Ὁμιλία στὴν Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως

Ὁμιλία  στὴν  Κυριακὴ  πρὸ  τῆς  Ὑψώσεως

«Ἵνα  πᾶς  ὁ   πιστεύων  εἰς  αὐτὸν  μὴ  ἀπόληται,  ἀλλ’ ἔχη  ζωὴν  αἰώνιον»  (Ἰω. 3,15)

            Ἡ σημερινὴ  Κυριακή, ἀγαπητοί μου,   χαρακτηρίζεται  ἀπὸ τὴν ἁγία  μας  Ἐκκλησία  ὡς Κυριακὴ  πρὸ  τῆς Ὑψώσεως  τοῦ    Τιμίου καὶ  Ζωοποιοῦ   Σταυροῦ  τοῦ Κυρίου  μας, καθόσον   διάγουμε  τὴν  τελευταία  ἑβδομάδα  πρὸ  τῆς  Ὑωώσεως  τοῦ  Τιμίου  Σταυροῦ  τοῦ  Κυρίου  μας.

Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα  εἶναι  ἐπίσης  καὶ  ἕνα   μικρὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ  τὸ διάλογο τοῦ Χριστοῦ  ποὺ  ἔκανε  μὲ  τὸ φαρισαῖο  νομικὸ   Νικόδημο. Στὸ  χωρίο  αὐτὸ    φαίνεται  φανερὰ    ἡ    σημασία  τοῦ   σταυροῦ  γιὰ    τὴ   ζωή  μας.

            Ὁ  ἱερὸς    Εὐαγγελιστής, ἅγιος Ἰωάννης, μᾶς  κάνει  λόγο  ἀρχικὰ  περὶ     ἑνὸς    χάλκινου  φιδιοῦ  ποὺ  ὕψωσε  ὁ Μωϋσῆς  στὴν  ἔρημο γιὰ  νὰ  σώζονται  μὲ  τὴ   θέα  τοῦ φιδιοῦ αὐτοῦ  οἱ ἑβραῖοι  ἀπὸ  τὰ  θανατηφόρα  τσιμπήματα  τῶν φιδιῶν τῆς  ἐρήμου.   Διότι οἱ ἑβραῖοι,   μετὰ  τὴν ἔξοδό τους  ἀπὸ  τὴν Αἴγυπτο, καὶ  καθ’ὁδὸν πρὸς  τὴ γῆ  τῆς  Ἐπαγγελίας  κινδύνεψαν καὶ  ἀπὸ  πολλὰ  καὶ θανατηφόρα  φίδια τῆς ἐρήμου.  Μόλις  ὅμως  ἔβλεπαν μὲ πίστη τὸ  χάλκινο αὐτὸ φίδι ποὺ ὕψωσε  ὁ Μωϋσῆς  μὲ  μορφὴ φιδιοῦ ἐσώζονταν καὶ δὲν  πέθαιναν. Σώζονταν ὅμως ὅπως  εἴπαμε μόνον οἱ ἀληθινὰ πιστοὶ Ἰουδαῖοι  στὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ μας. Κι ἐμεῖς, ὅταν  πιστεύουμε  ἀκράδαντα  στὴ μεγάλη  δύναμη  τοῦ Ἐσταυρωμένου  σωζώμαστε  ἀπὸ  ἄλλου εἴδους  θανατηφόρα  τσιμπήματα·  τὰ  τσιμπήματα  τῶν  πειρασμῶν τοῦ σατανᾶ ἐξαιτίας τῆς  πίστης  μας  στὸ Χριστὸ ποὺ νίκησε  τὸν Πονηρὸ ἀνεβαίνοντας  καὶ πεθαίνοντας  Αὐτὸς ἀντὶ ἡμῶν   στὸ ξύλο τοῦ  σταυροῦ.      

