Ο Όσιος Αβέρκιος ο Ισαπόστολος και Θαυματουργός

Έζησε  στα  τέλη  του  2^ου  αιώνα  μ.Χ.  Η  άμεπτη ζωή του και  η καρποφορία  της διδασκαλίας του, παρακίνησαν το ποίμνιο να τον αναγκάσει να γίνει επίσκοπος   Ιεραπόλεως  στην  Φρυγία.  Το  αξίωμα  δε μείωσε τον ζήλο του Αβερκίου. Έλεγε, μάλιστα, ότι δεν αρκεί κάποιος να  φαίνεται  άρχων,  αλλά και να είναι πραγματικά. Δηλαδή να αυξάνει την διακονία και  τους  κόπους του. Διότι  κατά  το  Ευαγγέλιο, «ει τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος», που σημαίνει, άν κανείς θέλει νὰ είναι πρώτος κατά την τιμή, οφείλει με την ταπείνωσή του απέναντι στους άλλους, νὰ γίνει τελευταίος από όλους  και  υπηρέτης  όλων  με  την  άσκηση της  αγάπης.

Και  ο  Αβέρκιος την  εντολή  αυτή  έκανε  πράξη  στη  ζωή  του.  Γι’  αυτό  και  ο Θεός του έδωσε το χάρισμα να κάνει πολλά θαύματα. Θεράπευσε  την  κόρη του βασιλιά της Ρώμης, από πονηρό δαιμόνιο. Θερμά νερά από την γη εξέβαλε  και  άλλα  πολλά  θαύματα  έκανε.

Επίσης, ο Αβέρκιος κήρυξε σε  όλες τις πόλεις της Συρίας και Μεσοποταμίας.  Έπειτα πήγε στη Λυκαονία, την  Πισιδία  και  στην  επαρχία των  Φρυγών.  Ονομάστηκε ισαπόστολος, διότι περιόδευσε  και  κήρυξε  όπως οι κορυφαίοι Απόστολοι του Χριστού.    
Πέθανε  ειρηνικά,  72  χρονών.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.       
Αποστόλων τον ζήλον εκμιμησάμενος, τη Εκκλησία εκλάμπεις ως εωσφόρος αστήρ, την θεόσδοτον ισχύν φαίνων τοις έργοις σου· συ γαρ θαυμάτων ιερών, τας δυνάμεις  ενεργών,  Αβέρκιε  Ιεράρχα, προς  ευσεβείας εισόδους,  τους  πλανωμένους  καθωδήγησας.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’. Ως απαρχάς της φύσεως.          
Ως  Ιερέα μέγιστον, και Αποστόλωv σύσκηνον, η Εκκλησία γεραίρει  σε άπασα, η  των  πιστών  Αβέρκιε·  ήv  ταις  σαις  ικεσίαις,  περιφύλαττε  μάκαρ ακαταγώνιστον,  εξ  αιρέσεως  πάσης,  και  άσειστον  παναοίδιμε.

Μεγαλυνάριον.
Βίω διαπρέπων θεοειδεί, της των Αποστόλων, κατετρύφησας δωρεάς, έργοις παραδόξοις, Αβέρκιε πιστώσας, προς αληθείας δόξαν, τους δεξαμένους  σε.