Ο Όσιος Ποιμήν

Μαζί  με  τα  άλλα  αδέλφια  του  έκαναν μικρή  μοναχική  αδελφότητα  σε  μία  μικρή  σκήτη  στην  Αίγυπτο.  Ηγούμενος  αυτής  της  αδελφότητας ήταν  ο  Ποιμήν,  που  είχε  όλα  τα προσόντα πραγματικού ποιμένος  ψυχών. Η  φήμη του είχε φθάσει σε μακρινές περιοχές και  πολύς κόσμος ερχόταν  να  τον  δει  και  να  τον  συμβουλευθεί.  Αυτός, όμως, δεχόταν μόνο  τους  μικρούς  και  ταπεινούς. Όσοι  έρχονταν από περιέργεια, δεν τους  δεχόταν,  έστω  και  άν  ήταν  άρχοντες.

Κάποτε  ένας  απ' αυτούς  θύμωσε  που  δεν  τον  δέχθηκε.  Και  επειδή  ήταν δικαστής,  συνέλαβε  τον  μοναχογιό  της αδελφής  του  Οσίου, με  την ιδέα ότι  τώρα θα  ερχόταν ο  ίδιος ο  Ποιμήν σε αυτόν. Ο  Όσιος, όμως, έγραψε προς  αυτόν:  «Εξέτασον  τον  ανεψιόν  μου  κατά  τους  νόμους. Είναι ένοχος;  Τιμώρησέ  τον.  Εάν  όμως  δεν είναι, κάμε όπως θέλεις». Ο δικαστής θαύμασε τα γραφόμενα του Οσίου και  αμέσως απέλυσε τον ανεψιό του.       
Όλα  αυτά  βέβαια,  τα  κατάφερνε  ο  Ποιμήν, διότι καλλιεργούσε το θεμέλιο των αρετών, την ταπεινοφροσύνη. Συχνά μάλιστα έλεγε: «Ο άνθρωπος  έχει  ανάγκη από την ταπείνωσιν, όσην από τον αέρα τον οποίον  εισπνέει. Η  ταπεινοφροσύνη του  πνεύματος είναι η  ζωή  της ψυχής». Ο  Όσιος Ποιμήν πέθανε ειρηνικά, προκύπτοντας σε  όλες τις χριστιανικές  αρετές.

Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας  πίστεως.
Θείων  έργων  σου, τη  δᾳδουχία, λαμπρυνόμενος, τη  διανοία, διακρίσεως φωστήρ  ώφθης  άδυτος, διασκεδάζων  παθών την σκοτόμαιναν, και καταυγάζων  ημών τα νοήματα. Ποιμήν Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το  μέγα έλεος.

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης  σήμερον.   
Των  λαμπρών  αγώνων  σου  Όσιε  Πάτερ,  η  αγία  σήμερον,  μνήμη επέστη  τας  ψυχάς,  των  ευσεβών  κατευφραίνουσα,  Ποιμήν  θεόφρον, Οσίων  αγλάϊσμα.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις  των  Αγγέλλων  ο μιμητής,  και  των  Μοναζόντων,  παιδοτρίβης και  παιδευτής·  χαίροις  θεωρίας,  και  πράξεως  ο  λύχνος,  Ποιμήν Πατέρων  δόξα,  Αιγύπτου  βλάστημα.