Ο Όσιος Συμεών ο Μυροβλήτης Κτήτορας της Μονής Χιλανδαρίου Αγίου Όρους

Ο Άγιος Συμεών, κατά κόσμο Στέφανος Α’ Νεμάνια (στις Βυζαντινές πηγές  Νεεμάν), ήταν ηγεμόνας της Σερβίας.

Η  ίδρυση και η οργάνωση του πρώτου Σερβικού κράτους από τον Στέφανο (1167 – 1169) είχε ως αποτέλεσμα τη συνένωση όλων σχεδόν των Σέρβων σε ενιαίο και ανεξάρτητο από τη Βυζαντινή κυριαρχία κράτος με επίκεντρο τη Ρασκία. Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ισαάκιος Β’  Άγγελος (1185 – 1195) σύνηψε, το έτος 1190, ειρήνη με τον ζουπάνο των Σέρβων. Η ίδρυση του κράτους ανέδειξε την ανάγκη αναδιοργανώσεως και της Εκκλησίας της Σερβίας, η οποία υπέφερε από την ανεξέλεγκτη δράση των αιρετικών Βογομίλων. Ο υιός του ζουπάνου των Σέρβων Στέφανου αποσύρθηκε σε ηλικία μόλις δέκα έξι ετών στο Άγιο Όρος. Εκάρη μοναχός στη Μονή Βατοπαιδίου και έλαβε το όνομα Σάββας. Αργότερα, περί το 1195,  ίδρυσε μαζί με τον πατέρα του Στέφανο, που έγινε μοναχός και ονομάσθηκε Συμεών, τη Μονή του Χιλανδαρίου με χρυσόβουλλο του αυτοκράτορα Αλεξίου Γ’ του Αγγέλου (1195 – 1203).

Ο  Όσιος Συμεών κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1200  και  ενταφιάσθηκε στη  νότια πλευρά του  καθολικού  της Ιεράς Μονής  Χιλανδαρίου. Κατά  το  έτος  1208, ο  Όσιος  Σάββας  αποφασίζει να προβεί  στην  ανακομιδή των  ιερών λειψάνων του πατέρα του και τὴη μετακομιδή αυτών στην πατρίδα του. Την ημέρα της ανακομιδής εκχύθηκε από τα ιερά λείψανα άφθονο  και  ευώδες  μύρο, συνέχισε δε να ρέει και για λίγες ακόμη ημέρες μετά την ανακομιδή, από τον κενό πλέον τάφο. Ήταν και  αυτό τρανό δείγμα της αγιότητας του Οσίου Συμεών, ο οποίος έκτοτε επονομάζεται «Μυροβλήτης». Ο Άγιος Σάββας εναπέθεσε τα ιερά λείψανα στη  μονή  της  μετανοίας  του πατρός του, τη μονή Στουντένιτσα, όπου και φυλάσσονται μέχρι σήμερα.
Ο τάφος του Οσίου Συμεών του Μυροβλήτου, φέρει σήμερα αργυρό επικάλυμμα με ανάγλυφες παραστάσεις. Από τον τάφο, μετά την ανακομιδή των ιερών λειψάνων, φύτρωσε μόνο του με θαυματουργικό τρόπο, άνευ  σποράς, ένα  κλήμα  για παρηγοριά των Πατέρων της Μονής. Τα σταφύλια του κλήματος αυτού θεραπεύουν θαυματουργικά την  στείρωση  των  άτεκνων  γυναικών.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.          
Θείαν ἄσκησιν, ἐπιποθήσας, τὴν βασίλειον, ἔλιπες δόξαν, Συμεὼν καὶ ἰσαγγέλως ἐβίωσας, τῶν ἐν τῷ Ἄθῳ Ὁσίων ὡράϊσμα, καὶ τῆς Σερβίας κλεινὸν σεμνολόγημα. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.   
Βασιλείαν πρόσκαιρον, λιπὼν ἐμφρόνως, Συμεὼν ὡς ἄγγελος, ἐπολιτεύσω ἐπὶ γῆς·  διὸ καὶ βλύζειν ἠξίωσαι, ἀπὸ τοῦ τάφου σου μύρα πανεύοσμα.

Μεγαλυνάριον.
Μυροβλύτα Ὅσιε Συμεών, σκέπε τὴν Μονήν σου, ἀπὸ πάσης ἐπιβουλῆς, καὶ τοῖς ἐν Σερβίᾳ, Χριστιανοῖς βοήθει, παρέχων αὐτοῖς Πάτερ, τὴν εὐλογίαν σου.