Ο Όσιος Φαντίνος ο Θαυματουργός

Καταγόταν  από  την  Καλαβρία  της  Ιταλίας.  Ο  πατέρας  του  ονομαζόταν  Γεώργιος,  η  δε μητέρα του Βρυαίνη. Από μικρός αφοσιώθηκε στην υπηρεσία της  πίστης  και  ήταν  τόσο ενάρετος  και  μορφωμένος,  ώστε να τον παρακολουθούν και  πολλοί  μαθητές,  που  τους δίδασκε  την  έμπρακτη  ευσέβεια.

Σε ηλικία 60 χρονών, αφού πήρε δύο από τους μαθητές του, τον Βιτάλιο και  τον Νικηφόρο, πήγε στην Πελοπόννησο, όπου εγκαταστάθηκε για λίγο καιρό  στην  Κόρινθο και έφερε πολλές ψυχές στη Σωτηρία.          
Κατόπιν  επισκέφθηκε  την  Ἀθήνα, όπου προσκύνησε στο ναό της  Θεοτόκου.  Έπειτα πήγε στη  Λάρισα  και  από  κει  στη  Θεσσαλονίκη.  Εδώ  έμεινε  οκτώ  ολόκληρα  χρόνια υπηρετώντας  το  Ευαγγέλιο  και  απεβίωσε  ειρηνικά  υπέργηρος  το  έτος  974.

Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ταις θείαις λαμπρότησι, καταυγασθείς την  ψυχήν,  τα  σκάματα  ήνυσας,  της  εναρέτου ζωής, Φαντίνε μακάριε· όθεν την των θαυμάτων, κομισάμενος χάριν, λύεις των παθημάτων,  χαλεπάς  αμαυρώσεις,  πρεσβεύων  θεοφόρε,  υπέρ  των  τιμώντων  σε.

Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.  
Τω  θείω  φωτί,  Φαντίνε αυγαζόμενος, παθών  την  αχλύν,  διέλυσας  τοις  πόνοις  σου,  και θαυμάτων είληφας, ουρανόθεν την θείαν ενέργειαν·  δια  τούτο  βοώμέν  σοι·  Μη  παύση πρεσβεύων,  υπέρ  πάντων  ημών.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις ω  Φαντίνε  Πάτερ  σοφέ,  εναρέτου  βίου, υποτύπωσις αληθής· χαίροις ο  μεσίτης, και  πρέσβυς  θεοφόρε,  προς  τον  Χριστόν  των  πίστει,  ανευφημούντων σε.