Οι Άγιοι Ιανουάριος, Πρόκλος, Σώσσος, Φαύστος, Δησιδέριος, Ακούτιος και Ευτύχιος οι Μάρτυρες

Οι Άγιοι Μάρτυρες Ιανουάριος,  Επίσκοπος Βενεβέντου, Πρόκουλος ή  Πρόκλος, Σώσσος, Φαύστος, Ακουτίων ή Ακουστίων και Ευτύχιος, έζησαν κατά τους χρόνους του αυτοκράτορος Διοκλητιανού (284 – 305 μ.Χ.), όταν ηγεμόνας στην Καμπανία  της  Ιταλίας ήταν  ο  Τιμόθεος.

Οι Άγιοι συνελήφθησαν επειδή ήσαν Χριστιανοί και υποβλήθηκαν σε φρικτά βασανιστήρια. Έμειναν  όμως σταθεροί και ακλόνητοι στην πίστη  τους  στον  Χριστό. Για τον λόγο αυτό, αφού πρώτα τους έριξαν σε καμίνι με φωτιά, τους αποκεφάλισαν.
Στο Συναξάρι του Αγίου Ιανουαρίου  αναφέρεται ότι μία γυναίκα, που  ονομαζόταν Μαξιμίνα και ήταν χήρα, είχε την ατυχία να χάσει το μονάκριβο παιδί της. Κάποια στιγμή, ενώ θρηνούσε, συνήλθε για λίγο και κοιτάζοντας ψηλά, είδε πάνω από την πύλη  του  ναού  ένα  ύφασμα  κρεμασμένο, στο  οποίο ήταν ζωγραφισμένη η  εικόνα του Αγίου Ιανουαρίου. Τότε η γυναίκα έφερε στο νου της εκείνο που κάποτε έκανε ο προφήτης  Ελισσαίος, όταν ανέστησε τον υιό της Σωμανίτιδος. Αφού  κινήθηκε  λοιπόν  η Μαξιμίνα  από  θείο  φωτισμό, έκανε και αυτή το  ίδιο. Σχημάτισε  δηλαδή  κατάλληλα  τον υιό της  και  ακολούθως σχημάτισε  το  ομοίωμα  του  Αγίου  Ιανουαρίου. Στη συνέχεια δε, στα μάτια του παιδιού της προσάρμοσε τα μάτια της  εικόνας  του  Αγίου.  Το  ίδιο  έκανε και με τα αυτιά, το στόμα και με τα υπόλοιπα μέλη. Κάνοντας  το  έργο  αυτό  η  γυναίκα προσευχόταν  θερμά  προς  τον  Άγιο  Ιανουάριο  λέγοντας:  «Δούλε του Θεού, ελέησε με  και ανάστησε τον  υιό μου, γιατί  είναι  το   μόνο  μου  παιδί,  δεν  έχω  άλλο». Και  πραγματικά, ο Άγιος  άκουσε  την  παράκληση  της  Μαξιμίνας  και  ανέστησε  τον  υιό  αυτής.

Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ. 
Ως Ιεράρχης και σοφός θεηγόρος, τύπος εγένου προς αθλήσεως πόνους, Πάτερ Ιανουάριε τοις περί  σεαυτόν.  Σώσος γαρ  και  Πρόκουλος, Δισιδέριος  Φαύστος, και  συν Ακουτίωνι, ο Ευτύχιος άμα, συν σοὶ αθλούσι μάκαρ ευσεβώς· μεθ' ών δυσώπει, υπέρ  των ψυχών  ημών.

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.    
Εν τω κόσμω λάμψαντες ώσπερ λυχνία, μυστικώς  επτάφωτος, καταφωτίζετε  ημάς, Ιανουάριε  ένδοξε,  συν τοις  συνάθλοις, μεθ’ ών  ευφημούμέν σε.

Μεγαλυνάριον.
Ιανουαρίου του θαυμαστού, τους λαμπρούς αγώνας, τις ου  μέλψει  των  ευσεβών;  Δεύτε ούν  σὺν  τούτω,  και  των  συναθλησάντων, τας  θείας  αριστείας,  εγκωμιάσωμεν.