Ο Προφήτης Αββακούμ

Ο Αββακούμ, που το όνομά του σημαίνει «θερμός εναγκαλισμός», ήταν από τη φυλή του Συμεών και γιος του  Σαφάτ.  Ο χρόνος που έδρασε τίθεται μεταξύ  650 και  672 π.Χ.

Στο προφητικό του βιβλίο, που διακρίνεται για την αξιόλογη λογοτεχνική του χάρη, ελέγχει τον ιουδαϊκό λαό, επειδή παρεξέκλινε από την αληθινή θρησκεία στην ειδωλολατρία.

Να τι συγκεκριμένα αναφέρει, σχετικα με το πως πρέπει κανείς να πιστεύει στο  Θεό:

«Εάν υποστείληται, ουκ ευδοκεί  η ψυχή μου εν αυτώ· ο  δε δίκαιος εκ πίστεώς μου ζήσεται. Εγώ δε εν τω Κυρίω αγαλλιάσομαι, χαρίσομαι επί  τω Θεώ τω  σωτήρι μου».

Που σημαίνει, άν  κανείς λιποψυχήσει και αδημονήσει στις διάφορες δοκιμασίες, άς μάθει, λέει ο Κύριος, ότι δεν επαναπαύεται η ψυχή μου σ’ αυτόν. Ο δίκαιος που πιστεύει σ’ εμένα και τηρεί το Νόμο μου, θα σωθεί και  θα ζήσει. Εγώ  όμως, λέει ο Προφήτης, θα αγάλλομαι ελπίζοντας στον Κύριο. Θα γεμίσει χαρά η καρδιά μου για τον σωτήρα μου Θεό. 
Ο προφήτης Αββακούμ πέθανε ειρηνικά και τάφηκε στον τόπο των πατέρων του.

Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως όρος προέγραψας, την Θεοτόκον Αγνὴν, εξ ής ημίν έλαμψεν, ο των απάντων Θεός, σαρκός ομοιώματι. Όθεν σε ως Προφήτην, θεηγόρον τιμώντες, χάριτος ουρανίου, μετασχείν δυσωπούμεν, πρεσβείαις σου θεοδέκτοις, Αββακούμ ένδοξε.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’. Τη υπερμάχω.

Της προφητείας την κιθάραν την θεόφθογγον

Την προηχήσασαν Χριστού την συγκατάβασιν

Αββακούμ ανευφημήσωμεν τον Θεόπτην.

Εμπνευσθείς γαρ τη  ελλάμψει του Θεού ημών

Εμφανώς προδιετύπωσε τα μέλλοντα,
Τούτω λέγοντες, χαίρε σκεύος του Πνεύματος.

Μεγαλυνάριον.
Το φως ως προείπας το Πατρικόν, εν ναώ οικείω, καθωράθη σωματικώς· όθεν οι την αίγλην, αυτού εισδεδεγμένοι, εν ύμνοις Αββακούμ σε, φαιδροίς  δοξάζομεν.