Ο Άγιος Λουκιανός ο Ιερομάρτυρας Πρεσβύτερος της Εκκλησίας της Αντιοχείας

Γεννήθηκε   στα   Σαμόσατα της Συρίας από γονείς ευσεβείς, και  με ανάλογο  τρόπο  ανατράφηκε.

Μετά  τον  θάνατο  των γονέων του, διαμοίρασε στους φτωχούς την πατρική του περιουσία και  αφοσιώθηκε στην μελέτη των  θείων  Γραφών, διότι στην σκέψη του επικρατούσαν τα λόγια του Απ. Παύλου: «Πάσα γραφή  θεόπνευστος και  ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς παιδείαν  την  εν  δικαιοσύνη».  Δηλαδή,  όλη  η  Γραφή έχει  εμπνευσθεί  από  τον  Θεό.  Γι’ αυτό  είναι  ωφέλιμη  για  να  διδάσκει την  αλήθεια,  να  ελέγχει  τις πλάνες, να διορθώνει αυτούς που αμαρτάνουν  και  να  παιδαγωγεί  στην  αρετή.

Κατόρθωσε, λοιπόν, και  ο  Λουκιανός  να  γίνει  βαθύς  γνώστης  της  Αγίας Γραφής  και  χειροτονήθηκε  πρεσβύτερος  στην  Αντιόχεια. Εκεί  δίδασκε με   θάρρος  και  ακρίβεια  το  θείο  λόγο,  ενθαρρύνοντας  τους  χριστιανούς στο  μαρτύριο. Στην Αντιόχεια, μάλιστα, ίδρυσε σχολή, όπου φοίτησαν αρκετοί  μαθητές, καταρτιζόμενοι στα χριστιανικά δόγματα και στην άσκηση  της  αρετής.

Όταν  ο Λουκιανός  έμαθε ότι  στη  Νικομήδεια  ο  Διοκλητιανός  καταδίωκε και  θανάτωνε τους χριστιανούς, άφησε την Αντιόχεια και πήγε στη Νικομήδεια για να στηρίξει και να ενισχύσει τους Χριστιανούς στο μαρτύριο.
Συνελήφθη,  όμως,  από  τον  Διοκλητιανό  και  κλείστηκε  στην  φυλακή, όπου  και  πέθανε  από  πείνα.

Απολυτίκιον. Ήχος  γ’. Θείας  πίστεως.

Θείω  Πνεύματι, λελαμπρυσμένος, γνώσιν ένθεον, εταμιεύσω, και  της πίστεως τον λόγον ετράνωσας· όθεν Μαρτύρων αλείπτης γενόμενος, Λουκιανέ  εν αθλήσει ηρίστευσας. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε,  δωρήσασθαι  ημίν  το  μέγα  έλεος.

Κοντάκιον. Ήχος  δ’. Ο  υψωθείς  εν  τω  Σταυρώ.

Ως  ερμηνεύς  των  ζωηφόρων ρημάτων, και ιερεύς των του Θεού μυστηρίων, Λουκιανέ θεόληπτε ενήθλησας  στερρώς·  όθεν  το  εσώτερον, καταπέτασμα Μάρτυς, χαίρων διελήλυθας, και  Χριστού  τω προσώπω, ενεφανίσθης  πάντοτε  ημίν,  τοις  σε  τιμώσιν,  αυτόν  ιλεούμενος.

Έτερον Κοντάκιοv. Ήχος β’. Την εv πρεσβείαις.    
Τοv  εν  ασκήσει  το  πρότεροv  λαμπρυνθέντα,  και  εν  αθλήσει  το  δεύτερον φαιδρυvθέντα, πάντες ως φωστήρα σε φαιδρότατον, Λουκιανέ τοις  ύμvοις, ενδόξως  σε  γεραίρομεν.  Πρεσβεύων  μη  παύση  υπέρ  πάντων ημώv.

Μεγαλυνάριον.
Άρτω  διαθρέψας πνευματικώ, πιστών τας καρδίας, ως του λόγου διανομεύς, λιμώ  καταισχύνεις,  τον  λιχνοβόρον  όφιν,  Λουκιανέ  αθλήσας, καθάπερ  άσαρκος.