Ὁμιλία στὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Στεφάνου

«Στέφανος, πλήρης πνεύματος  καὶ  δυνάμεως  ἐποίει  τέρατα  καὶ σημεῖα  ἐν τῷ   λαῷ» (Πράξ.  6,8)

            Χριστούγεννα  ἑορτάζουμε  τὶς  ἡμέρες  αὐτές∙ ἑορτάζουμε  τὴ  μητρόπολη τῶν  ἑορτῶν,  κατὰ  τὸν  ἱερὸ  Χρυσόστομο. Καὶ  λέμε   ἑορτάζουμε  Χριστούγεννα  ὅλες  τὶς  ἡμέρες  αὐτές, ἀπὸ  τὶς  25  Δεκεμβρίου  μέχρι καὶ  τὰ  Θεοφάνεια, διότι Χριστούγεννα  δὲν  γιορτάζουμε  μόνο  μία  μέρα  τὸ  χρόνο, καὶ  αὐτὴν τυπικά, ἀλλὰ καὶ  ὅλα  τὰ   ἔτη  τῆς  παρούσης  ζωῆς  μας. Τὰ  Χριστούγεννα  εἶναι  μία  ἑορτὴ  ἡ ὁποία  ἑορτάζεται  μέχρι  τὴν   ἡμέρα  τῆς  Ἐπιφανείας  τοῦ  υἱοῦ  καὶ  Λόγου  τοῦ  Θεοῦ  στὸν  Ἱορδάνη  ποταμό. Μέχρι  τὴν  ὥρα  δηλαδὴ ποὺ  μπῆκε  ὁ  Χριστὸς  στὰ νερὰ  τοῦ  Ἱορδάνη, ἁγιάζοντας  τὴ   φύση ἀλλὰ  καὶ τὶς   ψυχές  μας.

          Ἐκτὸς  ὅμως  ἀπὸ  τὴ   μεγάλη αὐτὴ  τῶν   Χριστουγέννων  ἑορτάζουμε σήμερα  καὶ  τὴ   μνήμη τοῦ  πρωτομάρτυρος  καὶ  ἀρχιδιακόνου  Στεφάνου.  Ὁ ἅγιος  Στέφανος  ἦταν  ὁ πρῶτος   ἀπὸ  τοὺς  ἑπτὰ  ἑπτὰ  πρώτους Διακόνους  τῆς  Ἐκκλησίας  «διακονεῖν  τραπέζαις». (Πράξ. 6,2)     Δὲν  ἦταν  ὅμως  ὁ Στέφανος  διάκονος  τῶν  τραπεζῶν  ποὺ  ἔστρωνε  ἡ  ἀρχέγονη  Ἐκκλησία  γιὰ  τοὺς  πιστούς  της. Ἦταν  καὶ  διδάσκαλος  τοῦ  Εὐαγγελίου  τοῦ  Χριστοῦ μας. Ἦταν  μάλιστα  ὁ  ἅγιος  αὐτὸς  ὁ ὁποῖος  μετέτρεψε μὲ  τὴ   Χάρη  τοῦ  Χριστοῦ   καὶ  τὸν  διώκτη  Σαοὺλ  σὲ  διωκόμενο  ἀπόστολο  καὶ  Χριστιανὸ  ἅγιο  Παῦλο.

          Στὴν ἁγία  μας  Ἐκκλησία, ὅπως  ἄλλωστε  προείπαμε, οἱ  χριστιανοὶ  εἶχαν  ἅπαντα  κοινὰ  καὶ  δὲν  ἀκούγονταν πουθενὰ  ὅτι τοῦτο εἶναι δικό  μου  καὶ  δικό του, ἀλλὰ  εἶχαν  ὅλα,  χρήματα  καὶ  περιουσίες  σὲ κοινὴ χρῆσι.  Διότι  στὴν Ἐκκλησία  ὅπου  ὑπηρετοῦσε ὁ  ἅγιος  Στέφανος  κυβερνοῦσε ἡ  ἀγάπη  τοῦ  Χριστοῦ. Κοινὰ  δεῖπνα  ὑπῆρχαν κατὰ  τὴν  ἐποχὴ  τοῦ  ἁγίου Στεφάνου.  Καὶ  ἀπὸ  κοινοῦ  συντηροῦνταν  ὁλόκληρες  χριστιανικὲς οἰκογένειες. Ἐπειδὴ  ὅμως  μὲ  τὴ   χάρη  τοῦ  Θεοῦ  ἡ  Ἐκκλησία  καὶ  οἱ χριστιανοὶ  αὐξάνονταν οἱ ἀπόστολοι  ἐξέλεξαν ἐν Ἁγίῳ  Πνεύματι ἑπτὰ  διακόνους, μὲ  προεξάρχοντα  τὸν  ἅγιο  Στέφανο.

