμεών. Είχε  νυμφευθεί  την  εγγονή  του  βασιλέως  Ρωμανού Λεκαπηνού  (920 – 944 μ.Χ.), Μαρία, η  οποία  μετονομάσθηκε  σε  Ειρήνη, λόγω της  ειρήνης  που  επικράτησε  μεταξύ  Βυζαντινών  και  Βουλγάρων.
Ο  Άγιος  αγωνίσθηκε  εναντίον  της  αιρέσεως  των  Βογομίλων  ακολουθώντας τη  διδασκαλία  του  Αγίου  Ιωάννου  της  Ρίλας. Μετά  από  έναν  ανεπιτυχή πόλεμο  με  την  Ουγγαρία  και  τη  Ρωσία, κοιμήθηκε  το  έτος  967 μ.Χ.

Ανακομιδή Τιμίων Λειψάνων Αγίου Ιερομάρτυρος Ιγνατίου του Θεοφόρου

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ιγνάτιος († 20 Δεκεμβρίου) ήταν διάδοχος των Αποστόλων  και  χρημάτισε δεύτερος Επίσκοπος Αντιοχείας. Υπήρξε, μαζί με τον Επίσκοπο της Εκκλησίας  της Σμύρνης Πολύκαρπο, μαθητής  του Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου. Μαρτύρησε επί αυτοκράτορος Τραϊανού (98 – 117 μ.Χ.) στη Ρώμη, κατασπαραχθεὶς από τα θηρία. 
Μετά  το  φρικτό  μαρτύριο του Αγίου, κάποιοι Χριστιανοί  μάζεψαν  από τον ιππόδρομο τα εναπομείναντα άγια λείψανά του και  τα μετέφεραν στην  Αντιόχεια. Η  Σύναξη  αυτού  ετελείτο  στην  Μεγάλη  Εκκλησία.

Απολυτίκιον. Ήχος  δ’.  Ο  υψωθείς  εν  τω  Σταυρώ.       
Ως θησαυρόν πλουτοποιών δωρημάτων, την των  λειψάνων  σου  μυρίπνοον θήκην, τη ποίμνη σου μετήγαγον εκ  Ρώμης  ευσεβώς·  ήσπερ  την  επάνοδον, εορτάζοντες πόθω, χάριν αρυόμεθα, πολλαπλών ιαμάτων, τους σους αγώνας  μέλποντες  αεί,  Ιερομάρτυς  Ιγνάτιε  ένδοξε.

Κοντάκιον.  Ήχος  δ’. Επεφάνης  σήμερον. 
Εξ  Εῴας  σήμερον  εξανατείλας,  και  την  κτίσιν  άπασαν,  καταλαμπρύνας διδαχαίς,  τω  μαρτυρίω  κεκόσμηται,  ο  θεοφόρος  και  θείος  Ιγνάτιος.

Μεγαλυνάριον.
Χάριν αναβλύζει οία πηγή, δωρεών αΰλων, η ση θήκη η ευαγής, και σωμάτων πάθη, και καρδιών τους σπίλους, αεί ανακαθαίρει, Πάτερ Ιγνάτιε.

Ο Όσιος Ακεψιμάς

O  Όμηρος  Ευστρατιάδης  φρονεί  ότι  πρόκειται  για  τον  Μάρτυρα  Ακεψιμά που  συνεορτάζει  μετά  των  Μαρτύρων  Ισιδώρου  και  Λέοντος  στις  7 Δεκεμβρίου.

Ο Άγιος Δημήτριος ο Νεομάρτυρας ο Χιοπολίτης

Ο  Άγιος  Νεομάρτυς  Δημήτριος  γεννήθηκε  το  έτος  1780  στο  Παλαιόκαστρο  της  Χίου  από  γονείς ευσεβείς,  τον  Απόστολο  και  την  Μαρουλού.  Σε  νεαρή  ηλικία  ήρθε  στην  Κωνσταντινούπολη  και εργαζόταν  πλησίον  του  αδελφού  του  Ζαννή,  που  ήταν  έμπορος. Μνηστευθείς  όμως με μία νέα,  χωρίς να  το  γνωρίζει  ο  αδελφός  του,  αποπέμφθηκε  από  την  εργασία  του.

