Ο Άγιος Κοδράτος ο Απόστολος ο εν Μαγνησία

Τα  θεόπνευστα  λόγια  του  Αποστόλου  του Θεού, Πέτρου, συμβουλεύουν: «Έτοιμοι αεί προς απολογίαν παντί τω αιτούντι υμάς λόγον  περί της εν υμίν ελπίδος μετά πραΰτητος και φόβου», που σημαίνει, να είστε πάντοτε έτοιμοι για να απολογηθείτε και  να υπερασπίσετε την  αλήθεια  του  Ευαγγελίου  στον  καθένα  που  σας  ζητά   λόγο και  απόδειξη γι’ αυτά που  ελπίζετε να  απολαύσετε  στο  μέλλον, και  για τα οποία  μας  περιγελούν  οι  άπιστοι.  Να  απολογηθείτε  όμως,  χωρίς  εξάψεις  και   φανατισμό,  αλλά  με  πραότητα  και  με  φόβο  Θεού.

Ένας  τέτοιος  μέγας απολογητής ήταν και  ο  απόστολος Κοδράτος. Άνδρας σεμνός, σοφός, πολυμαθέστατος και  με άριστη διαλεκτική ικανότητα. Έγινε  επίσκοπος  Αθηνών,  στην  πόλη  που  ανθούσαν  ακόμα οι  διάφορες  φιλοσοφικές σχολές και  χρειαζόταν  επίσκοπος με μεγάλη  απολογητική  ικανότητα.

Ο  Κοδράτος  έχοντας  αυτά  τα  προσόντα,  εργάστηκε  με  ζήλο, προσευχή  και  πραότητα. Έτσι  κατάφερε να  φωτίσει  σε πολλούς  τον δρόμο της Αλήθειας και  να φιμώσει τους  φιλοσοφούντες. Αυτοί, μη μπορώντας  να  τον  αντιμετωπίσουν  με  λόγια, τον  έδιωξαν  με  τη  βία από  την Αθήνα.           
Το  φρόνημα, όμως, του  Κοδράτου  δεν  κάμφθηκε.  Πήγε  στην  Μαγνησία  της  Μ. Ἀσίας, όπου με παρρησία κήρυξε και εκεί το Ευαγγέλιο. Έγραψε, μάλιστα, και  απολογία για το  χριστιανισμό  στον Αδριανό. Η  απάντηση  του  Αδριανού  ήταν να τον φονεύσει. Έτσι  ο μέγας  απολογητής  πήρε  το  στεφάνι  του  μαρτυρίου.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.          
Σοφίας ταῖς ἀκτῖσι φαιδρύνας σου τὸν βίον, εἴλκυσας τοῦ Πνεύματος μάκαρ τὴν πυρίπνοον χάριν, καὶ ηὔγασας δόγματα ζωῆς, Κοδρᾶτε ὡς Ἀπόστολος Χριστοῦ· διὰ τοῦτο ὡς φωστῆρά σε ἀπλανῆ, γεραίροντες ἐκβοῶμεν· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως.          
Ὡς Ἱεράρχην τίμιον, καὶ Ἀθλητὴν στερρότατον, ἡ οἰκουμένη προσάγει σοι Κύριε, Κοδρᾶτον τὸν Ἀπόστολον· καὶ τοῖς ὕμνοις γεραίρει τὴν σεπτὴν αὐτοῦ μνήμην, αἰτοῦσα πάντοτε πταισμάτων ἄφεσιν, δι’ αὐτοῦ δωρηθῆναι, τοῖς μέλπουσι τοῦτον Εὔσπλαγχνε.

Μεγαλυνάριον.
Ἱερῶν δογμάτων ὑφηγητά, στόμα εὐσεβείας, πνευματέμφορον καὶ τερπνόν, κοινωνὲ Μαρτύρων, Ἀπόστολε Κοδρᾶτε, μετάδος τῇ ψυχῇ μου, ἐκ τῆς σῆς χάριτος.