          Ὁ ἅγιος  Στέφανος ὅμως  δὲν  ἔκανε  μόνο ὅ,τι  ἔκαμναν οἱ  ὑπόλοιποι  διάκονοι  τῆς  ἀρχέγονης  Ἐκκλησίας, ἀλλὰ  ὄντας  «πλήρης  πνεύματος  καὶ δυνάμεως  ἐποίει  τέρατα  καὶ σημεῖα  ἐν τῷ  λαῷ». (Πράξ. 6,8)  Μὲ  τὴ  χάρη  καὶ δύναμη τοῦ  Θεοῦ ἔκανε  καὶ  πάμπολλα  θαύματα  τὰ  ὁποῖα  τὰ  ἔβλεπαν  ὅλοι  οἱ  Ἰουδαῖοι.  Καὶ ἐπειδὴ  ὁ   ἅγιος  Στέφανος  ἀγάπησε  τὸ  Χριστό, ἀγαπήθηκε  καὶ ἀπὸ τὸν  Χριστὸ  καὶ  τὸν  ἀξίωσε  νὰ πάσχει καὶ  νὰ  πεθάνει γιὰ  τὴν ἀγάπη  Του.   

          Τὸ  κήρυγμα  ὅμως  καὶ  ἡ  διδασκαλία  τοῦ Στεφάνου  ἔφερε  καὶ  ἀντίδραση ἀπὸ  τοὺς  Ἰουδαίους. Συνελήφθη  καὶ  ὁδηγήθηκε  στὸ  Ἰουδαϊκὸ  Συνέδριο, ὅπου  ὁ ἅγιος  Στέφανος  ἔκανε τὴ   γνωστὴ  ἀπολογία  του,  τὴν  ὁποία  ἀκούσαμε  καὶ  στὸν  ἀπόστολο  τῶν  Πράξεων τῶν  Ἀποστόλων  τῆς  σημερινῆς  ἑορτῆς. Σύμφωνα  μὲ  αὐτὴν  τὴν  ἀπολογία  τοῦ  Στεφάνου ὅταν  μιλοῦσε ὁ ἅγιος  Στέφανος  γιὰ  τὶς  προφητικὲς  ρήσεις  τῶν  προφητῶν  περὶ τοῦ  Μεσσία  οἱ  γραμματεῖς  καὶ  φαρισαῖοι  ἄκουγαν προσεκτικὰ  τὸν  φωτισμένο  διδάσκαλο, τὸν ἅγιο  Στέφανο. Ὅταν  ὅμως  ὁ Στέφανος  ἄρχισε  νὰ  τοὺς  ὁμιλεῖ  γιὰ  τὸ  Χριστὸ  καὶ   νὰ  κατηγορεῖ  ὅλους  τοὺς  νομοδιδασκάλους  τοῦ Ἰσραὴλ  ὡς  φονεῖς  τοῦ Χριστοῦ  ἐξεμάνησαν  καὶ  τὸν  ἔβγαλαν ἔξω  ἀπὸ  τὰ   Ἱεροσόλυμα  γιὰ  νὰ  τὸν  λιθοβολήσουν.  Παρ’ὅλα  αὐτὰ  ὁ  ἅγιος  Στέφανος  δὲν  φοβήθηκε  τὸν ἐπικείμενο   λιθοβολισμό, ἀλλὰ  μὲ  παρρησία  ὁμολόγησε μπροστὰ  στοὺς  ἀρχιερεῖς  τοῦ Ἰσραὴλ  τὴν  πίστη του  στὸν Χριστό μας. Καὶ  ζητοῦσε  μάλιστα  ἀπὸ  τοὺς  Ἰουδαίους  νὰ  μετανοήσουν  καὶ νὰ  ἔρθουν  στὴ  πίστη τοῦ Χριστοῦ  γιὰ  νὰ  σωθοῦν ἀπὸ  τὴν  ἁμαρτία.