Ὅταν  ὅμως ἐμεῖς  προσκυνοῦμε  τὸ  Τίμιο ξύλο  τοῦ    σταυροῦ      πιστεύουμε ὅτι     ὁ  Χριστός  μας   δὲν  εἶναι   μόνο  τέλειος  ἄνθρωπος, ἀλλὰ  εἶναι καὶ    τέλειος  Θεός μας ὀφείλουμε νὰ  ζοῦμε  ὅπως  θέλει  Αὐτός, ὁ Χριστός μας,  γιὰ  νὰ  γλυτώνουμε  τὶς  μεθοδεῖες  τοῦ διαβόλου. Διότι  ὁ  σταυρὸς  τοῦ  Κυρίου μας    δίδει σὲ  ὅλους μας    χάρη   καὶ   δύναμη   στὸν πόλεμό μας  τὸν ὁποῖο κάνουμε  μὲ   τὸν  διάβολο.

Ὁ πόλεμος  αὐτός,   βέβαια, πρέπει νὰ  γίνεται   μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἐσταυρωμένου, διότι  ἀλλιῶς  δὲν μποροῦμε  νὰ  νικήσουμε   τοὺς  πονηροὺς  λογισμοὺς  τοῦ  σατανᾶ, οὔτε  ἡ  ψυχή μας  μπορεῖ  ἔτσι     νὰ  γλυτώσει  ἀπὸ   τὰ θανατηφόρα    τσιμπήματα  τῶν  παθῶν μας. Διότι  τὰ βέλη  τῶν  παθῶν   εἶναι  πολὺ  χειρώτερα  ἀπὸ  τὰ  τσιμπήματα  τῶν  φιδιῶν τῆς  ἐρήμου, ἀφοῦ   τὰ  ἁμαρτωλὰ  πάθη μας  ἐνῶ   δὲν  σκοτώνουν  τὰ  σώματα μας,       σκοτώνουν  ὅμως  τὶς ἀθάνατες    ψυχές  μας,    ἀποχωρίζωντάς  τες     ἀπὸ τὸν  Ἀρχηγὸ  τῆς Ζωῆς, τὸ  Χριστό μας.  Ὁ  χάλκινος  ὄφις  ποὺ  ὕψωσε ὁ Μωϋσῆς    σὲ  σχῆμα  σταυροῦ   εἶναι  ἐπίσης  καὶ    προτύπωσις  τοῦ Τιμίου καὶ  Ζωοποιοῦ  Σταυροῦ  τοῦ  Κυρίου μας.

          Τὸ  δεύτερο  μέρος  τῆς  εὐαγγελικῆς    μας  περικοπῆς  κάνει      λόγο   περὶ  τοῦ  ἀπολυτρωτικοῦ  ἔργου  τοῦ  Σταυροῦ  τοῦ  Κυρίου  μας.  Ὅπως  λέει  καὶ   ὁ ἱερὸς  εὐαγγελιστὴς  ὁ Τίμιος    Σταυρὸς  μᾶς  σώζει ἅπαντες  ἀπὸ  τὴν   ἁμαρτία  τῶν  πρωτοπλάστων.  Ἀπέδειξε ἔτσι ὁ Χριστὸς  πόσο  πολὺ ἀγαπᾶ  τοὺς ἀνθρώπους,   δικαίους  καὶ  ἀδίκους.   Τὸ  ἀπολυτρωτικὸ ἔργο τοῦ σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας  σώζει  ἅπαντες   τοὺς  ἀνθρώπους. Ὁ Χριστὸς ἐπίσης  σώζει  ὄχι μόνο τὸ σῶμα τοῦ  ἀνθρώπου, ἀλλὰ κυρίως  σώζει τὴν ἀθάνατη  ψυχή του.   «Οὕτως  γὰρ  ἠγάπησε  ὁ Θεὸς  τὸν  κόσμον, ἵνα πᾶς ὁ  πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ἔχη ζωὴν αἰώνιον». (Ἰω. 3,16) Τόσο  πολὺ μᾶς ἀγάπησε  ὁ Θεὸς  τὸν κόσμον,  ποὺ     ἔστειλε  ταὸν υἱό  Του ταὸ Μονογενῆ  στὸ  κόσμο μας,     ὄχι  βέβαια   γιὰ  νὰ  ἀνεβεῖ  σὲ  κανένα   βασιλικὸ  θρόνο, ἀλλὰ  γιὰ  νὰ  σταυρωθεῖ,  καὶ νὰ   σώσει      τὸν  ἄνθρωπο ἀπὸ  τὸ κακὸ  καὶ  τὴν ἁμαρτία.

