Ομιλία Στην Εορτή της Υπαπαντής του Σωτήρος

«Ιδού  ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών και εις σημείον αντιλεγόμενον»

            Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, κατά την οποία ο Χριστός, σαράντα ημερών βρέφος, οδηγείται από τον προστάτη του  Ιωσήφ  και  την  Αγία  Μητέρα Του, την Θεοτόκο Μαριάμ στο Ναό του Σολομώντος για  να  προσφέρουν (οι γονείς Του) το πρωτότοκο  αγόρι  τους  στο  Θεό μας υποδεικνύει και τη διάταξη του Μωσαϊκού Νόμου που έλεγε στους Εβραίους ότι έπρεπε κατά το σαραντισμό του παιδιού τους  να  προσφέρουν οι γονείς του παιδιού,  ως   θυσία δυό περιστέρια. Αυτό  άλλωστε  όριζε ο  Μωσαϊκός  Νόμος,  που  έδωσε  στο  Μωϋσή   και   τους  Εβραίους  ο  Θεός, δηλ. ο Χριστός.

            Ο Χριστός, επομένως, άν  σκεπτόμασταν  βέβαια ανθρωποκεντρικά, δεν  είχε  καμία υποχρέωση  να  υποστεί  την  περιτομή, ούτε  και  να  κάνει  βέβαια τη  θυσία που  όριζε  ο  Μωσαϊκός νόμος.  Ταπεινώθηκε  όμως  και  έδειξε  άκρα  συγκατάβαση για να ‘’κλείσει’’  εν πρώτοις  τα  στόματα  των  μετέπειτα  αιρεσιάρχων, αλλά και  για  να  αποδείξει στον  άνθρωπο  ότι  όλοι  μας οφείλουμε να τηρούμε  τον  ευαγγελικό νόμο. Άν ο  Ίδιος ο Χριστός, που είναι ο  Θεός μας, τον  τήρησε ποιοί είμαστε εμείς  που  δεν  θα  τον  εφαρμόζουμε,  και δεν  θα   τηρούμε  το  Ευαγγέλιο;

            Ο  δίκαιος  Συμεών, σύμφωνα  με  την Ιερά  Παράδοση  είχε  λάβει την υπόσχεση από  το Θεό ότι  δεν πρόκειται να γνωρίσει θάνατο  πριν πάρει  στην  αγκαλιά  του  τον  Χριστό  Κυρίου, δηλ. τον Κύριό μας. Γι’αυτό, φωτισμένος  από το  Άγιο  Πνεύμα, μόλις  έλαβε  στις  αγκάλες του  το  Χριστό, είπε:  «νυν απολύεις  τον  δούλον  σου  Δέσποτα  κατά  το ρήμα σου εν ειρήνῃ· ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου ό ητοίμασας  κατά πρόσωπον  πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών  και  δόξαν  λαού  σου  Ισραήλ». Δηλαδή, τώρα  πια  δεν  έχω  λόγο να  ζω, Κύριε,  αφού  έχω  λάβει  πια  στα  χέρια  μου  Αυτόν  που  είναι  το φως του κόσμου· Αυτός που  είναι  αποκάλυψη  της  αληθείας  στα  ειδωλολατρικά  έθνη.

            Αλλά ο Χριστός δεν είναι μόνο αποκάλυψη στα έθνη γιατί, σύμφωνα  με  τη  προφητεία  της  προφήτιδος  Άννης, θυγατρός  Φανουήλ, η οποία βρισκόταν στο Ναό και προσευχόταν, και η οποία προφητεία απευθυνόταν  προς  τη  Θεοτόκο, η οποία  έλεγε  «σου  δε αυτής  την  ψυχήν  διελεύσεται ρομφαία, όπως άν αποκαλυφθώσιν εκ πολλών καρδιών  διαλογισμοί».

            Η προφητεία αυτή εκπληρώθηκε επακριβώς όταν   ο Χριστός δοκίμαζε  τη  μεγαλύτερη  δοκιμασία, τη  Σταυρική θυσία. Τότε πέρασε στη  ψυχή  της  Υπεραγίας  Θεοτόκου  σαν  δίστομο μαχαίρι ο μεγάλος πόνος  του  Σταυρικού  θανάτου  του  Κυρίου  και  Υιού  της.  Εκπληρώθηκε  όμως  και  μια  άλλη  προφητεία  της  Άννης· διότι ο Χριστός  είναι, πράγματι,   σημείο  αντιλεγόμενο  για  όλες  τις  εποχές. Γιατί  άλλοι μεν  τον υμνούν  και  τον  δοξολογούν, άλλοι   τον  πιστεύουν  και  είναι  αποφασισμένοι εξαιτίας της  αγάπης του  Χριστού  να  υποστούν  τα  μεγαλύτερα μαρτύρια και  τις μεγαλύτερες θυσίες, και άλλοι   άνθρωποι  τον   κυνηγούν, κυνηγώντας  τη  πίστη  μας.