Η  φτώχεια  τον  έκανε  να  θυμηθεί  ότι  ο  Τούρκος  Σειχ – ούλ –  ισλάμης  όφειλε  στον  αδελφό  του  δύο δηνάρια,  από  κάποια  αγορά  υφασμάτων  με  πίστωση,  πήγε  στην  οικία  του,  για  να  εισπράξει  το οφειλόμενο  χρέος και  να  το  χρησιμοποιήσει  για  τον  εαυτό  του.  Εκεί  βρήκε  μία  Μωαμεθανή  που  του εκδήλωσε  την  αγάπη  της  λέγοντάς  του  ότι,  ή  πρέπει  να  γίνει  Μωαμεθανός  για  να  τη  νυμφευθεί  ή πρέπει να πεθάνει. Ο  Δημήτριος αιφνιδιάστηκε. Δέχθηκε τις προτάσεις της  γυναίκας  και  παρέμεινε στην  οικία  της  ως  εξωμότης.  Ήλθε  όμως  στον  εαυτό  του  και  κατά  την  διάρκεια  του  ραμαζανίου δραπέτευσε και κρύφθηκε από Χριστιανική οικογένεια στη συνοικία του  Σταυροδρομίου.  Ο  αδελφός του  Ζαννής  έτρεξε  να  τον  συναντήσει.  Ο Δημήτριος  έγραψε  επιστολή  στον πατέρα του με τα συμβάντα  και  εξομολογήθηκε  στον  Πνευματικό  τι  είχε  πράξει.  Μέσα  στην  καρδιά  του  φούντωσε  ο πόθος του μαρτυρίου. Κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων και παρουσιάσθηκε στον Τούρκο διοικητή,  προς  τον  οποίο  ομολόγησε  την  πίστη  του  στον  Χριστό.  Οι  Χιώτες  που  διέμεναν  στην Κωνσταντινούπολη  μάζεψαν  χρήματα,  με  σκοπό  να  προσφέρουν  αυτά  στους  Τούρκους  για  να  τον ελευθερώσουν, φοβούμενοι μήπως ο Δημήτριος λυγίσει μπροστά στα βασανιστήρια. Όταν ο Δημήτριος πληροφορήθηκε την ενέργεια αυτή τους επετίμησε και τους παρακάλεσε να προσεύχονται, για να τελειώσει μαρτυρικά τη ζωή του. Έτσι  κι έγινε.  Μετά  τα  φρικτά  βασανιστήρια ο  Δημήτριος  παρέμεινε  ακλόνητος  για  την  αγάπη  του  Χριστού  και  αποκεφαλίσθηκε  το  έτος  1802.
Το  τίμιο  λείψανό  του  το  παρέλαβαν  οι  Χριστιανοί  και  ενταφίασαν  αυτό  σε κάποιο  μοναστήρι  στο  νησί  Πρώτη.

ομιλία στην Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου

ομιλία στην Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου

Ὁμιλία  στὴν Κυριακή ΙΣΤ΄ Λουκᾶ

(Τελώνου καὶ φαρισαίου)

«Καὶ  ὁ  τελὼς  μακρόθεν ἐστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ  τοὺς  ὀφθαλμοὺς  αὐτοὺς  ἐπᾶραι…» (Λουκ. 18,14)

            Ἡ  εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἡ ὁποία διαβάστηκε σὲ  ὅλες  τὶς  ὀρθόδοξες  ἐκκλησίες, ὄχι μόνο τῆς  Ἐλλάδας ἀλλὰ  καὶ  ὅλης  τῆς  Ὀρθόδοξης  Ἐκκλησίας μας, ὁμιλοῦν περὶ  τῆς  ἀληθινῆς  προσευχῆς.

