Ο Άγιος Νέστωρ ο Μάρτυρας

Ο  Νέστορας  ήταν  πολύ  νέος  στην  ηλικία,  ωραίος   στην  όψη  και  γνώριμος  του Αγίου  και  ενδόξου  Δημητρίου.

Ο  Νέστορας,  λοιπόν,  βλέποντας  ότι  ο  αυτοκράτωρ  Διοκλητιανός  χαιρόταν  για  τις νίκες  κάποιου  σωματώδους  βαρβάρου, ονομαζόμενου Λυαίου, μίσησε την υπερηφάνειά  του.  Βλέποντας όμως και  τσ θαύματα του Αγίου Δημητρίου, πήρε θάρρος. Πήγε λοιπόν στην φυλακή, όπου ήταν κλεισμένος ο  Μεγαλομάρτυρας,  και έπεσε στα πόδια του. «Δούλε του Θεού Δημήτριε», είπε, «εγώ είμαι πρόθυμος να μονομαχήσω  με  το  Λυαίο,  γι’ αυτό  προσευχήσου  για  μένα  στο  όνομα  του  Χριστού».

Ο  Άγιος, αφού  τον σφράγισε  με το  σημείο  του  τιμίου  Σταυρού,  του  είπε  ότι  και  τον Λυαίο  θα  νικήσει  και  για  τον  Χριστό  θα μαρτυρήσει. Τότε, λοιπόν, ο  Νέστορας μπήκε  στο  στάδιο  χωρίς  φόβο  και  ανεφώνησε:  «Θεέ  του  Δημητρίου,  βοήθει  μοι».

Και  αφού  πολέμησε με τον Λυαίο, του  κατάφερε  δυνατό  χτύπημα  με  το  μαχαίρι  του στην  καρδιά  και  τον θανάτωσε. Εξοργισμένος τότε ο Διοκλητιανός, διέταξε και σκότωσαν με λόγχη το Νέστορα, αλλά και τον Δημήτριο.        
Έτσι,  μ’ αυτή  του  την  ενέργεια  ο   Νέστορας  δίδαξε  ότι σε κάθε ανθρώπινη πρόκληση  πρέπει  να  αναφωνούμε:  «Κύριος  εμοί βοηθός, και ου φοβηθήσομαι· τι ποιήσει μοι άνθρωπος;». Ο  Κύριος  είναι  βοηθός  μου  και  δε  θα  φοβηθώ. Τι  θα  μου κάνει  οποιοσδήποτε  άνθρωπος;

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.       
Αθλητής ευσεβείας  ακαταγώνιστος,  ως  κοινωνός  και  συνήθης  του  Δημητρίου οφθείς,  ηγωνίσω  ανδρικώς  Νέστορ μακάριε· τη  θεϊκή γαρ αρωγή, τον Λυαίον καθελών,  ως  άμωμον  ιερείον,  σφαγιασθείς  προσηνέχθης, τω  Αθλοθέτη  και  Θεώ ημών.

Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.  
Αθλήσας  καλώς,  αθάνατον  την  εύκλειαν,  κεκλήρωσαι  νυν,  και  στρατιώτης  άριστος,  του  Δεσπότου  γέγονας,  ταις  ευχαίς  Δημητρίου  του  Μάρτυρος· συν  αυτώ ούν  Νέστορ  σοφέ,  πρεσβεύων  μη  παύση,  υπέρ  πάντων  ημών.

Μεγαλυνάριον.
Σθένος  εζωσμένος  υπερφυές,  νικητής  εγένου,  εν αγώσι Νέστορ σοφέ· όθεν ακηράτων,  γερών  ηξιωμένος,  μετά  του  Δημητρίου,  ημών  μνημόνευε.