            Την  εποχή  του  Χριστού  εχθροί του που  τον  εδίωκαν  και   ήθελαν  το  κακό του  ήταν  αυτοί  οι  οποίοι  θα περιμέναμε  να  είναι  μαζί  Του. Κι αυτοί είναι οι Γραμματείς  και  Φαρισαίοι, που  μελετούσαν το  Μωσαϊκό Νόμο.  Αυτοί, αρχικά,  όταν  ακόμα  ο Χριστός  ήταν  βρέφος,  μαζί  με  τον βασιλιά  Ηρώδη, δίωξαν  το Χριστό και  τον  ανάγκασαν  να  καταφύγει στην  Αίγυπτο. Και  όταν ο Χριστός μεγάλωσε και άρχισε τη  δημόσια δράση Του άρχισαν να τον κακολογούν  και  να  τον συκοφαντούν. Μετά ήρθαν άλλοι εχθροί του  Χριστού  και  της  Εκκλησίας Του. Κι αυτοί  ήταν όλοι οι ειδωλολάτρες  βασιλείς  που  με  τους διωγμούς τους προσπάθησαν  να  εξαλείψουν το όνομα του Χριστού  επί  της  γης. Και λέμε προσπάθησαν διότι, όπως λέει ο  Ιερός Χρυσόστομος, «και πύλαι Άδου  ου  κατισχήσουσιν  αυτής (της Εκκλησίας του  Χριστού)». Το  μόνο που κατάφεραν  όλοι αυτοί οι διωγμοί είναι να αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο  η  Εκκλησία  του   Κυρίου.

            Αλλά  δεν σταμάτησαν οι διωγμοί της Εκκλησίας  του Χριστού στους  ειδωλολάτρες  βασιλείς· γιατί  μετά  άρχισαν  διωγμοί   εκ  των  έσω, μέσα  από   τις  τάξεις  της  Εκκλησίας. Κι αυτοί  οι  εχθροί, πιστέψτε με, είναι  οι  χειρώτεροι. Ποιοί  είναι  όμως  αυτοί; Είναι  όλοι  οι  αιρεσιάρχες, που αλλοίωναν το νόημα της Αγίας Γραφής, και παραχάραζαν  το  Ευαγγέλιο  του  Χριστού.

            Άλλοι  εχθροί  του  Χριστού  είναι  αυτοί  που  υπερασπίζονται  τα άθεα  γράμματα. Κι αυτοί οι άνθρωποι    δεν βρίσκονται μόνο σε μια εποχή  που  κυριαρχείται  από  τον υπέρμετρο  καταναλωτισμό  και  υλισμό και  από φιλοσαρκία, όπως  είναι  η  σημερινή,  αλλά  βρίσκονται σε  κάθε εποχή. Γιατί πάντοτε υπάρχουν εγωϊστές  άνθρωποι που λατρεύουν το σαρκίο τους περισσότερο του  Χριστού. Έτσι  κατά το μεσαίωνα  έχουμε  το  Βολταίρο, το Ρενάν και  άλλους· και   σήμερα  άλλους  ιδεολόγους  που  λένε  ότι  ο   Θεός  πέθανε. Εμείς  θα  λέγαμε πως  δεν  πέθανε  ο  Θεός   αλλά  ότι  γι’αυτούς   έχει  πεθάνει. 

            Δεν  είναι όμως μόνο οι αρνητές του Χριστού στο κόσμο μας. Ευτυχώς, διότι έχουμε και σήμερα, όπως είχαμε και  σε παλαιότερες εποχές, ανθρώπους που, όπως είπαμε είναι αποφασισμένοι να θυσιαστούν  για  την  αγάπη  του  Χριστού.

          Αναρωτιόμαστε, αδελφοί μου, εμείς  με ποιούς ανθρώπους  είμαστε; Μ’αυτούς  που  μισούν το  Χριστό  ή  μ’αυτούς  που  τον  αγαπούν, τον πιστεύουν, μ’αυτούς που ζουν το Ευαγγέλιο Του ως συνειδητοί  χριστιανοί  ή  ζούμε  όπως  οι  άθεοι  που  έχουν  ξεγράψει  από τη  ζωή τους το Χριστό και  το Ευαγγέλιό Του; Εύχομε  να  είμαστε πραγματικοί  χριστιανοί, για  να  αξιωθούμε της  βασιλείας του  Θεού, όπου  εκεί  θα  υμνούμε  την  Αγία  Τριάδα  αιωνίως. Αμήν!