            Ἀλλὰ  αὐτοὶ  ὡς   πολέμιοι  τοῦ  Χριστοῦ  καὶ  τῶν  κηρύκων  τοῦ  Εὐαγγελίου Του  ἔμειναν  ἀσυγκίνητοι  ἀπὸ  τὰ  ἀθάνατα  λόγια  τοῦ  Στεφάνου. Καὶ  ἀφοῦ πρῶτα οἱ  δήμιοι ποὺ λιθοβολοῦσαν  τὸν  ἅγιο  Στέφανο    ἄφησαν  τὰ  ροῦχα  τους  παρὰ  τοὺς  πόδας  νεανία,  καλουμένου Σαύλου, καὶ  κατόπιν  ἐλιθοβόλουν  τὸν  Στέφανον.  Ἐκείνη  τὴν  ὥρα,  ὅμως, ποὺ ἄλλοι ἴσως  θὰ  καταφαίρονταν ἐναντίον  τοῦ Σαύλου, ὁ ἅγιος  Στέφανος  εἶπε  τὰ   ἀθάνατα  ἐκεῖνα  λόγια, τὰ   ὁποῖα  θὰ  ἔκαμναν ἀργότερα  τὸν Σαοὺλ μέγα  Παῦλο: εἶπε, «Κύριε, μὴ  λογαριάσεις  αὐτοῦ (τοῦ Σαοὺλ)  τὴν ἁμαρτίαν ταύτην».

            Ἔτσι, ὁ ἅγιος Στέφανος  γίνεται πρὸς  ὅλους  μας  παράδειγμα  πρὸς  μίμησιν.  Διότι μᾶς  μεταδίδει  τὸ  φῶς  ποὺ βγῆκε  ἀπὸ  τὴ  φάτνη  τῆς  Βηθλεέμ.  Γιατί  τὸ  ἄστρο τῆς  Βηθλεὲμ  μᾶς  ἔφερε  τὸ  ἀληθινὸ φῶς, διαλύοντας  τὰ  σκοτάδια  τῆς  εἰδωλολατρίας.  Τὸ  φῶς   αὐτὸ τοῦ Χριστοῦ  μετέτρεψε  τοὺς  εἰδωλολάτρες  τῆς  Ἀνατολῆς  σὲ πιστοὺς  ὑπηκόους  τοῦ Χριστοῦ.  Διότι  ἄφησαν οἱ μάγοι  αὐτοὶ τῆς   Ἀνατολῆς  τὴν  πίστη στὰ  ἄψυχα  ἀστέρια καὶ  πίστεψαν στὸν  ἀληθινὸ Θεό, τὸ  Χριστό.  Πίστεψαν στὸ  Θεὸ  τῆς  ἀγάπης  καὶ τοῦ  ἐλέους, ὁ Ὁποῖος  ἦρθε  στὴ  γῆ  ἐπειδὴ  μᾶς  ἀγάπησε  ἀληθινά. Ἦρθε  στὴ  γῆ  μας  γιὰ  νὰ  ἑνώσει  τὰ  διεστῶτα,  νὰ  μᾶς  κάνει ἐκ  νέου  φίλους  καὶ  ὑπηρέτες  τοῦ Θεοῦ. Ὁ  πρῶτος  Ἀδὰμ  φάνηκε   πλήρως  ἀνυπάκουος  πρὸς  τὸ  Θεό. Ὁ  νέος  Ἀδάμ, ὅμως, ὁ Χριστὸς  δηλαδή, ἀπέδειξε  μὲ  τὴν  ζωή του  ὅτι  ἦταν  Τὸ πρότυπο  τῆς  Ὑπακοῆς  πρὸς  τὸ   Θεὸ  Πατέρα  Του,  «γενόμενος ὑπήκοος  μέχρι  θανάτου, θανάτου  δὲ  σταυροῦ». (Φιλ. 2,8)   

            Κατὰ  τὸν  ἅγιο  Ἀθανάσιο, ἄλλωστε,  «ὁ  Χριστὸς  ἐνηνθρώπησεν ἵνα  ἡμεῖς  θεοποιηθῶμεν». Ὁ Χριστὸς  δηλαδὴ  ἔγινε  ἄνθρωπο  ἀπὸ  ἀγάπη  πρὸς  τὸν  ἄνθρωπο,  καὶ   γιὰ  νὰ  κάνει τὸν   ἄνθρωπο  κατὰ  χάριν  θεό.  Ἔγινε ἄνθρωπος  γιὰ  νὰ  μᾶς  πάρει  καὶ μᾶς  στὸν οὐρανὸ  ὡς  πριγκηπόπουλα  τῶν   οὐρανῶν.

            Εὔχομε, λοιπόν,  ὁ  ἅγιος  Στέφανος, ποὺ  εἶναι      πρότυπο  ἀνεξικακίας  καὶ  ἀγάπης  νὰ  μᾶς  κάνει  κι  ἐμᾶς  ἀνθρώπους  εὐσπλαγχνίας  καὶ ἀγάπης. Οὕτως  ὥστε  νὰ ἔχουμε καὶ  ὅλοι  μας  τὴν   ἀνεξικακία  αὐτὴ  τοῦ ἁγίου  αὐτοῦ  τῆς  Ἐκκλησίας  μας,  ἀλλὰ  καὶ ὅλων τῶν  ἁγίων. Ἀμὴν!