Ὁμιλία στὴν ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ «Ἐμοί δε μή γένοιτο καυχάσθαι, εἰ μή ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ»

Ὁ  ἀπόστολος Παῦλος, άδελφοί  μου καὶ  ἀδελφές μου,  κηρύττοντας  τὸ   Εὐαγγέλιο  τῆς  Βασιλείας  στὴν  Ἑλλάδα  μας καὶ  στὰ  ὑπόλοιπα μέρη  τοῦ  τότε γνωστοῦ κόσμου   ἔλεγε:  ἐγώ  δὲν  καυχιέμαι  οὔτε  γιὰ  τὰ  πλούτη μου,  οὔτε  γιὰ  τὴ  δόξα ποὺ ἔχω   ὡς  Ρωμαῖος   πολίτης, ἀλλά  καυχῶμε  γιὰ τὴν  πίστη  μου  στὸν   Ἐσταυρωμένο Λυτρωτή  τοῦ  κόσμου. Γιατὶ  καύχημα  τοῦ  Ἀποστόλου  Παύλου ἦταν μόνο    ὁ  Σταυρὸς  τοῦ  Κυρίου,  τὸν  ὁποῖο βγάλαμε καὶ μεῖς  σήμερα  καὶ  προσκυνήσαμε.

Ἡ  προσκύνησις  αὐτὴ  τοῦ Τιμίου   Σταυροῦ, ἡ ὁποία    δίδει δύναμη σὲ κάθε χριστιανὸ  εἶναι  δύναμη τῶν   εὐσεβῶν  βασιλέων∙ εἶναι δύναμη  τῶν  εὐσβῶν ἀρχόντων  μας, ἀλλὰ  καὶ  εἶναι δύναμη ὅλων μας.  Ὁ  Σταυρός, βέβαια, δὲν  εἶναι κοσμικὴ δύναμη, ἀλλὰ εἶναι  δύναμη  πνευματική, ποὺ νικᾶ  τὴ   «δύναμη»  τῶν  δαιμόνων. Ὁ  Σταυρὸς  εἶναι ὄπλο τὸ  ὁποῖο   νικᾶ  τοὺς  πονηροὺς  λογισμοὺς  καὶ   ὁποιαδήποτε  ἄλλη   ἁμαρτία. «Φρίττει  γὰρ καὶ τρέμει» ὁ διάβολος  μπροστὰ  στὴ  θέα τοῦ  Σταυροῦ.   Καὶ  μὀνη ἡ θέα  τοῦ  Σταυροῦ  τρομάζει  τὸν  διάβολο.

Ἡ  ἑκούσια αὐτὴ   σταύρωση   τοῦ Χριστοῦ  ἀπέδειξε ἀκόμα καὶ  τὴν  ἄκρα  Ταπεινοφροσύνη  Του. Ὁ  Χριστός, παρ’ὅλο  ποὺ  εἶναι  ὁ μόνος  Ἀθῶος καταδέχθηκε νὰ  ὑποστεῖ  τὴν   σταυρικὴ αὐτὴ  θυσία, τὴν  ὁποία ὑποχρεώνονταν  νὰ  παθαίνουν μόνο  οἱ μεγαλύτεροι κακοῦργοι  τῆς  Ρωμαϊκῆς  αὐτοκρατορίας.  Ὁ Χριστὸς ὅμως, ὁ ὁποῖος     δὲν  ἦταν  κανένας  κακοῦργος, ἀλλὰ  ἦταν  ὁ  Θεάνθρωπος  ὁ  ὁποῖος    «διῆλθε  εὐεργετῶν  καὶ ἰᾶτο  πάντας».  Ὁ  Χριστὸς ἦταν   εὐεργέτης πάντων ἀνθρώπων,  ὄχι  μόνο   κάνοντας  ὅλα  αὐτὰ  τὰ    γνωστὰ  θαύματα τὰ ὁποῖα    βλέπουμε  στὴν  Ἁγία  Γραφή,  ἀλλὰ   ἦταν καὶ εὐεργέτης   θεραπεύοντας  κυρίως ἀπὸ τὴν  μεγαλύτερη ἀσθένεια  τῆς  ἁμαρτίας. Γιατί  ἡ ἁμαρτία  εἶναι ἡ χειρώτερη  ἀσθένεια  κάθε ἐποχῆς ἡ ὁποία  ἔκλεισε  καὶ τὴν  πύλη τοῦ  Οὐρανοῦ.  Ὁ νέος  ὅμως  Ἀδάμ, ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς μᾶς  ξαναβάζει  στὴ  βασιλεία  τῶν  ούρανῶν.  Ἑπομένως, ὅλοι  οἱ   βαπτισμένοι  ὀρθόδοξοι  χριστιανοὶ  μποροῦμε, ἄν θέλουμε,  νὰ  εἰσέλθουμε διὰ  τῆς  πίστεώς  μας  στὸν  Ἐσταυρωμένο  στὴ   βασιλεία  τῶν  οὐρανῶν. Καὶ ὅταν λέμε  ὀρθόδοξοι  δὲν ἐννοοῦμε βέβαια  τὰ  ἄλλα  δόγματα, τὰ   ὁποῖα  εἶναι  αἱρετικὲς  δοξασίες. Μία   εἶναι ἄλλωστε ἡ  Ἐκκλησία, ἡ ὁποία  ἵδρυσε   ὁ  Χριστὸς  καὶ  οἱ Ἀπόστολοί  Του.  Κι  ἐμεῖς,  οἱ ὁποῖοι    ἀνήκουμε  στὴ  Μία, Ἁγία, Καθολικὴ  καὶ Ἀποστολικὴ  Ἐκκλησία  πρέπει  νὰ  ζοῦμε  μὲ  ταπεινοφροσύνη, ἔχοντας  τὸ  Χριστὸ  ὑπόδειγμα  τῆς   ζωῆς  μας.

