Ο Όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης

Ο   Όσιος  Ισίδωρος  ο  Πηλουσιώτης  εγεννήθηκε  στην  Αίγυπτο  περί  το  360 μ.Χ. από γονείς θεοφιλείς και ήταν συγγενής των Πατριαρχών Αλεξανδρείας,  Θεοφίλου (385 – 412 μ.Χ.)  και  Κυρίλλου  Α’ (412 – 444 μ.Χ.). Σε νεαρή ηλικία έλαβε μεγάλη και  θαυμαστή  θεολογική  και  φιλοσοφική γνώση. Στην αρχή εργάσθηκε ως διδάσκαλος και κατηχητής της Εκκλησίας της Αλεξάνδρειας. Επιζητώντας όμως την ησυχία, για να δύναται  να  ασχοληθεί  με  το  έργο  της  ζωής του, τη μελέτη  των  Αγίων Γραφών, αποσύρθηκε σε κάποιο  μοναστήρι  στο  όρος  Πηλούσιο,  γι’ αυτό και έλαβε το  όνομα  Πηλουσιώτης.  Αργότερα  χειροτονείται  πρεσβύτερος και  στη  συνέχεια  εκλέγεται  ηγούμενος  στο  μοναστήρι  του.

Το  ευγενές  και  υπέροχο  ήθος  του,  ο  υποδειγματικός  ασκητικός  βίος  και  η τεράστια θεολογική κατάρτισή του συνετέλεσαν, ώστε ταχέως να αποκτήσει μεγάλο κύρος και φήμη, να αναδειχθεί κόσμημα της Εκκλησίας του Πηλουσίου, να καταστεί περίβλεπτος και να θεωρείται μοναδικός στις ερμηνείες χωρίων της Αγίας Γραφής. Κατά την Γ’ Οικουμενική Σύνοδο, που συνήλθε στην Έφεσο το έτος 431 μ.Χ. επί αυτοκράτορος Θεοδοσίου Β’ του Μικρού (408 – 450 μ.Χ.), ο Άγιος αναφαίνεται με μεγάλη υπόληψη και σπουδαίο κύρος στην Εκκλησία. Έλεγχε με παρρησία τους αμαρτάνοντες, εφώτιζε τους πάντες  με  το  θείο του λόγο, ενουθετούσε τους άρχοντες, υποστήριζε τους κλονιζόμενους  και ήταν η «μούσα της ημετέρας αυλής», όπως αποκαλούσε αυτόν ο ιερός Φώτιος. Συνέγραψε δε  αρκετές  πραγματείες,  ως  και  πλήθος  επιστολών, από τις οποίες σώζονται πολλές,  με  τις  οποίες  ενουθετούσε, συμβούλευε και συγχρόνως εξηγούσε τις θείες και σωτήριες Γραφές.        
Ο  Όσιος  Ισίδωρος  εκοιμήθηκε  ειρηνικά  το  έτος  440  μ.Χ.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. 
Σοφίᾳ κοσμούμενος, παντοδαπεῖ εὐκλεῶς, τοῖς λόγοις ἐκόσμησας, τὴν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ, Ἰσίδωρε Ὅσιε· σὺ γὰρ δι’ ἐγκρατείας, σεαυτὸν ἐκκαθάρας, πράξει καὶ θεωρίᾳ, διαλάμπεις ἐν κόσμῳ· δι’ ὧν μυσταγωγούμεθα, Πάτερ τὰ κρείττονα.

Κοντάκιο. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.      
Εωσφόρον άλλον σε η Εκκλησία, ευραμένη ένδοξε, ταις των σων λόγων αστραπαίς, λαμπρυνομένη κραυγάζει σοι· χαίροις παμμάκαρ θεόφρον Ισίδωρε.

Μεγαλυνάριον.
Έρωτι σοφίας διαπρεπής, αποδεδειγμένος,  καταλάμπεις  πάσαν  την  γην, εκ  του  Πηλουσίου,  των  λόγων  τας  ακτίνας, ώσπερ πυρσός  εκπέμπων, Πάτερ  Ισίδωρε.