Ο Άγιος Ρηγίνος ο Ιερομάρτυρας

Ο Άγιος Ρηγίνος γεννήθηκε στη Λεβάδεια της Βοιωτίας στις αρχές του 4^ου αιώνα μ.Χ. από ευσεβείς  και  ενάρετους  γονείς, οι οποίοι τον βοήθησαν  να  λάβει  τη  θύραθεν  παιδεία  αλλά και  την ορθόδοξη αγωγή. Η αγάπη του για τον Κύριο  και  η  πνευματική του πρόοδος τον μεταμόρφωσαν σε σκεύος εκλογής  και  σε ναό  της  Αγίας  Τριάδος.

Ο Άγιος έζησε την εποχή που βασίλευσαν οι δύο υιοί του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο  μεν  Κωνστάντιος  στην  Κωνσταντινούπολη (Ανατολή), ο δε Κώνστας στη Ρώμη (Δύση). Και οι δύο διάδοχοι του Μεγάλου Κωνσταντίνου είχαν ανατραφεί με τις αρχές  της  χριστιανικής  πίστεως, αλλά ο  μεν  Κωνστάντιος  είχε  συνειδητά  αποδεχθεί  τον  Αρειανισμό, ο δε Κώνστας παρέμεινε πιστός στις δογματικές αποφάσεις της Α’ Οικουμενικής Συνόδου. Και οι δύο είχαν ως κοινά χαρακτηριστικά  της θρησκευτικής τους πολιτικής, αφ’ ενός μεν την καταπολέμηση της εθνικής θρησκείας, αφ’ ετέρου δε την υπεράσπιση της ενότητος της Εκκλησίας.

Η εκκλησιαστική τους πολιτική  είχε  ως  συνέπεια όχι μόνο τη συντήρηση, αλλά και την διεύρυνση της εκκλησιαστικής διασπάσεως μεταξύ  των  οπαδών  και  των  αντιπάλων  της  Α’ Οικουμενικής  Συνόδου. Οι συνεχείς παρεμβάσεις, αυθαίρετες ή μη, στα  εκκλησιαστικά πράγματα  υπήρξαν πηγή  εντάσεως  στις αρειανικές έριδες του 4^ου αιώνος  μ.Χ.

Έτσι  ο Άγιος απεστάλη  στη νήσο  Σκόπελο  από τον θείο  του  Αχίλλειο († 15 Μαΐου, πολιούχος της πόλεως Λάρισας), για να ενισχύσει τους εξόριστους που  βρίσκονταν  εκεί και  να τους  στερεώσει  στην  ορθόδοξη πίστη.

Σύμφωνα  με κάποιες πληροφορίες του Συναξαριστή του Αγίου Αχιλλείου, ο Ἅγιος Ρηγίνος παρακολούθησε τις εργασίες της Α’ Οικουμενικής  Συνόδου, το  έτος 325 μ.Χ. μαζί με τον Άγιο Αχίλλειο. Όμως, μολονότι  καταδικάσθηκε  ομόφωνα  από  τους  θεοφόρους Πατέρες  η  αίρεση του  Αρειανισμού, οι οπαδοί του  Αρείου  δεν  εξέλιπαν και συνέχισαν να διαδίδουν τις αιρετικές δοξασίες τους. Επικράτησε εκ νέου  μεγάλη  αναταραχή  στους  κόλπους  της  Εκκλησίας, κρίση  και κατά συνέπεια χωρισμός σε δυο παρατάξεις, κάτι που ανησύχησε ιδιαίτερα  τους  δύο  αυτοκράτορες  Κωνστάντιο  και  Κώνστα. Τελικά  οι δύο αυτοκράτορες συμφώνησαν να συγκληθεί στη Σαρδική (Σόφια). Πράγματι, η Σύνοδος συγκλήθηκε στη Σαρδική, το έτος 343 μ.Χ. Στη Σύνοδο έλαβε μέρος και ο Άγιος Ρηγίνος, ο οποίος εξόντωσε όλες  τις αιρέσεις  με το  λόγο  του  και  την  τόλμη  της  γνώμης  του.

Μετά  τη λήξη της Συνόδου ο Άγιος Ρηγίνος επέστρεψε στη Σκόπελο. Αλλά  και πάλι η Εκκλησία του  Χριστού  κλυδωνίσθηκε  και  ταράχθηκε από  τον αυτοκράτορα  της  Κωνσταντινουπόλεως Ιουλιανό τον Παραβάτη (361 – 363 μ.Χ.), ο οποίος θέλησε να επαναφέρει τη θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων.     
Στη  διάρκεια  των  διωγμών που  διέταξε ο βασιλέας, έφθασε στη Σκόπελο  ο  έπαρχος  της Ελλάδας  και  των  Σποράδων. Αμέσως  κάλεσε τον  ποιμενάρχη  της  Σκοπέλου  και  του  υπέδειξε  να  αλλάξει πίστη  και να  ασπασθεί  την ειδωλολατρία. Όμως ο Άγιος περιφρόνησε την υπόδειξή  του  και  ενέμεινε  με πνευματική  ανδρεία και  σταθερότητα στην πατρῴα ευσέβεια. Στις 25  Φεβρουαρίου  του  362 μ.Χ. οδηγήθηκε  για τελευταία  φορά  ενώπιον του  επάρχου. Στις προτροπές του  να  αρνηθεί τον Χριστό, ο Άγιος δεν έδωσε καμία  απάντηση. Έτσι οδηγήθηκε στο στάδιο της νήσου, όπου υπέστη και άλλα φρικτά βασανιστήρια και ακολούθως  στη  θέση  «Παλαιό  Γεφύρι»,  όπου  αποκόπηκε από τον δήμιο  η τίμια κεφαλή του. Την νύχτα οι  Χριστιανοί  παρέλαβαν  το  τίμιο σκήνωμα  του  Αγίου και το ενταφίασαν μέσα στο δάσος του υπερκείμενου  λόφου, όπου  βρίσκεται  μέχρι  σήμερα  ὁ  τάφος  του.

Απολυτίκιον. Ήχος  α’. Της  ερήμου  πολίτης.       
Της  Σκοπέλου προστάτης και ποιμήν ενθεώτατος, ώφθης Ιεράρχα  Ρηγίνε,  ως του Πνεύματος σκήνωμα, και αίματι σοφέ μαρτυρικώ, φοινίξας την αγίαν σου στολήν, διασώζεις εκ κινδύνων και  πειρασμών, τους πίστοι εκβοώντάς σοι· δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι,  δόξα  τω  ενεργούντι  δια  σου,  πάσιν  ιάματα.

Κοντάκιον. Ήχος  πλ. δ’. Τη  υπερμάχω.

Τον  Ιεράρχην  της  Σκοπέλου  και  διδάσκαλον

Και  των  Μαρτύρων  κοινωνόν  και  ισοστάσιον

Μακαρίσωμεν  Ρηγίνον  τον  θεηγόρων·

Τω  Χριστώ  γαρ  ιεράτευσεν  ως  άγγελος

Και  αθλήσας  διασώζει  πάσης  θλίψεως       
Τους  κραυγάζοντας, χαίροις  Πάτερ  θεόληπτε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις της Σκοπέλου θείος ποιμήν, Ρηγίνε παμμάκαρ, ο αθλήσας καρτερικώς· χαίροις Εκκλησίας, ο φωτοφόρος λύχνος, σοφέ  Ιερομάρτυς, Αγγέλων  σύσκηνε.