Ο Άγιος Λογγίνος ο Εκατόνταρχος

Ήταν επικεφαλής αξιωματικός των ρωμαίων στρατιωτών, στην εκτέλεση της θανατικής  καταδίκης  του  Χριστού. Όταν  εκτελούσε τη διαταγή του  Πιλάτου, αγνοούσε ποιος ήταν ο Ιησούς,  γι’ αυτό παρέστη σε όλη την  διάρκεια  της  φρικτής τραγωδίας. Όμως η ψυχή  του  Λογγίνου  δεν είχε τις  φαρισαϊκές  παρωπίδες  και  την αχρειότητα  των  ρωμαίων  στρατιωτών.  Είδε  σε βάθος  το  θύμα  και  πρόσεξε  σ’ αυτό την  αγαθότητα,  τη  σεμνότητα,  αλλά  και  την  γαλήνη  που  το  διέκρινε.

Μετά  τον  θάνατο  του  Κυρίου,  όταν  είδε  το  καταπέτασμα  του  Ναού  να  σχίζεται στα  δυο, την γη να σείεται, τις πέτρες να ραγίζουν και τα μνημεία να ανοίγουν, φωτίσθηκε  ακόμα  περισσότερο.  Δε  χωρούσε  πλέον  καμιά  αμφιβολία  μέσα  του,  και με  όλη  του την δύναμη  διακήρυξε κάτι, που όλοι όσοι  έχουν  καθαρά  τα  μάτια  της ψυχής  τους  στην  παντοδυναμία  του  Κυρίου  διακηρύττουν:  «Αληθώς  ο  άνθρωπος ούτος  υιός  ήν  Θεού».  Αλήθεια,  ο  άνθρωπος  αυτός  ήταν  υιός  Θεού,  ο  Θεάνθρωπος Σωτήρ του κόσμου.       
Η  είδηση  ότι  ο  Λογγίνος  ασπάσθηκε  και  κήρυττε  την  χριστιανική  πίστη,  εξήγειρε την μανία των Ιουδαίων, και με ενέργειές τους στη ρωμαϊκή εξουσία, τον αποκεφάλισαν.

Απολυτίκιον. Ήχος α’. Του λίθου σφραγισθέντος.          
Τον  Ήλιον της δόξης Σταυρώ προσηλωθέντα, και τοις εν σκιά του θανάτου εκλάμποντα  ως  είδες,  ηυγάσθης αυτού ταις αστραπαίς, και ήθλησας Λογγίνε ευσεβώς· δια τούτο νοσημάτων παντοδαπών, λυτρούσαι τους εκβοώντας· δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.

Κοντάκιοv. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.    
Ευφροσύνως γέγηθεν η Εκκλησία, εν τη μνήμη σήμερον, του αοιδίμου Αθλητού Λογγίνου  ανακραυγάζουσα·  Συ  μου  το  κράτος  Χριστέ  και  στερέωμα.

Μεγαλυνάριον.
Κήρυξ και  αυτόπτης ώφθης τρανώς, του σαρκί παθόντος, ευδοκία Λόγου Θεού· ευθαρσώς  γαρ  τούτου,  την έγερσιν κηρύττων, υπέρ αυτού  Λογγίνε, προθύμως τέθυσαι.