            Ὁ Θεός, ἄλλωστε, ἔπλασε  τὸν  ἄνθρωπο γιὰ  νὰ  μοιάσει  μὲ  τὸν   ἀληθινὸ Θεό  μας.  Καὶ  ὁ ἄνθωπος  κατ’ ἐπέκτασιν   ὀφείλει  νὰ  συνομιλεῖ ἐνώπιος ἐνωπίῳ  με  τὸ  Θεὸ Πατέρα μας.  Δὲν προσεύχονται ὅμως ὅλοι  σωστὰ  πρὸς  τὸν  Κύριο. Ἡ  προσευχή, γιὰ  παράδειγμα, τῶν  συνηδειτῶν χριστιανῶν εἶναι πραγματικὴ προσευχή, ἐνῶ ἡ  λεγομένη προσευχὴ τῶν  γραμματέων καὶ φαρισαίων εἶναι  μόνο ἕνα  αὐτολιβάνισμα, καὶ τίποτε περισσότερο. Γιατὶ ἡ «προσευχὴ»  τῶν φαρισαίων εἶναι ὅπως  τοῦ φαρισαίου τῆς  παραβολῆς  τοῦ  Κυρίου, ὑπεροπτικὴ  καὶ  ἐγκωμιαστικὴ  τῶν   ὑποτιθέμενων ἀρετῶν  τους.

            Καὶ ὅπως  ὁ φαρισαῖος προσηύχετο «εἰς ἑαυτὸν», ὅπως  λέγει ὁ Κύριος, ἔτσι  καῖ  οἱ φαρισαῖοι τῆς  ἐποχῆς  τοῦ Κυρίου  καμάρωναν  ἐπειδὴ ἦταν νηστευτὲς  καὶ ἐλεήμονες ἄνθρωποι, ἀλλὰ  δὲν   προσπαθοῦσαν νὰ βγάλουν τὸ  κακό τους  πρόσωπο ποὺ κρυβόταν ἐντός  τους.

            Σήμερα,  ὅμως,  ποὺ   ζοῦμε  σὲ μιὰ  ἐκκοσμικευμένη ἐποχὴ, ἡ ὁποία  χαρακτηρίζεται  ἀπὸ μιὰ  μεγάλη  πνευματικὴ κρίση τῶν  ἡμερῶν   μας χρειαζώμαστε  ἀκόμα περισσότερο  τὸ   Θεό μας.  Γι’ αὐτὸ    ἔχουμε καὶ  τὴν ἀνάγκη τῆς  προσευχῆς προκειμένου νὰ  λανβάνουμε καὶ  δυνάμεις  πνευματικὲς  στὸν ἀγώνα  μας ἐναντίον  τοῦ  πονηροῦ.

            Καὶ σήμερα, ποὺ εἶναι καὶ ἠ ἡμέρα τῆς  εἰσόδου  μας ἀπὸ τὴν  ἁγία  μας Ἐκκλησία   στὸ  στάδιο τῶν  ἀρετῶν τοῦ Τριωδίου ἔχουμε περισσότερο  ἀνάγκης  τῆς   προσευχῆς. Χρειαζώμαστε  περισσότερο  ἄλλης ἐποχῆς  τῶν  Ἀκολουθιῶν  καὶ ὕμνων  τῆς  Ἐκκλησίας μας.  Ἀλλὰ  καὶ ἔχουμε καὶ  τὴν  ἀνάγκη  τῆς  ἀληθινῆς  προσευχῆς,  καὶ  ὄχι τῆς  ὑποκριτικῆς προσευχῆς ὡς  ὁ φαρισαῖος  τῆς  παραβολῆς  μας.

          Λέει τὸ   εὐαγγέλιο πὼς   ἀνέβηκαν  δύο  ἄνθρωποι γιὰ  νὰ  προσευχηθοῦν. Ὁ ἕνας  ἦταν  τελώνης καὶ ἁμαρτωλός. Ἐνῶ  ὁ ἄλλος  ἦταν φαρισαῖος  καὶ  καυχόταν  στὴ  λεγομένη προσευχή του γιὰ  τὶς  ἐλεημοσύνες  του  καὶ  τὴ   μεγάλη  του νηστεία. Κατέβη  ὅμως στὸν  οἷκο  του  ὄχι ὀ  φαρισαῖος,  ἀλλὰ ὁ τελώνης,  γιατὶ ἡ προσευχή του  ἦταν ταπεινή.