          Ὅπως  μᾶς  λέει ὁ  ἀπ.  Παῦλος:   «πάντας ἀνθρώπους    θέλει (ὁ Χριστὸς)  σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». (Α΄Τιμ. 2,4) Ὁ Χριστὸς  ὅμως   δὲν  θέλει  ποτὲ      νὰ   μᾶς   χαρίσει  αὐτὴ    τὴ σωτηρία   διὰ  τῆς  βίας,   διότι  ὁ  Χριστὸς  σέβεται    τὴν ἐλευθερία  τοῦ ἀνθρώπου καὶ  θέλει  ἐλεύθερα νὰ  τὸν πιστεύουμε·  θέλει   ἐλεύθερα   νὰ  τὸν  ἀκολουθοῦμε  καὶ  νὰ     σηκώνουμε    τὸ    σταυρό μας,   προκειμένου νὰ    συγχωρεθοῦν οἱ   ἁμαρτίες   μας  καὶ   νὰ    λυτρωθοῦν  οἱ  ψυχές  μας  ἀπὸ  τὴ  δύναμη  τοῦ   κακοῦ.

          Γιὰ  νὰ  σώσουμε ὅμως τὶς  ψυχές μας  δὲν  πρέπει    νὰ κυριευώμαστε ἀπὸ  τὴν  εὐμάρεια καὶ  τὸν  πλοῦτο,  ποὺ δὲν ὠφελοῦν τὶς   ψυχές μας.  Ὁ ἄνθρωπος,  ἄλλωστε,  γιὰ  νὰ  μπεῖ  πάλι  στὸν  παράδεισο  πρέπει  πρῶτα  νὰ  περάσει  ἀπὸ  τὴ   θυσία  τοῦ  σταυροῦ, ὡς  πιστὸς  στὸν Σωτῆρα  Χριστό. Γι’ αὐτό, ἄν  θέλουμε  νὰ       ἀποξενωθοῦμε   ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὴν  ἁμαρτία πρέπει  νὰ πιστεύσουμε ἀκραδάντως  στὴ δύναμη τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας. Καὶ   ἄς  πορευτοῦμε     τὸν  δύσκολο  δρόμο τοῦ  Θεανθρώπου, τὸ δρόμο   τοῦ   Ἐσταυρωμένου ὁ ὁποῖος  ἐσταυρώθη     γιὰ νὰ ἀκυρώσει     τὸ   χειρόγραφο  τῶν ἀναρίθμητων ἁμαρτιῶν μας.

            Σύμφωνα μὲ  τὸν  ἅγιο  Ἰωάννη,  τὸ  Χρυσόστομο,   τὸ  ὡς  ἄνω  χωρὶο μᾶς κάνει    ὅλους  μας  νὰ  καταλάβουμε  ποιὰ  εἶναι   ἡ  ἀληθινὴ   ἀγάπη  τοῦ Χριστοῦ   μας.   Διότι ὁ   Χριστὸς ἀνεβαίνοντας πάνω  στὸ      σταυρό,  κατὰ  τὸν  ἱερὸ  Χρυσόστομο,   δείχνει    τῆς ἀγάπης τὴν ἐπίτασιν. Τὰ  λόγια  αὐτὰ   τῆς Ἁγίας   Γραφῆς   δείχνουν  τὴν μεγάλη    ἀγάπη   τοῦ  Χριστοῦ πρὸς   τοὺς  ἀνθρώπους.  

