Οι Όσιοι Ανδρόνικος και Αθανασία η συμβία του

Υπήρξαν κατά το έτος 594 και ήταν σύζυγοι ενάρετοι, που κατάγονταν από την Αντιόχεια της Συρίας. Ήταν εύποροι και ζούσαν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Ο Ανδρόνικος έκανε το επάγγελμα του αργυραμοιβού στην Αντιόχεια και απόκτησε από τον γάμο αυτό δύο παιδιά, που όμως πέθαναν. Αυτό κατέθλιβε τους δύο γονείς και για να βρούν παρηγοριά κατέφυγαν για προσκύνημα στους  Αγίους Τόπους. Από εκεί πήγαν στην Αίγυπτο, όπου με κοινή απόφαση έγιναν μοναχοί και μπήκαν σε μοναστήρι. Ο μεν Ανδρόνικος πήγε στη Μονή του αββά Δανιήλ, η δε γυναίκά του Αθανασία στην γυναικεία Μονή των Ταβεννησιωτών. Εκεί, αφού ασκητικά πέρασαν το υπόλοιπο της ζωής τους, απεβίωσαν ειρηνικά. Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον. Σωφροσύνης την χλαίναν την θεοΰφαντον, κατεποικίλατε χρόαις των ιερών αρετών, ομοφρόνως εν σπουδή άμφω ασκήσαντες· όθεν υμών την σιωπήν, η τρισάγιος ωδή, εδέξατο εν υψίστοις, Ανδρόνικε συν τη θεία, Αθανασία τη θεόφρονι. Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’. Τη  υπερμάχω. Ως της νομίμου συζυγίας υποτύπωσιν Και της ενθέου πολιτείας ακροθίνια Αναδήσωμεν τοις άνθεσι των ασμάτων Τον οσίως διαπρέψαντα Ανδρόνικον, Συν αυτώ Αθανασίαν την ομόζυγον, Τούτοις λέγοντες, χαίροις ζεύγος πανόσιον. Μεγαλυνάριον. Ανδρείως η σύμβιος ξυνωρίς, συν Αθανασίᾳ, ο Ανδρόνικος ο στερρός, της αθανασίας, ανύσαντες την τρίβον, της αθανάτου δόξης, κατηξιώθησαν.