            Ἡ στάση τοῦ  τελώνη μέσα στὸ  ναὸ  εἶναι  ὄντως  διδακτικώτατη ἀπὸ   ὅλους  μας. Γιατὶ  πρέπει  νὰ  καταλάβουμε ὅτι  ὁ σκοπὸς  τῆς  προσευχῆς  μας ἔγκειται  στὴν ἕνωση ὅλου  τοῦ σώματός μας,  μὲ τὸ   Χριστό μας.  

            Ὁ  τελώνης  δὲν  προσευχόταν  μπροστὰ  σ’ὅλο  τὸ  κόσμο, ἀλλὰ  ἦταν  κεκρυμμένος  πίσω  ἀπὸ  μιὰ  κολώνα,   «μακρόθεν ἐστώς», ὅπως  λέει  ὁ  Χριστός,  ἔτυπτε  τὸ   στῆθος  του, -ἀπ’ὅπου βγαίνουν πονηροὶ λογισμοὶ  καὶ  γεννιοῦνται  οἱ ἁμαρτίες  μας- καὶ  δὲν ἔλεγε  πολλὰ  λόγια  ὡς  ὁ φαρισαῖος.  Λίγες  ἦταν οἱ φράσεις  τοῦ τελώνη∙ «ὁ  Θεός, ἱλάσθητί  μοι   τῷ  ἁμαρτωλῷ».  Μόνο δηλαδὴ τοῦ   τελώνη ἡ    προσευχὴ  εἰσασκούσθηκε ἀπὸ τὸ   Θεό, ἐνῶ  ἡ ἐγωϊστικὴ  προσευχὴ τοῦ φαρισαίου  δὲν  ἔγινε ἀποδεκτὴ  ἀπὸ  τὸ  Θεό μας.

            Ξέρει ὁ  Θεὸς τὶ θὰ  τοῦ ζητήσουμε στὶς  προσευχές  μας  πρὶν ἀκόμα  κάνουμε τὶς  δεήσεις  μας πρὸς  Αὐτόν.  Γι’ αὐτὸ  ἐκεῖνο  ποὺ  χρειάζεται  μόνο νὰ  ζητοῦμε στὶς  προσευχές μας  εἶναι τὸ   ἔλεος τοῦ Θεοῦ.  Λέει  ὁ  Δαβὶδ ὅτι  «τὸ   ἔλεος  σου, Κύριε, καταδιώξει  με πάσαις  ταῖς  ἡμέραις  τῆς ζωῆς  μου».  Κι ἐμεῖς, ἄς  παρακαλᾶμε πάντπτε τὸ   Θεὸ νὰ εἶναι μαζί μας καὶ  νὰ  μᾶς  ὁδηγεῖ στὸν ὀρθὸ δρόμο τῆς  ἐνάρετης  ζωῆς,  καὶ  ὄχι  νὰ βαδίζουμε τὴν  ἐφάμαρτη ζωή.  Διότι  δὲν  εἶναι πραγματικὴ  ζωὴ ἡ  ζωὴ  τῆς  ἁμαρτίας, ἀφοῦ ἡ ἁμαρτία  εἶναι  πνευματικὸς  θάνατος. Καὶ μέσω τοῦ  τελώνου  ὁ Χριστὸς  μᾶς  λέει ὅτι  ἡ σωτηρία  μας ἔρχεται  διὰ  μετανοίας μας.   

            Ἀπὸ  σήμερα ὅμως  καὶ  μέχρι  τὴν Ε΄ Κυριακὴ τῆς   Μ. Τεσσαρακοστῆς ἡ ἁγία  μας Ἐκκλησία μιλᾶ  γιὰ  μετάνοια. Μιλᾶ  γιὰ  συντριβὴ  τῆς  ψυχῆς  διὰ  τῆς  ταπεινοφροσύνης. Καὶ  ὅπως  σήμερα ἀναφέρεται  στὴ συντριβὴ τοῦ  τελώνου  τῆς  παραβολῆς, διὰ  τῆς  ὁποίας  συντριβῆς  καὶ  κατέκτησε  τὴ   σωτηρία  τῆς  ἁμαρτωλῆς  ψυχῆς  του∙   ὅπως  ἐπίσης  θὰ  δοῦμε τὴν   ἄλλη  Κυριακὴ καὶ τὴν  ἀλλαγὴ καὶ σωτηρία  τοῦ ἀσώτου  υἱοῦ, ἔτσι  θὰ  σώσει καὶ  κάθε  ἁμαρτωλὴ ψυχὴ τῆς  σήμερον διὰ μετανοίας.