Γι’αὐτό,   ὅταν   παίρνουμε  δύναμη  ἀπὸ  τὸ   Σταυρὸ  τοῦ  Κυρίου  δὲν  ἔχουμε λόγους  νὰ  φοβόμαστε τίποτα, οὔτε καὶ  τοὺς  πονηροὺς   λογισμοὺς ποὺ μᾶς  ἀποστέλλει  ὁ  σατανᾶς.  Δὲν φοβόμαστε ἀκόμα   τοὺς  κοσμικοὺς  ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἐπηρεασμένοι  ἀπὸ  τὴν  ἁμαρτωλὴ  ζωὴ  τῆς  ἐποχῆς μας, ἀλλὰ καὶ κάθε  ἐποχῆς.

 Ἑπομένως   ὁ  Χριστός, ὁ Ὁποῖος      σταυρώθηκε γιὰ   μᾶς  μᾶς    βάζει  καὶ  πάλι στὸν Παράδεισο,  ὅπως  ἔβαλε  καὶ  τὸν  ληστή,  ὁ  ὁποῖος  παρακάλεσε  τὸ  Χριστὸ  νὰ  τὸν  βάλει  ἐν τῷ   παραδείσῳ   μὲ  τὰ  λόγια του: «μνήσθητί  μου  Κύριε, ὅταν  ἔλθῃς  ἐν  τῇ  βασιλείᾳ  σου». Ἔτσι  καὶ  μεῖς, ἐὰν ἔχουμε σταθερὴ  πίστη στὸν Ἐσταυρωμένο  καὶ  Ἀναστάντα     Χριστὸ εἰσερχὠμαστε  ἐν δυνάμει   στὴ   βασιλεία  τοῦ  Θεοῦ.

Ἐκτὸς  ὅμως  ἀπὸ  τὴν  ἄκρα  Ταπεινοφροσύνη  τοῦ  Χριστοῦ, ἡ ὁποία  φαίνεται ἐπὶ τοῦ  Σταυροῦ διδασκόμαστε ἀπὸ  τὸ  Σταυρὸ  τοῦ Κυρίου καὶ  τὴν  ἀπεριόριστη  ἀγάπη  τοῦ Χριστοῦ  πρὸς  ὅλους  τοὺς  ἀνθρώπους.  Γιατὶ   ὁ Χριστὸς  εὐλογοῦσε  καὶ  συγχωροῦσε  πάνω  ἀπὸ τὸ   Σταυρὸ  ὅλους  αὐτοὺς  ποὺ τοῦ  κάρφωσαν  πάνω   στὰ  χέρια  καὶ  τὰ  πόδια  του τὰ  καρφιά.  Κι αὐτὴ  ἡ εὐλογία  τοῦ Ἐσταυρωμένου ἔφερε  τελικὰ  τὴν  μετάνοια  τοῦ ρωμαίου  ἑκατοντάρχου, ἀλλὰ καὶ ἔφερε  μετὰ  ἀπὸ τὸν  ἑκατόνταρχο τὴν  μετάνοια πολλῶν  ἄλλων    εἰδωλολατρῶν. Ἔφερε  δηλαδὴ ὁ Χριστὸς  τοὺς  εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι  λάτρευαν  τὰ  ξόανα καὶ  τοὺς  ἀνύπαρκτους θεούς,   στὴν ἀληθινὴ Θεογνωσία. Διδάχθηκαν  οἱ  εἰδωλολάτρες   ἀπὸ   τοὺς  κήρυκες  τοῦ Εὐαγγελίου  τὴν  πίστη  τοῦ  Χριστοῦ ποὺ  φωτίζει  πάντα  ἄνθρωπον, βάζοντάς  τον  στὴ  βασιλεία τοῦ  Θεοῦ.