Ὅπως,   λοιπόν,  ὁ Χριστὸς  ἠγάπησε ἡμᾶς, ἔτσι     καὶ  μεῖς   ὀφείλουμε νὰ    ἀγαποῦμε  καὶ     νὰ  τὸν   ὑπακοῦμε κάνοντας     ὅ,τι    προστάζει Αὐτός.  Ὅπως    ἕνα  παιδὶ  πρέπει νὰ  ἀγαπᾶ καὶ  νὰ ὑπακούει  στὴ  μάνα   ποὺ τὸ γέννησε, ἔτσι  καὶ μεῖς,  καὶ πολὺ περισσότερο μάλιστα, ὀφείλουμε  νὰ ἀγαποῦμε τὸ Χριστό μας  ποὺ σταυρώθηκε  γιὰ μᾶς.     Ἡ   ἀγάπη  τῆς  μάνας,  ὅμως,   δὲν  ἔχει καμία σχέση  μὲ  τὴν ἀγάπη  τοῦ Χριστοῦ, διότι ἡ μάνα δίδει  ὑλικὴ  τροφὴ στὰ  παιδιά της   ἐνῶ  ὁ  Χριστὸς   ἔχυσε   τὸ  πανάχραντό Του  Αἷμα  ἐπὶ τοῦ σταυροῦ    γιὰ  ὅλο  τὸ κόσμο.   Ὅπως  λέει καὶ ὁ  ἀπ.  Παῦλος: «ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν, ὑπὲρ  ἡμῶν  Χριστὸς  ἀπέθανε». (Ρωμ. 5,8)

          Ἡ  δύναμις  αὐτὴ  καὶ  ἡ  Χάρις  τοῦ    σταυροῦ  τοῦ Κυρίου  μας,  ἀδελφοί μου,  δὲν  μᾶς   ἀπαλλάσσει ὅμως   μονάχα   ἀπὸ  τὴν βρωμιὰ  τῆς ἁμαρτίας,  ἀλλὰ  μᾶς κάνει  καὶ πριγκηπόπουλα  τοῦ  οὐρανοῦ.  Τὸ  Τίμιο  ξύλο τοῦ  σταυροῦ τοῦ  Κυρίου μας   μᾶς  βάζει  στὸν   παράδεισο ποὺ  χάσαμε ἐξαιτίας   τῆς  πτώσης μας   στὴν  ἁμαρτία. Καὶ  χάσαμε τὸν παράδεισο    ἐπειδὴ     ὁ  πρῶτος  ἄνθρωπος,  ὁ  Ἀδάμ,   δοκίμασε  τὸν  καρπὸ  τοῦ   δένδρου  τῆς  γνώσεως καλοῦ καὶ κακοῦ  τοῦ παραδείσου.  Ὅταν ὅμως    ὁ νέος  Ἀδάμ, ὁ Χριστός  μας,  ἀνέβηκε πάνω   στὸ σταυρὸ   μᾶς   ἄνοιξε   πάλι   τὴν  θύρα  τοῦ   Παραδείσου  τῆς  βασιλείας  τῶν  οὐρανῶν  διὰ  τῆς  ὑποταγῆς μας  στὸ θέλημά Του, τοῦ Χριστοῦ  μας.  Ἐνῶ  ὅμως   οἱ  ἄνθρωποι  χάσαμε  τὸν  παράδεισο  μὲ  τὴν ἀνυπακοὴ μας  στὸ  Θεό,   ἡ  πίστη ὅμως   στὸν  Ἐσταυρωμένο  χαρίζει  στοὺς  χριστιανοὺς   τὴν εἴσοδό μας  στὸν Παράδεισο  τῆς  Βασιλείας  τῶν Οὐρανῶν. 