            Χρειάζεται ὅμως  πολὺς  ἀγῶνας, ἀδελφοί μου,  γιὰ  νὰ  κάνουμε σωστὰ  προσευχή. Ἐπειδὴ ὁ διἀβολος  δὲν θέλει  νὰ   προσευχώμαστε  μᾶς  ἐμποδίζει  νὰ  τελοῦμε σωστᾶ  τὸ   ἔργο τῆς  προσευχῆς  πρὸς  τὸν  Κύριο. Ἔλεγε  κάποτε  ὁ ἀββᾶς  Ἀγάθων  πρὸς  τοὺς  ὑποτακτικούς   του ποὺ τὸν  ρωτοῦσαν   ποιὰ  ἄραγε, εἶναι  ἡ   δυσκολότερη ἀρετὴ  στὸ   χριστιανισμὸ    ὅτι  εἶναι τὸ   νὰ  προσεύχεται κανεὶς ὀρθὰ  πρὸς τὸ  Θεό.  Γιατὶ ὁ σωστὰ  προσευχόμενος  ἄνθρωπος  ἐμποδίζεται ἀπὸ  τὸν σατανᾶ.  Καὶ  δὲν  θέλει  ὁ δαίμων   τὴν  προσευχή,   διότι  ξέρει ὅτι  ἡ προσευχὴ  συνδέει  τὸν ἄνθρωπο  μὲ  τὸν  Ἀρχηγὸ  τῆς   ζωῆς   καὶ  σωτηρίας. Δὲν  θέλει  τὴ   προσευχή μας  ἐπειδὴ  ξέρει  ὅτι ἔτσι  συνδεόμαστε  μὲ  τὸ  Θεό μας.

            Αὐτὸ γίνεται ὅμως μόνο  ὅταν  ἡ προσευχή μας  εἶναι ταπεινή, ὡς  καὶ  τοῦ  τελώνου. Καὶ  τότε  ἔρχεται μαζί μας  ὁ  Χριστός ποὺ  μᾶς  εὐλογεῖ.  Καὶ  ὅταν  ἔχουμε τὸ   Χριστὸ  μαζί  μας  ἔχουμε   τὰ  πάντα  μαζί μας.  Ὅταν ὅμως χάσουμε τὴ  πίστη πρὸς  τὸ  Χριστὸ  δὲν  ἔχουμε  οὔτε  τὴν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, οὔτε  καὶ   τὸ   πνευματικό του  πλοῦτο  τῶν  ἀρετῶν. Ἄν  χάσουμε τὸ   Χριστὸ χάνουμε καὶ  τὴν  ἀληθινὴ  εὐτυχία. Καυχόμαστε  βέβαια  γιὰ  τὴ  σωματική μας ὀμορφιά, ἀλλὰ  ξεχάσαμε  ὅτι  ἡ  ἀληθινὴ ὀμορφιὰ  βρίσκεται μέσα  μας, ὅταν   εἴμαστε  στολισμένοι ψυχικὰ μὲ  ἀρετές.

            Ὁ τελώνης, κάνοντας αύτοκριτική, θεωροῦσε  τὸν ἑαυτό  του τρισαμαρτωλό, καὶ ἔτυπτε  τὸ  στῆθος του. Διότι ἀπὸ  τὸ   στῆθος  καὶ  τὴ  ψυχὴ τοῦ  ἀνθρώπου ποὺ δὲν ἀγαπᾶ  τὸ   Χριστὸ   ἐξέρχονται  ἀτιμίες  καὶ  πάθη.   Καὶ ὁ τελώνης γνώριζε πὼς  ἡ ἐργασία  τοῦ τελώνη τὴν ὁποία  καὶ  ἐπιτελοῦσε  μέχρι πρότινος  θὰ  τὸν  ὁδήγησαν καὶ σὲ  κλοπὲς  ἤ ἄλλες  ἁμαρτίες. Καὶ  δὲν  ἤθελε  νὰ  σηκώσει  τὰ  μάτια  του πρὸς  τὸν  οὐρανό, γιατὶ ἤξερε  ὅτι  στὸν οὐρανὸ βρισκόταν  ὁ Θρόνος  τοῦ  Θεοῦ  μας.  Βρίσκεται δηλαδὴ στὸν  οὐρανὸ ἡ Χάρις  καὶ  ἡ Ἁγιότης  ὅλων μας. Γι’ αὐτὸ καὶ ἦταν πάντοτε  ὁ  τελώνης  ταπεινόφρων.

