Ο Άγιος Διομήδης

Γεννήθηκε στην  Ταρσό  της  Κιλικίας  και  σπούδασε  την  ιατρική  επιστήμη.  Η επιστημονική  του  γνώση  δεν  τον  έκανε  υπερήφανο,  αλλά  διατήρησε την ευσέβεια,  στην  οποία  τον  ανέθρεψαν  οι  γονείς  του.

Και όπως ο Κύριος, ο Ιατρός των σωμάτων  και  των  ψυχών  των  ανθρώπων, «ελάλει αυτοίς περί της βασιλείας του Θεού, και τους χρείαν έχοντας θεραπείας ιάσατο», μιλούσε δηλαδή  σ’  αυτούς  για  την  βασιλεία  του  Θεού και  γιάτρευε  εκείνους  που  είχαν  ανάγκη  θεραπείας,  έτσι  και ο Διομήδης, μιμούμενος τον Κύριό του και Θεό του, εξασκούσε αφιλοκερδώς και φιλάνθρωπα  το  ιατρικό  του  επάγγελμα.

Συγχρόνως,  όμως,  με  την  θεραπεία  των σωμάτων, ο Διομήδης κήρυττε με θέρμη στους ασθενείς και τη σωτηριώδη αλήθεια του Ευαγγελίου και βοήθησε  πολλές  ψυχές  να  οδηγηθούν  στο  Σωτήρα  Χριστό.

Ο  θείος ζήλος έφερε τον Διομήδη μέχρι  τη  Νίκαια  της  Βιθυνίας  όπου  εκεί, και  θεράπευε  ασθενείς,  και  την  πίστη  δίδασκε  και  καλλιεργούσε.  Όταν όμως άρχισε ο διωγμός του Διοκλητιανού κατά των χριστιανών, η θεοκίνητη δραστηριότητα  του  Διομήδη  καταγγέλθηκε  στον  αυτοκράτορα.
Τότε  αυτός  διέταξε  να  συλλάβουν  τον  Διομήδη. Αλλά πριν συλληφθεί, ο Θεός τον  κάλεσε  κοντά  Του  και  οι  απεσταλμένοι  στρατιώτες  τον  βρήκαν νεκρό.  Και  όμως,  έτσι  νεκρό  τον  αποκεφάλισαν!

Απολυτίκιο. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Των  σωμάτων  τας  νόσους  θεραπεύων  Διόμηδες, και ψυχών την ρώσιν εν λόγω, αληθείας εβράβευες· την  θείαν  ειληφώς  γαρ  δωρεάν, τοις  πάσχουσι ποικίλως  βοηθείς·  και  Μαρτύρων  ταις  ακτίσι, καταυγασθείς, σώζεις τους εκβοώντάς σοι· δόξα  τω  σε  δοξάσαντι  Χριστώ,  δόξα  τω  σε  στεφανώσαντι, δόξα  τω  ενεργούντι  δια  σου  πάσιν  ιάματα.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. β’. Την υπέρ ημών.     
Την ιατρικήν, κτησάμενος επιστήμην, της αθλητικής,  ηυμοίρησας εύκληρίας,  ως  κήρυξας  ενδόξως,  Χριστόν  τον  Θεόν  ημών, παμμακάριστε Διόμηδες, Αναργύρων εγκαλλώπισμα, και προστάτα των βοώντων σοι· Αυτός  γενού  ιατήρ,  τοις  σοις  δούλοις  σοφέ.

Μεγαλυνάριον.
Χάριν  ιαμάτων  απολαβών,  ψυχών  και  σωμάτων,  θεραπεύεις  πάθη  δεινά· όθεν  καμοί νείμον, Διόμηδες παμμάκαρ, υγείαν την κατ’ άμφω, ίνα γεραίρω  σε.