Ἀδελφοί  μου!  Ὁ Χριστὸς μᾶς  ἔδειξε  τὴν  ἄκρα  Ταπεινοφροσύνη Του ἀνεβαίνοντας ἐκουσίως  στὸ  Σταυρό. Ὅμως  πάνω ἀπὸ τὸ  Σταυρὸ  μᾶς  δείχνει καὶ τὴν  ἀγάπη Του. Ὁ  Χριστός,  βέβαια, ὡς  Ἀναμάρτητος  Θεὸς  δὲν   ἔπρεπε   νὰ   πεθάνει ἐπὶ τοῦ  Σταυροῦ. Πέθανε  ὅμως  ὁ  Χριστὸς  γιὰ  νὰ  μᾶς   λυτρώσει ἀπὸ  τὴν  ἁμαρτία.  Σταυρώθηκε ὁ Χριστὸς  γιὰ νὰ  σχίσει  τὸ  χειρόγραφο τῶν ἁμαρτιῶν  μας. Ἄλλωστε, ὅλοι  μας    ἔχουμε  ὑπέρογκο  χρέος  ἁμαρτιῶν   ἔναντι τοῦ  Θεοῦ!  Κι ἀφοῦ  ὁ Χριστὸς  μᾶς  ἀγαπᾶ τί  πρέπει τότε  νὰ  κάνουμε ἐμεῖς; Ἐμεῖς βέβαια  δὲν  μποροῦμε νὰ  δώσουμε στὸ Χριστὸ τὰ  ἴσα. Μποροῦμε  ὅμως  νὰ δώσουμε      τὴ  μετάνοιά μας., ἀφοῦ  ὁ Χριστὸς   ζητᾶ μόνο  τὴ  μετάνοια καὶ    συντριβή,    τὴν  ἀλλαγὴ  τῆς  ζωῆς  μας πρὸς  τὸ  καλύτερο. 

Ἀκολούθως, νὰ  πλησιάσουμε τὸν  Ἐσταυρωμένο  γιὰ  νὰ  λάβουμε   Χάρη  ἀπὸ  τὸ  Σταυρό  Του.  Καὶ   ὅπως   οἱ  Ἰουδαῖοι,  ὅταν  ἦταν  στὴν ἔρημο  καὶ  δέχονταν   τσιμπήματα θανατηφόρων  φιδιῶν,  γλύτωναν τὸ  θάνατο  βλέποντας  μὲ  πίστη    τὸ  χάλκινο ὄφι  ποὺ  ὕψωσε   ὁ Μωϋσῆς  σὲ  σχῆμα  σταυροῦ,  ἔτσι,   καὶ πολὺ  περισσότερο, οἱ  χριστιανοί, σώζονται  ἀπὸ  τὰ τσιμπήματα τῆς  ἁμαρτίας διὰ  τῆς  πίστεως   στὸν Ἐσταυρωμένο  καὶ Ἀναστάντα  Χριστό.   Ἄν  ὅλοι  μας, ἄνδρες  καὶ γυναῖκες, ἀλλὰ  καὶ  μικρὰ  παιδιά,   ἀφαιρέσουμε ἀπὸ τὶς  ψυχές μας  τὴν  ἁμαρτία καὶ βάλουμε τὰ   στολίδια  τῶν  ἀρετῶν  θὰ  ἔχουμε   μονίμως ἐνθρονιασμένο μέσα  στὴ ψυχή μας   τὸν  Χριστό.  Καὶ  ὁ Χριστὸς  τότε  θὰ   εὐλογεῖ  ἐμᾶς  καὶ  τὶς  οἰκογένειές  μας, ἀλλὰ   καὶ  τὰ  παιδιά μας, ποὺ   πρέπει  νὰ  διδάσκονται τὴ  ζωὴ  στὴν ὁποία  μᾶς  καθοδηγεῖ  τὸ   Εὐαγγέλιο  τοῦ Χριστοῦ. Εὔχομε λοιπὸν ὁ Ἐσταυρωμένος  Χριστὸς  νὰ  μᾶς  εὐλογεῖ  καὶ  νὰ  μᾶς ἐνδυναμώνει  στὸν πνευματικό μας ἀγῶνα, γιὰ  νὰ  καταφέρουμε  ὅλοι  μας  νὰ  κερδίσουμε τὸν  πολυπόθητο  Παράδεισο. Ἀμήν!