            Ἔτσι  καὶ  μεῖς,   ἄς  λέμε  μαζί του «ἐν  τῷ  Ναῷ ἐστῶτες  τῆς  δόξης  Σου,  ἐν  οὐρανῷ ἐστάναι νομίζομεν», ὅπως  λέμε  οἱ ἱερεὶς λίγο  πρὶν  ἀρχίσουμε τὴ  Θεία  Λειτουργία. Λέμε δηλαδὴ  στὸ  Θεὸ ὅτι  ὁ  χῶρος  τῆς  Ἁγίας  Τραπέζης  εἶναι, κατὰ  κάποιο  τρόπο, αὐτὸς  ὁ   Οὐρανός, ὅπου λειτουργοῦν οἱ  ἅγιοι  ἄγγελοι  τοῦ  Θεοῦ  μας.

          Γι’ αὐτό, ἀδελφοί  μου!  Αὐτὸ  ποὺ εἶπε καὶ  ὁ ἀββᾶς   Ἀγάθων  πρὸς  τὰ   πνευματικά   του  παιδιά, λέγοντας  ὅτι  ἡ προσευχὴ χρειάζεται  νὰ  γίνεται ὅπως  θέλει  ὁ Κύριός   μας, ἄς  παλεύουμε  νὰ κλείνουμε τὰ   πνευματικά  μας μάτια  στὶς  μεθοδεῖες  καὶ  τὰ    τεχνάσματα τοῦ  διαβόλου. Γιὰ  νὰ  ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν  ἀκηδία  καὶ τεμπελιὰ ποὺ μᾶς  κάνει  ἀμελεῖς  στὴ  προσευχή.  Γιατὶ ἡ  προσευχὴ  εἶναι  ἔργο  θεάρεστο. Γι’ αὐτὸ  δὲν  πρέπει  ποτὲ  νὰ  ντρεπώμαστε  τὸ   ἔργο αὐτὸ τῆς  προσευχῆς. Καὶ  ὅταν περνᾶμε ἔξω  ἀπὸ  μιὰ  ἐκκλησία  νὰ  κάνουμε τὸ  σταυρό  μας εὐλαβικά, κάνοντας  ἔτσι  ὁμολογία  πίστεως   πρὸς  τὸ  Χριστό. Νὰ  μὴ  ντρεπώμαστε  νὰ  κάνουμε  προσευχὴ στὸ  σπίτι μας  ἤ στὸ  τραπέζι  ποὺ  τρῶμε. Κι ἄν  ὁ  Χριστὸς  δὲν ντράπηκε  νὰ  πεθάνει  ἐπὶ τοῦ σταυροῦ  χάριν  ἡμῶν, γιατὶ ἐμεῖς  νὰ  ντρεπώμαστε  νὰ  κάνουμε τὸ   σταυρό μας;  Εὔχομε, ἀδελφοί μου, ὁ Κύριός  μας Ἰησοῦς  Χριστός, διὰ  πρεσβειῶν  ὅλων  τῶν  ἁγίων  μαρτύρων νὰ κερδίσουμε ὅλοι  τὴ   βασιλεία  τῶν  οὐρανῶν. Ἀμήν!    

Ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος

Ο Όσιος Εφραίμ  καταγόταν από  την  Ανατολή  και  γεννήθηκε στην πόλη Νίσιβη της Μεσοποταμίας πιθανώς το 308 μ.Χ. ή και ενωρίτερα. Ήκμασε επί Μεγάλου Κωνσταντίνου (324 – 337 μ.Χ.), Ιουλιανού του Παραβάτου (361 – 363 μ.Χ.) και των διαδόχων αυτού. Από την μικρή του ηλικία διδάχθηκε την πίστη και την αρετή από τον Επίσκοπο της γενέτειράς του Ιάκωβο (309 – 364 μ.Χ.), ο οποίος και τον χειροτόνησε διάκονο, αλλά ο Όσιος αρνήθηκε να λάβει μεγαλύτερο αξίωμα. Ακολούθησε πολύ νωρίς τον μοναχικό βίο και με το φωτισμό του Παρακλήτου  έγραψε πάρα πολλά συγγράμματα πνευματικής  και  ηθικής οικοδομής. Γι’ αυτό και θαυμάζεται για το πλήθος και το  κάλλος των έργων του. Γνώστης ακριβής όλων των δογματικών θεμάτων, ήξερε να  καταπολεμά  τις  αιρέσεις  και  να  υπερασπίζει με θαυμάσια σαφήνεια την Ορθοδοξία. Ήταν  εκείνος που κατατρόπωσε  σε διάλογο τον αιρετικό  Απολλινάριο και οδήγησε πολλούς αιρετικούς να επιστρέψουν  στην  πατρώα  ευσέβεια.

Όταν, δια  της  συνθήκης  του  έτους 363 μ.Χ., που  υπέγραψε  ο  διάδοχος του  Ιουλιανού  του Παραβάτου, Ιοβιανός (363 – 364 μ.Χ.), η Νίσιβης παραδόθηκε  στους  Πέρσες, ο Όσιος Εφραίμ  εγκατέλειψε  την  πατρίδα του  και  ήλθε  στην  Έδεσσα, όπου  ασκήτεψε  σε παρακείμενο όρος. Το έτος 370 μ.Χ. επισκέφθηκε τον Μέγα Βασίλειο στην Καισάρεια της Καππαδοκίας  και λίγο αργότερα τους Πατέρες και Ασκητές της Αιγύπτου.
Ο Όσιος Εφραίμ  κοιμήθηκε με ειρήνη  το  έτος 373 μ.Χ. και  η  Σύναξή  του ετελείτο  στο  Μαρτύριο της  Αγίας  Ακυλίνας, στην  περιοχή  Φιλοξένου, κοντά  στην  αγορά.

Απολυτίκιον. Ήχος  γ’. Θείας πίστεως.         
Ρείθρον άϋλον, εν τη ψυχή σου, τον ζωήρρυτον, πλουτήσας φόβον, κατανύξεως  κρατήρ  αναδέδειξαι· όθεν ημάς προς ηθών τελειότητα, τοις ιεροίς  σου  ρυθμίζεις  διδάγμασιν.  Εφραίμ  Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι  ημίν  το  μέγα  έλεος.

Κοντάκιον. Ήχος  β’. Τα  άνω  ζητών.

Την ώραν αεί, προβλέπων της ετάσεως, εθρήνεις Εφραίμ, δάκρυα κατανύξεως· πρακτικός δε  γέγονας,  εν  τοις  έργοις  διδάσκαλος Όσιε. Όθεν Πάτερ  παγκόσμιε,  ραθύμους  εγείρεις  προς  μετάνοιαν.

Έτερον  Κοντάκιον. Ήχος  πλ. δ’. Τη  υπερμάχω.

Ως  της  σοφίας  υποφήτην  θεορρήμονα

Και  μετανοίας  αληθώς  σάλπιγγα  ένθεον

Ευφημούμέν  σε  οι  δούλοί  σου  θεοφόρε.

Αλλ’  ως  θείος  θεωρός  Χριστού  του  βήματος

Εν  τη  κρίσει  ακατάκριτόν  μεφύλαξον,        
Ίνα  κράζω  σοι,  χαίροις  Πάτερ  Εφραίμ  σοφέ.

Μεγαλυνάριον.
Σάλπιγγι  των  λόγων  σου  των  σοφών,  προς  ένθεον  φόβον,  διεγείρεις  πάσαν ψυχήν· συ γαρ της δευτέρας, του Λόγου εμφανείας, τον τρόπον προσημαίνεις,  Εφραίμ  Πατήρ  ημών.