ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΓΝΩΜΕΣ

Ὁμιλία  στὴν  Κυριακὴ  Θ΄ Ματθαίου

«Θαρσεῖτε, ἐγὼ  εἰμί·  μὴ   φοβεῖσθε» (Ματθ. 14,27)

           

Ἡ  ζωή μας, ἀδελφοί μου,  εἶναι γεμάτη  ἀπὸ φόβους  λόγω  τῶν  πολλῶν  μας  δυσκολιῶν  καὶ τῶν  πολλῶν  θλίψεων ποὺ δοκιμάζουμε  οἱ περισσότεροι τῶν ἀνθρώπων  ὅλων τῶν  ἐποχῶν. Εἰδικὰ ὅμως οἱ ἄνθρωποι τῆς  ἐποχῆς  μας  διακατέχονται καὶ ἀπὸ    ἀπιστία  πρὸς  τὸν παντοδύναμο  Θεό μας.  Ἄλλοι  πάλι  μοιάζουν  μὲ τὸν ὁλιγόπιστο      Πέτρο,   ὁ ὁποῖος  περπάτησε  βέβαια  ἐπὶ τῆς  θαλάσσης  μετὰ  ἀπὸ  ἐντολὴ - πρόσκλησι  τοῦ Κυρίου,  ἀλλὰ μόλις  εἶδε  τὰ  κύματα  νὰ  ἀφρίζουν, καὶ ἔπαυσε  νὰ  ἔχει τὰ μάτια  του πρὸς τὸ Χριστὸ  ἄρχισε  νὰ καταποντίζεται,   καὶ νὰ ἱκετεύει   τὸν  Κύριό μας μὲ  τὰ  λόγια: «Κύριε  σῶσον με». (Μαθ. 14, 30)    Καὶ  ὁ Χριστός, ποὺ ἀγαπᾶ  ὅλο  τὸ  κόσμο  ἔπιασε  καὶ  ταὸν Πέτρο  ἀπὸ τὸ χέρι  καὶ τὸν ἔβαλε  μέσα  στὸ καράβι  του,   ὅπου  ἦταν νωρίτερα  μαζὶ μὲ τοὺς  ὑπόλοιπους  συμμαθητές  του.  Τὸν ἤλεγξε  ὅμως  μὲ  τοὺς  λόγους  ποὺ ἁρμόζουν  κυρίως  γιὰ  τοὺς  σημερινοὺς  «χριστιανούς», οἱ ὁποῖοι  εἶναι τόσο πολὺ ὀλιγόπιστοι, οἱ  ὁποῖοι  πιστεύουν  βέβαια  στὸ Θεό, ἀλλὰ  μόνον ὅταν  ἡ ζωή τους  διακατέχεται ἀπὸ  κοσμικὴ  καὶ ἐπίπλαστη  «εὐτυχία», καὶ  ὄχι ὅταν  ἔρχονται  κάποιες  δοκιμασίες  στὴ  ζωή  τους.   Γι’ αὐτὸ  καὶ  τὸ  «ὀλιγόπιστε!  εἰς  τὶ  ἐδίστασας;» (Ματθ. 14,31)  ἄς  γίνει μάθημα  ὅλων  μας.

            Κατ’ ἀρχάς, ἀδελφοί μου,  πρέπει  νὰ γνωρίζουμε  ὅτι    τὸ  νὰ  ἔχουμε    θάρρος προκειμένου    νὰ  ξεπερνᾶμε  ἀνώδυνα  τὶς   δυσκολίες  τῆς  ζωῆς μας    εἶναι  δῶρο τοῦ  Θεοῦ. Ἡ ἔλλειψη    θάρρους ἐπίσης     σημαίνει  πὼς  ἔχουμε βγάλει  ἀπὸ τὴ  ψυχή μας  τὸ μόνο  Δυνατό, ὁ ὁποῖος  εἶναι  ὁ Θεός μας.  Ὅταν,   ἀκόμα, ἔχουμε  τὴ  δύναμη  τοῦ   θάρρους    εἴμαστε  καὶ    ὀπλισμένοι μὲ  τὴ δύναμη   ποὺ μᾶς  κάνει   νὰ  ξεπερνᾶμε  τὶς  θλίψεις  τῆς  ζωῆς μας.  Πῶς  μποροῦμε, ἄλλωστε,   νὰ   ξεπεράσουμε   τὰ  πολλά μας  προβλήματα  τῆς  ζωῆς  ἤ  τὶς  πολλὲς  θλίψεις  μας    ἄν  δὲν  ἔχουμε  θάρρος;

          Γιατὶ  τὸ θάρρος  αὐτὸ  πηγάζει  καὶ  ἀπὸ  τὴν ἀκλόνητη πίστη στὸ Χριστό μας.  Πηγάζει  τὸ  θάρρος  ἀπὸ  τὴν   πίστη στὸ Χριστὸ  διότι  πιστεύοντας  στὴ  δύναμη  τοῦ  θάρρους  αὐτοῦ  ξεπερνοῦσαν καὶ  οἱ μάρτυρες  τῆς πίστεώς  μας  τοὺς  διωγμούς  τους  ἐκ τῶν  εἰδωλολατρῶν δημίων τους. Καὶ τὸ θάρρος  αὐτὸ μὲ τὸ  ὀποῖο  μᾶς  ἐνδυναμώνει ὀ Κύριός μας, ἀδελφοί μου,  εἶναι  δύναμη γιὰ νὰ  νικοῦμε  κάθε  μας  δυσκολία  τῆς  ζωῆς.  Ὅπως  λέει  καὶ  ὁ προφητάναξ Δαβὶδ ὅτι    ὁ  Χριστὸς  εἶναι ἰσχὺς  μου  καὶ  δύναμίς  μου·  ὁ Χριστὸς  εἶναι  καταφυγή μου καὶ  ρύστις  μου. (Ψαλμ.  17,2-3)  Καὶ ὁ ἀπ. Παῦλος  λέει ἐπίσης: «πάντα  ἰσχύω  ἐν τῷ  ἐνδυναμοῦντι  με Χριστῷ».  (Φιλ. 4,13)   Ὅλους,     δηλαδή,  τοὺς  κινδύνους    μποροῦμε  νὰ  τοὺς  ξεπεράσουμε  μὲ  τὴ   δύναμη  τοῦ  Χριστοῦ μας.  

Προσοχή, ὅμως, ἀδελφοί μου!   Γιατὶ ἄλλο πρᾶγμα  εἶναι τὸ  θάρρος  καὶ  ἡ εὐψυχία, καὶ ἄλλο  τὸ θράσος  καὶ ἡ  ἀναίδεια.   Διότι τὸ γνώρισμα  τοῦ χριστιανικοῦ θάρρους ἔχει  ἀπόλυτη σχέση  μὲ τὴν     πίστη   καὶ  τὴν  ἐγκράτεια·  τὸ  θράσος  ὅμως  καὶ ἡ ἀναίδεια ἔχουν  σχέση μὲ τὴ  ζωὴ  ποὺ   σχετίζεται  μὲ  τὴν  κακία  καὶ τὸν ἐγωϊσμό.   Ὅποιος  χριστιανὸς  ἔχει   τὴν  ἀρετὴ  αὐτὴ  τοῦ χριστιανικοῦ     θάρρους  ὀφείλει ἀκόμα  νὰ  ἐμπιστεύεται  ὄχι  τὴ προσωπική του  δύναμι, καὶ νὰ  πιστεύει  στὸ  Θεό  μας. Ὁ  ἀληθινὸς  χριστιανὸς  «πέποιθεν ἐπὶ τῷ  Κυρίῳ», (Ψαλμ. 10,1)  ὅπως λέει  ὁ Δαβίδ, καὶ δὲν  ἔχει ποτὲ  ἐμπιστοσύνη  στὸν ἑαυτό του.        

Ὅπως  μᾶς  λέει  ὁ Χριστὸς  στὸ Εὐαγγέλιό Του:  «ἐν τῷ  κόσμῳ   τούτῳ  θλῖψιν ἔξετε, ἀλλὰ  θαρσεῖτε, ἐγὼ  νενίκηκα  τὸν κόσμον».  (Ἰω.  16,33)  Λέει,  δηλαδή, ὁ Χριστὸς  ὅτι  τὰ  παράσημα  τῶν  μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ εἶναι καὶ   οἱ  διωγμοὶ   ποὺ δοκιμάζουν γιὰ  τὴν πίστη τους,  ἀλλὰ   εἶναι  ἀνάγκη,  ταυτόχρονα, νὰ  γνωρίζουμε  ὄτι  δίπλα μας  εἶναι  Αὐτός, ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος  εἶναι  καὶ ὁ νικητὴς  τοῦ διαβόλου  καὶ τοῦ θανάτου.   Γι’ αὐτὸ καὶ μεῖς  ἄς  ζοῦμε  πιστῶς  καὶ ἐναρέτως, καὶ   χωρὶς  νὰ  φοβόμαστε  διωγμοὺς ἐπειδὴ  πιστεύουμε  στὸ Χριστό μας.  Διότι  «οἱ  θέλοντες  εὐσεβῶς  ζῆν  ἐν Χριστῷ  Ἰησοῦ  διωχθήσονται».  (Β΄Τιμ. 3,12)      

Πῶς  ὅμως  ἐκδηλώνεται  στὴ χριστιανική μας ζωὴ αὐτὸ  τὸ  θάρρος, ἀδελφοί  μου;  Ἔχουμε  στὴ ζωή μας θάρρος, πρῶτα  πρῶτα, ὅταν  ἔχουμε  ζωντανὴ ἐλπίδα  στὴ  δύναμη  τοῦ Χριστοῦ  μας. Ὅταν ὅμως  οἱ  χριστιανοὶ θεωροῦν  τὶς  δυσκολίες  ποὺ περνοῦν  ὡς  δοκιμασίες  τῆς  πίστεώς  τους,  ἀφοῦ  ὁ  Χριστός  μας ἄλλωστε  δὲν εἶναι τιμωρὸς  ἀλλὰ  παδιαγωγεῖ  «ἐπὶ τὸ  συμφέρον,  ἐπὶ τὸ μεταλαβεῖν  τῆς  ἁγιότητος  αὐτοῦ»,  (Ἑβρ.  12,10)  θεωροῦν  καὶ  τὰ παθήματά   τους  ὡς  ἀνταναπληρώματα  τῶν  παθημάτων  τοῦ  Κυρίου μας.      

            Φανερώνεται ἐπίσης  τὸ θάρρος  στὶς  θλίψεις  μας  ὡς  σταθερότητα  τοῦ φρονήματος  καὶ  ὡς  ἐμμονὴ  στὴν ἐκπλήρωση  τοῦ  χριστιανικοῦ  μας  χρέους. Ὁ πιστὸς ποὺ διαθέτει ψυχικὸ θάρρος  ποτὲ  δὲν παρασύρεται  ἀπὸ τὸ κόσμο τῆς  ἁμαρτίας, ἀλλὰ  ζεῖ  τὴ  ζωὴ  τοῦ  Εὐαγγελίου  καθ’ ὅλη  τὴ  ζωή  τους. Ὀφείλουμε λοιπὸν νὰ  εἴμαστε  στολισμένοι μὲ τὰ  ἄνθη  τῶν  ἀρετῶν· ὀφείλουμε δηλαδὴ νὰ  ἔχουμε  ἀληθινὴ  πίστη,  ταπεινοφροσύνη, ἐγκράτεια καὶ ὅλες  τὶς  ἄλλες  ἀρετές. Κυρίως  ὅμως  ὀφείλουμε  νὰ  ἔχουμε  στὴ ζωή  μας  τὴν  κορωνίδα  τῶν ἀρετῶν, τὴν  ἀγάπη.    Ἀλλὰ  ἡ ἀγάπη,  δυστυχῶς,  ἐξέλιπε  στὶς ἡμέρες  μας καὶ  ἐψυχράνθη.

Φανερώνεται ἐπίσης  τὸ  θάρρος  μας  αὐτὸ   ὅταν  ὑπομένουμε καρτερικὰ   στὶς  θλίψεις  μας. Καὶ  ὅταν  εἴμαστε  στηριγμένοι  στὴν  ἐλπίδα  τοῦ Θεοῦ μας, ἡ ὁποία  «οὐ καταισχύνει»,  ἔχουμε  καὶ  τὴ δύναμη  νὰ  ξεπερνοῦμε  δυσκολίες  οἱ  ὁποῖες  προέρχονται  εἴτε  ἀπὸ  τοὺς  κακοὺς  καὶ πονηροὺς  ἀνθρώπους,   εἴτε καὶ ἀπὸ  τοὺς  πονηροὺς λογισμοὺς  τοῦ σατανᾶ.     Ἡ  ὑπομονὴ  αὐτὴ στὶς  θλίψεις, ἀδελφοί  μου,  δίδει τελικὰ  στοὺς  ἀγωνιστὲς  χριστιανοὺς  καὶ   τὴν  ἀληθινὴ  χαρὰ  ἡ ὁποία  προέρχεται  ἀπὸ τὸ  γεγονὸς  τῆς  ἀναστάσεως   τοῦ  Χριστοῦ μας.

Ἀδελφοί μου!   Ὁ  λόγος  τοῦ  Χριστοῦ: «θαρσεῖτε, μὴ φοβεῖσθε» μᾶς  δίδει  νὰ  καταλάβουμε ὅλοι  μας  πὼς  ὁ  Χριστὸς  δίπλα  μας  παντοτινά.      Γι’ αὐτὸ  καὶ  οἱ  θλίψεις  καὶ δοκιμασίες  μας  ἄς  μὴ  μᾶς  φοβίζουν. Διότι   ὁ Χριστὸς  μᾶς  ἔχει  ὀπλίσει  μὲ  τὴ  δύναμη  τοῦ   χριστιανικοῦ  θάρρους. Ἄς  μὴ ὑποστέλουμε  λοιπόν  τὴ  σημαία  τοῦ πνευματικοῦ μας  ἀγῶνος, ἀλλὰ  ἄς  πιστεύουμε  πάντοτε  στὸ Χριστό,  καὶ  ἄς  ἐλπίζουμε  στὴν  Πρόνοια  καὶ στὴν Ἀγάπη  τοῦ Χριστοῦ μας. Καὶ  ἄς  λέμε  στὸ Χριστὸ  μαζὶ μὲ τὸν προφητάξ  Δαβὶδ  ἤ τὸν ἀπ. Πέτρο, ὁ ὁποῖος  κινδύνευε  νὰ  καταποντιστεῖ στὰ  κύματα  τῆς  Τιβεριάδος:  «σῶσον με Κύριε». Ἄς  ζητοῦμε,   δηλαδή,  καὶ  μεῖς  ἀπὸ  τὸν  Κύριο  νὰ  μᾶς  σώζει  ἀπὸ  τὶς  πτώσεις  μας  στὴν  ἁμαρτία.    Ἀμήν!