Ο Άγιος Θωμάς ο Απόστολος

Ήταν μεταξύ  των δώδεκα μαθητών του Κυρίου και  ανήκε σε οικογένεια αλιέων. Ο Θωμάς, λοιπόν, μετά την Ανάσταση του  Χριστου και την πρώτη εμφάνισή Του στους μαθητές, δυσπιστούσε σ’ αυτά που του έλεγαν αυτοί. Αλλά ο Κύριος επανεμφανίστηκε στους μαθητές μέσα στο υπερώον, όταν μεταξύ τους βρισκόταν και ο Θωμάς. Τότε ο Κύριος προέτρεψε τον Θωμά να ψηλαφήσει τις πληγές από τα καρφιά που Τον σταύρωσαν, και να μη γίνεται άπιστος, αλλά πιστός. Εκθαμβωμένος ο Θωμάς, προσκύνησε και ανεβόησε: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Η δε απάντηση του Κυρίου ήταν τέτοια, που θα διδάσκει όλους όσους θέλουν να δυσπιστούν στην αλήθεια του Ευαγγελίου. Είπε, λοιπόν, ο Κύριος: «ότι εώρακάς με, πεπίστευκας, μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες». Δηλαδή, λέει ο Κύριος στον Θωμά, πίστεψες επειδή με είδες. Μακαριότεροι και περισσότερο καλότυχοι είναι εκείνοι, που άν και δεν με είδαν, πίστεψαν.   Η παράδοση αναφέρει ότι ο Θωμάς μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος πήγε και κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πέρσες, Μήδους και Ινδούς. Στην χώρα δε των τελευταίων, μαρτύρησε με θάνατο δια λογχισμού. Έτσι, τον αξίωσε ο Θεός όχι μόνο να κηρύξει το Ευαγγέλιό Του, αλλά και να δώσει τη ζωή του γι’ Αυτόν. Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε. Ως θείος Απόστολος, θεολογίας κρουνούς, ενθέως εξήντλησας, εκ λογχονύκτου πλευράς, Χριστού του Θεού ημών. Όθεν της ευσεβείας, κατασπείρας τον λόγον, έλαμψας εν Ινδία, ως ακτίς  ουρανία, Θωμά των Αποστόλων, το θείον αγλάϊσμα. Κοvτάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον. Ο της θείας χάριτος πεπληρωμένος, του Χριστού Απόστολος, και υπηρέτης αληθής, εν μετανοῖα εκραύγαζε· Συ μου υπάρχεις, Θεός τε και Κύριος. Έτερον Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’. Τη υπερμάχω. Ως κοινωνός του εκ πλευράς άφεσιν βλύσαντος Του ζωηφόρου ομοιώματος ετρύφησας Λογχευθείς  Θωμά  πανεύφημε την πλευράν σου. Αλλ’ ως Μάρτυς και  Απόστολος θεόληπτος Σωσωσμένους τω Δεσπότῃ σου προσάγαγε Τους  βοώντάς σοι, χαίροις μάκαρ Απόστολε. Μεγαλυνάριον. Τη χειρί αψάμενος της πλευράς, του βλύσαντος κόσμω, αθανάτου ζωής κρουνούς, εξ αυτής εδέξω, δογμάτων θεία ῥείθρα, δι’ ών ψυχάς αρδεύεις, Θωμά Απόστολε.