          Σύμφωνα δὲ  μὲ  τὸν   Μ. Ἀθανάσιο,  ὁ Χριστὸς  σταυρώθηκε καὶ πέθανε ἐπὶ τοῦ  σταυροῦ   «ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν».  Ὁ Χριστὸς   πέθανε  γιὰ νὰ  κληρονομήσει  σὲ  ὅλους  τοὺς  πιστοὺς      τὴν ἀθανασία  τῆς  ψυχῆς  τους. Οἱ ἀνωτέρω  λόγοι  τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ Πατρὸς  ὁδηγοῦν ὅλους μας νὰ καταλάβουμε    καὶ  τὸ  σωτηριολογικὸ  ἔργο  τοῦ Κυρίου μας. Γιατὶ  ποτὲ  δὲν ἐπρόκειτο  νὰ  σωθοῦμε   ἀπὸ τὴν ἁμαρτία  ἄν  δὲν  πέθαινε  ὁ Χριστὸς  πάνω  στὸ   ξύλο τοῦ  σταυροῦ.

          Χρειάζεται ὅμως γιὰ  νὰ  σωθοῦμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία    καὶ          ἀκράδαντη πίστη      στὸν  Ἐσταυρωμένο. Διότι  ἡ   σωτηρία  τῶν  πιστῶν, ὅπως  λέει  καὶ   τὸ  ἱερὸ  Εὐαγγέλιο,  προϋποθέτει  καὶ     πίστη, ὅπως    καὶ  μεγάλη  ἀγάπη   πρὸς  τὸν Ἐσταυρωμένο.  Ὅσοι  λένε ὅμως   ὅτι ἀγαποῦν  τὸ Χριστό, ἀλλὰ  δὲν  κάνουν  τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου  δὲν  εἶναι πραγματικοὶ χριστιανοί.   Κατὰ τὸν ἅγ. Ίω. τὸ  Χρυσόστομο, αὐτοὶ ποὺ   διακηρύττουν   τὴν  πίστη  τους  στὸ  Θεὸ χωρὶς  νὰ  ἔχουν  ἀγάπη  πρὸς  τοὺς  πάσχοντες  ἀδελφούς  τους, καὶ ζοῦν   παράλληλα  μιὰ  ζωὴ        διεφθαρμένη  καὶ ἀνήθικη εἶναι  οἱ  ἀθλιώτεροι ὅλων  τῶν  ἀνθρώπων.

            Ἀδελφοί μου!  Ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ μας τὸν ὁποῖον  θὰ  ὑψώσει  ἡ ἁγία  μας  Ἐκκλησία  σὲ λίγες μέρες,   καὶ  θὰ  ζητήσει ἀπὸ  τὸ Χριστὸ     τὴ  Χάρι  καὶ Δύναμι τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου  μας, ἐλπίζω καὶ εὔχομε   νὰ μᾶς  ὁδηγήσει ὅλους τοὺς πιστοὺς   στὴν ὁδὸ τῆς  ὑπακοῆς  τοῦ Χριστοῦ  ἡ ὁποία μᾶς  ὁδηγεῖ κατόπιν στὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Διότι ὁ μόνος  δρόμος  ποὺ μᾶς  δίδει τὴν αἰώνιο ζωὴ εἶναι ὁ δρόμος τῆς πίστεως    στὸν  Ἐσταυρωμένο καὶ Ἀναστάντα  Λυτρωτή μας. Ὁ λόγος  τῆς  Ἁγίας  Γραφῆς: «πᾶς  ὁ πιστεύων  εἰς  τὸν  Υἱὸν  τοῦ Θεοῦ  ἔχει ζωὴν αἰώνιον, ὁ δὲ  ἀπειθῶν τῷ Υἱῷ οὐκ ὄψεται ζωήν» (Ίω.3.36) ἄς  μᾶς  κάνει  ὁδηγεῖ ὅλους  στὴν  πίστη πρὸς  τὸν  Χριστό, γιὰ  νὰ  λάβουμε    τὸν ἀγιασμὸ  καὶ  τὴν σωτηρία μας  ἀπὸ  τὸν  Χριστό μας. Ἀμὴν!