«Και έρχονται προς Αυτόν παραλυτικόν φέροντες, αιρόμενον υπό τεσσάρων»
Το ευαγγέλιο που μας διαβάζει σήμερα η Εκκλησία μας αποτελεί, αδελφοί μου, άλλο ένα θαύμα, από τα αναρίθμητα θαύματα του Κυρίου. Κι αυτό το θαύμα έγινε στην αγαπημένη μου πόλη, την Καπερναούμ, και συγκεκριμμένα στο σπίτι το οποίο τώρα είναι Ναός των Αγίων Αποστόλων. Σύμφωνα με το θαύμα αυτό ελευθερώθηκε ένας παράλυτος ο οποίος βρισκόταν στο κρεββάτι του πόνου για πολλά πολλά χρόνια και μετεφέρθη προς το Χριστό από τέσσερις σπλαγχνικούς συνανθρώπους του.
Στο σπίτι αυτό όμως δεν ήταν μόνο ο Χριστός ο οποίος δίδασκε στα πλήθη το λόγο της αληθείας, αλλά ήταν και πολλοί γραμματείς οι οποίοι μόλις άκουσαν το Χριστό να λέει προς τον παράλυτο «αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» «αναλογίζονταν εν εαυτοίς», το έλεγαν δηλαδή από μέσα τους, ποιος είναι Αυτός που μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες, μήπως είναι ο Θεός; Δεν πίστευαν στη Θεότητα του Χριστού. Ο Χριστός, όμως, «ως ετάζων καρδίας και νεφρούς» κατάλαβε τις σκέψεις τους και τους ξεσκέπασε. Τι εἶναι, τους λέει, ευκολώτερο να πω στον παράλυτο «αφέωνται σοι αι αμαρτίαι» ή να πω «έγειραι και περιπάτει»; Οι γραμματείς άκουγαν και έβλεπαν τα θαύματα του Χριστού αλλά παρέμεναν σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι στη καρδιά, όπως λέει ο προφήτης Ησαίας. Αντιθέτως, οι τέσσερις αυτοί άνθρωποι, μαζί με την αγάπη τους προς τον πάσχοντα συνάνθρωπό τους απέδειξαν και την σταθερή τους πίστη στον μεγάλο Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων, το Χριστό.
Η εποχή μας, αδελφοί μου, χρειάζεται αυτή την πίστη προς το Χριστό διότι οι κίνδυνοι που απειλούν σήμερα ψυχές και σώματα είναι απείρως περισσότεροι. Ο άγιος Γρηγόριος, άλλωστε, ο αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ο Παλαμάς, που εορτάζει σήμερα μας παρακαλά το Θεό «φώτισόν μου το σκότος». Κι αν αυτός, που είναι μέγας αγωνιστής κατά της αμαρτίας ζητά από το Θεό να του φωτίζει την διάνοια και να την οδηγεί στο φως της θείας διδασκαλίας, πόσω μάλλον εμείς, αδελφοί μου;
Ο λόγος που έκανε τους τέσσερις αυτούς ανθρώπους να πάρουν το κρεββάτι με τον παράλυτο και να τον πάνε στο Χριστό είναι η μεγάλη τους αγάπη. Οι άνθρωποι αυτοί ό,τι έκαναν το έκαναν για να προσφέρουν την αγάπη τους προς τον πάσχοντα συνάνθρωπό τους· εν αντιθέσει με τους υπολοίπους ιουδαίους που βρίσκονταν μέσα στο σπίτι όπου κήρυττε ο Χριστός. Κανείς δεν παραμέριζε για να περάσουν οι τέσσερις αχθοφόροι της αγάπης με το κρεββάτι και τον παράλυτο.
Η αγάπη τους ήταν τόσο μεγάλη που τίποτα δεν τους φόβιζε προκειμένου να πάνε τον παράλυτο στο Χριστό. Γι’αυτό, απεστέγασαν τη στέγη του σπιτιού όπου ήταν ο Χριστός, έβγαλαν μερικά κεραμίδια και κατέβασαν με σχοινί το κρεβάτι μπρος στα πόδια του Χριστού. Στην Εκκλησία μας δεν μπορούμε, αδέλφια μου, να είμαστε δειλοί. «Ου γαρ έδωκεν υμίν ο Θεός πνεύμα δειλίας αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού» (Β΄Τιμ. 1,7) λέει ο απ. Παύλος.
Ρίζα πάντως όλων των κακών, όπως λέει η Αγία Γραφή, είναι η αμαρτία. Αυτός είναι ο λόγος που ο Χριστός αφήνει τις αμαρτίες του παράλυτου προ της θεραπείας του από την παραλυσία. Πρώτα θεραπεύει την παραλυσία της ψυχής και έπειτα του σώματος. Και η θεραπεία όμως της ψυχής δεν γίνεται χωρίς την πίστη των τεσσάρων αυτών ανθρώπων. Ο Χριστός δεν είπε: «εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε…, κάν τω όρει τούτω είπητε, άρθητι και βλήθητι εις την θάλασσαν, γενήσεται;» (Ματθ. 21,21)
Σήμερα όμως, άδελφοί μου, οι κίνδυνοι που απειλούν τη ζωή μας, όπως προαναφέραμε, είναι πολύ περισσότεροι. Αν οι άνθρωποι που μετέφεραν τον παράλυτο στο Χριστό το έκαναν έχοντας αγάπη προς αυτόν ποιο είναι το δικό μας χρέος όσον αφορά τα προβλήματα των συνανθρώπων μας; Το πρώτο που οφείλουμε εμείς να πράξουμε, αν δεν έχουμε δυνατότητες να βοηθήσουμε οικονομικά τους αναξιοπαθούντες αδελφούς μας, τουλάχιστον να ζητήσουμε δια της προσευχής το έλεος του Θεού. Υπάρχουν πάντως πολλοί συνάνθρωποί μας οι οποίοι είναι ξεχασμένοι στα νοσοκομεία, οι οποίοι χρειάζονται, τουλάχιστον, ένα παρήγορο λόγο μας. Σε άλλα ιδρύματα ακόμα υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποί μας μόνοι και αβοήθητοι. Και άλλοι πάλι είναι παράλυτοι που είναι αναγκασμένοι να κυκλοφορούμ με αμαξίδιο, που θέλουν μεν να εκκλησιαστούν, αλλά πως; Χρειάζονται τη βοήθειά μας. Η αγάπη μας όμως πρέπει να επιδεικνύεται όχι σκοπεύοντας σε ίδιο όφελος αλλά ανιδιοτελώς. Ο δρόμος που χάραξαν οι τέσσερις αυτοί αχθοφόροι της αγάπης ελπίζω και εύχομε να εμπνέει τη χριστιανική ζωή μας. «Ο Θεός, άλλωστε, αγάπη εστι, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει» (Α΄Ιω. 4,16) Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου