ΚΥΡΙΑΚΗ «ΤΗΣ ΑΠΟ-ΚΡΕΩ»

Όταν  δε έλθη  ο υιός του ανθρώπου εν τη  δόξη αυτού και πάντες  οι άγιοι άγγελοι μετ᾿ αυτού, τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού,  και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και αφοριεί αυτούς απ᾿ αλλήλων ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα  πρόβατα  από  των  ερίφων,

Και  στήσει  τα  μεν  πρόβατα  εκ  δεξιών  αυτού,  τα  δε  ερίφια  εξ  ευωνύμων. Τότε ερεί ο βασιλεύς τοις εκ δεξιών αυτού· δεύτε οι ευλογημένοι  του  πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου. επείνασα γαρ, και εδώκατέ μοι  φαγείν,  εδίψησα,  και  εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, γυμνός, και περιεβάλετέ με, ησθένησα, και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με. Τότε αποκριθήσονται αυτώ οι δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα  και  εθρέψαμεν, ή διψώντα  και  εποτίσαμεν; Πότε δε  σε είδομεν ξένον και συνηγάγομεν, ή γυμνόν και περιεβάλομεν; Πότε δε σε είδομεν ασθενή ή  εν φυλακή, και ήλθομεν προς σε; Και αποκριθείς ο βασιλεύς ερεί αυτοίς· αμήν λέγω υμίν, εφ᾿ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε. Τότε ερεί και τοις εξ ευωνύμων· πορεύεσθε απ᾿ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το  αιώνιον  το  ητοιμασμένον τω  διαβόλω  και  τοις  αγγέλοις  αυτού.  επείνασα  γαρ,  και  ουκ  εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και ουκ εποτίσατέ με,  ξένος ήμην,  και  ου  συνηγάγετέ  με, γυμνός, και ου περιεβάλετέ με, ασθενής και εν φυλακή, και  ουκ  επεσκέψασθέ  με.  Τότε  αποκριθήσονται  αυτώ  και  αυτοί λέγοντες· κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα ή διψώντα ή ξένον ή γυμνόν ἢ  ασθενή  ή  εν φυλακή, και ου διηκονήσαμέν σοι; Τότε αποκριθήσεται αυτοίς  λέγων·  αμήν λέγω υμίν, εφ᾿ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε. Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι  δε  δίκαιοι  εις  ζωήν  αιώνιον.

Ονομάζεται Κυριακή της Απόκρεω γιατί στη διάρκεια της εβδομάδας που ακολουθεί αρχίζει μια περιορισμένη νηστεία –«αποχή  κρέατος» -  όπως παραγγέλουν τα λειτουργικά βιβλία. Η Εκκλησία αρχίζει να μας «προσαρμόζει» στη μεγάλη προσπάθεια που θα απαιτήσει από εμάς επτά μέρες αργότερα. Σταδιακά μας βάζει στο μεγάλο αγώνα, γιατί γνωρίζει την ευπάθειά μας και προβλέπει τη  πνευματική  μας  αδυναμία.

Ευαγγελικό ανάγνωσμα της μέρας  είναι  η  παραβολή  του  Χριστού για  την Τελευταία  Κρίση  (Ματθ. 25, 31-46).

Όταν ο Χριστός θα έρθει να μας κρίνει ποιο θα είναι το κριτήριό Του; Η παραβολή μας δίνει την απάντηση: η αγάπη. Όχι ένα απλό ανθρωπιστικό  ενδιαφέρον,  αλλά  η συγκεκριμένη και προσωπική αγάπη για τον άνθρωπο, για κάθε ανθρώπινο πρόσωπο με το οποίο ο Θεός με φέρνει σε  επαφή  στη  ζωή  μου.

Η χριστιανική αγάπη είναι η «δυνατή αδυνατότητα» να βλέπω το Χριστό  στο  πρόσωπο  κάθε  ανθρώπου,  οποιοσδήποτε  κι  άν  είναι  αυτός, και τον οποίο ο Θεός, μέσα στο αιώνιο και μυστηριώδες σχέδιό Του,  έχει  αποφασίσει  να  φέρει  στη  ζωή  μου  έστω  και  για λίγες  στιγμές. Να τον φέρει κοντά μου όχι σαν μια ευκαιρία για «καλή πράξη» ή για εξάσκηση της φιλανθρωπίας μου,  αλλά  σαν  αρχή  μιας  αδιάκοπης   συντροφιάς  μέσα  στον  ίδιο  το  Θεό.           
Η αγάπη ξεπερνάει στον «άλλο» την εξωτερική του εμφάνιση, την κοινωνική του θέση, την εθνική του καταγωγή, την διανοητική του  ικανότητα  και  φθάνει  στην  ψυχή  του,  το  αληθινό κομμάτι του Θεού μέσα  του.  Είναι  η  υπέροχη  ανακάλυψη  του  «προσώπου»  στον «άνθρωπο»,  η  ανακάλυψη  του  συγκεκριμένου  και  μοναδικού προσώπου μέσα στο σύνολο γενικά.         
Η πραγματική αποστολή της Εκκλησίας είναι να υπενθυμίζει στον άνθρωπο την προσωπική του αγάπη. Όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη απ' αυτή τη προσωπική αγάπη, να τους αναγνωρίζεται η μοναδικότητα της ψυχής τους στην οποία αντανακλάται όλη η ομορφιά της δημιουργίας μ' ένα ξεχωριστό  τρόπο. Ξέρουμε ότι  οι άνθρωποι  βρίσκονται  στη  «φυλακή»,  είναι «πεινώντες και διψώντες» ακριβώς γιατί τους λείπει αυτή η προσωπική αγάπη. Τέλος ξέρουμε ότι είτε αγαπήσαμε είτε αρνηθήκαμε την αγάπη, πρόκειται να κριθούμε, γιατί «εφ' όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των  ελαχίστων,  εμοί  εποιήσατε»  (Ματθ. 25)

Απολυτίκιον. Ήχος  πλ. δ’.

Ο  βάθει  σοφίας  φιλανθρώπως  πάντα  οικονομών,  και  το  συμφέρον  πάσιν απονέμων, μόνε Δημιουργέ, ανάπαυσον Κύριε  τας ψυχάς  των  δούλων  σου· εν  σοι  γαρ  την  ελπίδα  ανέθεντο,  τω  Ποιητή  και  πλάστῃ  και  Θεώ  ημών.

Θεοτόκιον. Ήχος πλ. δ’. 
Σε και τείχος και λιμένα έχομεν, και πρέσβυν ευπρόσδεκτον, προς  όν έτεκες  Θεόν,  Θεοτόκε  Ανύμφευτε,  των  πιστών  η  σωτηρία.

Κοντάκιον. Ήχος  πλ. δ’.

Μετά  των  Αγίων  ανάπαυσον  Χριστέ,  τας  ψυχάς των  δούλων  σου,  ένθα  ουκ έστι  πόνος,  ου  λύπη,  ου  στεναγμός,  αλλά  ζωή  ατελεύτητος.

Έτερον Κοντάκιον. Ήχος α’.     
Όταν έλθῃς ο Θεός, επί γης μετά δόξης, και τρέμωσι τα σύμπαντα, ποταμός  δε του πυρός,  προ  του  βήματος  έλκῃ, και  βίβλοι  ανοίγωνται, και τα κρυπτά  δημοσιεύωνται, τότε ρήσαί  με,  εκ του πυρός  του  ασβέστου, και αξίωσον,  εκ  δεξιών  σου  με  στήναι,  Κριτά   δικαιότατε.